Menntamál - 01.05.1951, Qupperneq 25

menntamál
71
í þessu síðasta dæmi er minnzt á það að vekja sjálfs-
traust nemandans og einnig félagslegt samneyti kennar-
ans. Þetta hvorttveggja er þess vert að farið sé um það
nokkrum orðum. Það er kunnugt, hvað sefjun getur haft
mikil áhrif. Þetta ætti kennarinn að notfæra sér og beita
við nemendur sína með fram til þess að vekja sjálfstraust
þeirra. Það er engum vafa bundið, að með því að gera það,
getur kennarinn unnið kraftaverk og gert nemendum sín-
um ómetanlegt gagn. Forðast skyldi ávallt að koma því
inn hjá nemanda, að hann geti ekki lært. Um það, hvort
kennarinn eigi að leggja á sig þá fyrirhöfn að taka þátt í
leikjum nemenda sinna eru sjálfsagt skiptar skoðanir, og
munu sumir kjósa fremur að halda nemendum í dálítilli
fjarlægð við sig. Þetta kann að henta sumum kennurum
betur en öðrum, einkum ef þeir eru nýbyrjaðir að kenna
og þekkja ekki nemendur sína. Óhætt mun þó að fullyrða,
að sá kennari, sem tekur þátt í leikjum barnanna og stjórn-
ar þeim, muni að öðru jöfnu verða vinsælli meðal þeirra.
IV.
Þá hafa nokkrir nemendur talið það kost, að kennarinn
segði sögur. Allir vita, hve sögufíkn barna er mikil og af
hve mikilli athygli þau hlusta á þær. Það er því gott að
færa þennan áhuga yfir á námsgreinarnar með því að
segja sögur í sambandi við þær. Við sumar námsgreinar
t. d. íslandssögu er þetta nauðsynlegt til þess að blása lífi
í þurrt efni kennslubókarinnar.
En þetta getur að vísu gengið of langt og gerir það, ef
kennarinn grípur til þess að segja sögur í hvert sinn og
ókyrrð er í bekknum. Getur það beinlínis orðið til þess, að
nemendur heimti sögur af kennaranum, við hvaða tæki-
færi sem vera skal, og þetta verði eins konar sögusýki.
Nauðsyn þess, að kennarinn skapi áhuga á náminu er ótví-
ræð. Séu nemendurnir áhugalitlir, verður árangurinn oft-