Vorið - 01.09.1967, Side 14

Enginn maður í húsinu hafði hug-
mynd um mannveru, sem læddist að
kjallaraglugganum og skreið svo inn um
hann, gekk síðan hljóðlega upp stigann
og inn í stofuna. Enginn hafði minnstu
hugmynd um, að ósvikinn innbrots-
þjófur var kominn inn í húsið.
Með mikilli varkárni studdi þjófurinn
á hurðarhandfang stofunnar og læddist
inn. Hér hlaut að vera margt, sem borg-
aði sig að komast yfir og taka með sér.
Hann var einmitt á leiðinni inn gólfið
í áttina til skápsins, þar sem allur silfur-
borðbúnaðurinn var, þegar óhappið
vildi til. Hann hafði auðvitað ekki kom-
ið auga á köttinn í þreifandi myrkrinu,
og nú steig hann með öðrum hælnum
ofaná skottið á Baldri.
Baldur, sem lá í bæli sínu í værum
svefni, rak nú upp ægilegt ýlfur, sem
hefði getað vakið menn upp frá dauð-
um. Að minnsta kosti vöknuðu allir í
húsinu við þetta neyðarkall. Og þar með
byrjaði ævintýrið.
Innbrotsþjófurinn heyrði nú, að fólk
var komið á stjá í húsinu, og honum
var Ijóst, að hann varð að hætta við
áform sín og reyna að forða sér. Hann
sneri snögglega við og hentist niður
kjallarastigann og ætlaði að hverfa út
sömu leið og hann kom. En hann hafði
ekki tekið köttinn Baldur með í þennan
útreikning.
Með einu heljarstökki hentist köttur-
inn upp á herðar þjófinum og þar klór-
aði hann sig fastan, svo að þar reyndist
þjófnum ómögulegt að hrista hann af
sér. Þjófurinn komst niður kjallarastig-
ann, gegnum kjallarann, og upp í glugg-
ann. Baldur hélt sér stöðugt blýföstum
á herðum þjófsins og vildi ekki sleppa
taki sínu.
Innbrotsþjófnum tókst að komast út
um gluggann og þaðan hljóp hann sem
fætur toguðu niður götuna. A þeirri leið
gerði hann ýmis fáránleg stökk og hopp
til að reyna að losna við köttinn. En
kötturinn sat blýfastur á sínum stað og
hafði alls ekki í hyggju að sleppa taki
sínu. Hann fór þvert á móti að fikra
sig hægt og hægt lengra upp og brátt
var hann kominn alla leið upp á hnakka
á þjófnum og nú byrjaði skemmtunin
fyrir alvöru.
Baldur Iæsti klónum inn í höfuðleðrið
á þjófnum og gerði það svo harkalega,
að maðurinn rak upp hljóð. Kisi nam
ekki staðar hér, heldur klifraði enn
lengra, og brátt sat hann alveg uppi á
höfði mannsins og læsti þar klónum
föstum í hárlubba hans með öllum fjór-
um fótunum. Við og við klóraði hann
með framlöppunum niður á enni manns-
ins, en þegar maðurinn ætlaði að verja
sig með höndunum, klóraði kisi í þær
af mikilli heift.
Einu sinni náði Baldur svo langt nið-
ur með klæmar, að hann klóraði í ann-
að augað, og þá var þjófurinn raunveru-
lega sigraður.
Það fór að blæða úr auganu og þjóf-
urinn missti nú að mestu sjónina, ein-
mitt á þeirri stund, er hann þurfti mest
á henni að halda. Hann var á mikilli
ferð, og þegar hann kom að ljósastaur,
varð ekki komist hjá árekstri.
Maðurinn rak ennið í staurinn, svo
að söng í. Og svo mikið var höggið, að
honum sortnaði fyrir augum og hann
108 VORIÐ