Menntamál - 01.05.1951, Qupperneq 17

menntamál
63
innræta barninu, verður venjulega langlífari. Og menn,
sem hafa leikið sér að því að hræða börn með læknum,
furða sig svo á því, að þau vilji ekki leyfa lækni að skoða
sig, hvað þá gera minni háttar aðgerðir, ef því er að skipta.
Eins og gefur að skilja, getur hræðsla barns við lækna
orðið því dýrkeypt. í augum barnsins ætti læknirinn að
vera góður maður, sem hjálpar því og læknar, þegar það er
veikt. Að vísu er hér við ramman reip að draga, þar sem
læknirinn kemst ekki alltaf hjá því að valda barninu
sársauka. En foreldrar og læknar verða að vera samtaka
um að gera barninu það sem léttbærast. Forðast ætti með
öllu að færa barn með valdi til læknis, og ber ekki síður
að forðast að fara með það undir röngu yfirskini, þykjast
t. d. ætla í kvikmyndahús með það.
Að lokum má minna á þann algenga ósið foreldra og
lækna, að telja börnum trú um, að þau muni ekki kenna
til, þegar framkvæma á læknisaðgerð, sem getur ekki með
neinu móti verið sársaukalaus. Miklu vænlegra er að búa
börn undir sársaukann, segja þeim sannleikann: ,,Það
verður sárt sem snöggvast, en svo batnar það fljótt.“
Við eigum ekki að blekkja börnin. Ef við gerum það,
glötum við trausti þeirra og trúnaði, og þá getum við ekki
einu sinni firrt þau kvíða, þegar hann er ástæðulaus.
Við eigum að efla geðró barnanna og rækta með þeim
hugrekki til þess að taka erfiðleikum lífsins. Við eigum
ekki að leyna börnin erfiðleikum og sársauka, sem verður
ekki hjá komizt, heldur hjálpa þeim til að taka mótlætinu
með hugrekki.