Menntamál - 01.05.1951, Síða 19

menntamál
65
(og ég tel hann miklu máli skipta) á óefað rót sína að
rekja til virðulegrar framkomu og góðvildar hans og þess,
að mér leið vel í kennslustundunum". Nr. 41.
4. „Ég hafði sama kennara, þar til ég var þrettán ára.
Hann var lítt eða ekki skólagenginn, en hóf kennslu á
unga aldri. Hann var vel gefinn, hæggerður, prúður og dag-
farsgóður með afbrigðum. Mér er ekki kunnugt um neinn
nemanda hans, sem ekki dáir hann og virðir .... Eins og að
líkum lætur, gæti ég sagt frá ýmsu um þennan kennara,
en .... það bæri allt að sama brunni: lof á lof ofan ....“
Um annan kennara segir sami maður: .......Litlu síðar
dó hann. Þá fannst mér eins og ég hefði misst föður í annað
sinn“. Nr. 2.
Þetta eru nokkrir dómar nemenda um kennara og dæmi
um ást nemenda á gömlum kennurum. En hverjar eru for-
sendur slíkra dóma og dæma? Hverjum kostum þarf kenn-
ari að vera gæddur, svo að hann öðlist slíka ást og hylli
nemenda sinna?
Athugun sú, er hér verður greint frá, átti að afla noklij-
urrar vitneskju um það, er nemendur meta í fari kennara.
Sá háttur var hafður á, að ritgerðarefnið: Það, sem ég
er kennurum mínum þakklát(ur) fyrir, var lagt fyrir nem-
ondur í Námsflokkum Reykjavíkur, nemendur á náms-
skeiði væntanlegra lögregluþjóna og nemendur í 3. og 4.
bekk Kennaraskólans.
Það var tekið fram, að ritgerð þessi skyldi vera sem
hlutstæðust og greina fyrst og fremst frá jákvæðum sam-
skiptum nemendanna og kennarans, einkum kennara í
barnaskóla, því að erfitt er oft að meta hluti, sem eru mjög
nálægir. Þá var brýnt fyrir mönnum að segja satt og rétt
frá, og skrifa þá ekkert, ef ekkert lofsvert væri til að telja,
°g greina örugglega milli óska og annars kyns staðreynda.
Þá var þeim heimilað, er það kusu heldur, að skrifa um
verkstjóra eða húsbónda sinn.
Alls skiluðu 50 einstaklingar ritgerðum, þar af hafa 44