Vorið - 01.09.1967, Qupperneq 9

lönd, en hún er nú stirÖari í skapi. Hún
er alltaf svo lirædd um eggin sín og ung-
ana, að hún á í stöðugri styrjöld við
alla þá, sem koma nálægt þeim.
Börnin standa nú öll niður við vík-
ina og horfa á sjófuglinn sveima þar um
í leit að æti. Það var þeim að vísu eng-
in ný sjón, en þau höfðu samt alltaf
gaman af að sjá þessa spengilegu fugla
leika listir sínar í loftinu. Það var ósvik-
ið listflug. Frá þessum fuglum hafa
mennirnir upphaflega fengið hugmynd
sína um flugvélarnar. Nú renndu þeir
sér úr háalofti í fallegum boga niður að
vatnsskorpunni, gripu þar ætið, og flugu
svo aftur í fallegum sveig upp í loftið.
Gestur, faðir barnanna, var á sjó, og
þau voru eiginlega að bíða eftir því, að
þau sæju hann koma að landi. En það
gat nú dregist.
„Eigum við annars ekki að koma upp
á Borgina og bíða þar, þangað til við
sjáum hann koma?“ spurði Einar. „Við
sjáum hann fyrr ef við verðum þar.“
„Jú, það væri ekki svo vitlaust,“ sagði
Dóra. „En pa'bbi hlýtur nú að fara að
koma að landi.“
„Jæja, komum þá, krakkar,“ sagði
Einar. „Það er svo gott skyggni núna,
að við ættum að sjá ,Svöluna‘ langt að.“
Vegna þess að börnin í Sóley höfðu
engin önnur börn að leika sér við voru
þau ákaflega samrýmd og skildu sjald-
an. Þó að þau væru á dálítið mismun-
andi aldri gátu þau þó leikið sér í sömu
leikjunum og bar sjaldan á milli. Auð-
vitað var Einar alltaf foringinn, en lof-
aði binum þó alltaf að ráða í einstökum
atriðum.
Þau gengu nú upp á Borgina, en það
var dálítil klettahæð utan við túnið.
Sunnan í henni var grasvaxin brekka.
Þar áttu börnin heilar hjarðir af fé. Það
voru horn af kindum á öllum aldri, öðu-
skeljar eða sauðarvölur. Þær voru nú
raunar aðeins lítil lömb. Þá voru þarna
sauðarkjálkar og mikið af kúskeljum,
þetta áttu að vera kýr. Loks voru þarna
sauðarleggir. Það voru hestarnir þeirra.
Hornin, leggimir, völurnar og sauðar-
kjálkamir voru allavega lituð. Skelj-
arnar voru aftur á móti með sínum eðli-
lega lit eins og þær komu úr djúpum
hafsins. Slíkan fjölda af búpeningi var
ekki að finna nema hjá stórbændum:
Nei, Það var ekki búið smátt hér í Sól-
ey.
Þá var þarna stór fjárrétt, fjárhús og
fjós, og svo auðvitað hesthús. Annars
bar allur þessi búpeningur það með sér,
að hann var því vanari að hafast við
undir berum himni en inni í gripahús-
um.
I öllum smalamennskum og göngutn
ráku þau fé inn í réttina og höfðu þá
kálfsvölur fyrir hunda. Það gekk þá
betur að smala. Þær voru ýmist litaðar
bláar eða rauðar, þó að þau hefðu raun-
ar aldrei séð hunda með þeirn lit. Kýrn-
ar ráku börnin venjulega í fjósið á
hverju kvöldi. Það vildi þó stundum
gleymast, þegar mikið var að gera. Það
gerði ekki svo mikið til. Þau höfðu
heyrt að kýmar uppi í sveitinni væru
oft látnar liggj a úti. Það var bara heil-
næmara fyrir kýrnar svona um hásum-
arið. Þessa búskaparleiki gátu börnin
endurtekið aftur og aftur, þó með alls
konar breytingum. Stundum létu þau
féð týnast og var Dóru venjulega fengið
VORIÐ 103