Vorið - 01.09.1967, Qupperneq 24

Þetta var ósköp venjulegur túnfífill, en
hann óx upp á veggnum á stærsta kofan-
um, sem þeir bræðurnir höfðu byggt,
en kofinn var nú raunar samt ekki hærri
en svo, að hann náði Rúnari í öxl.
— Hvað er þetta! hrópaði Rúnar.
Hann sá lítinn dreng, klæddan rauð-
um fötum með bláa topþhúfu á höfði,
standa upp á krónu fífilsins og veifa til
sín.
Þessi drengur var svo lítill, að hann
var minni en nöglin á minnsta fingrin-
um á Rúnari, en þó sá hann drenginn
greinilega.
Rúnar tók glerstrendinginn frá aug-
anu og þá sá hann ekki drenginn, en um
leið og hann brá strendingnum aftur fyr-
ir augað sá hann hann greinilega.
— Hver ert þú? spurði Rúnar og
færði sig nær kofaveggnum með gler-
strendinginn fyrir augunum.
— Ég, ég er blómálfur, heyrði Rúnar
sagt með lágri en greinilegri röddu.
—- Blómálfur, .... hvað er það?
spurði Rúnar aftur........Amma hefur
stundum talað um álfa, en ég hélt að þeir
ættu heima í klettum, en ekki blómum
og væru ekki svona voða litlir.
— Ég er ekkert lítill, sagði blómálf-
urinn, — það er bara þú sem ert svo
stór. Blómálfar búa í blómum, ljósálfar
í sólargeislum, bergálfar í björgum og
klettum, en dökkálfar í djúpum. Svo eru
margir fleiri álfar, en þetta er nóg fyr-
ir þig að vita í einu.
— Já, meira en nóg, svaraði Rúnar.
— En sjáðu, ég er bara sex ára. Bræður
mínir eru báðir eldri og stærri en ég.
Átt þú kannski líka stóra bræður? Og
svo langar mig til að vita, hvað þú heit-
ir.
— Ég á mörg þúsund bræður og við
komum alltaf á vorin með blómunum.
Svo á ég líka margar systur. Ég heiti
Blær og ég kann vel við mig hérna hjá
ykkur bræðrunum.
— Hvers vegna hef ég ekki séð þig
fyrr? spurði nú Rúnar.
— Það er af því að þá hafðirðu ekki
fundið glerið. Og svo hefur þú augu,
sem sjá álfa gegnum gler.
— Geta bræður mínir þá ekki séð
þig, Blær, blómálfur?
— Nei, það geta þeir ekki, svaraði
álfurinn. — Þeir hafa ekki eins augu og
þú. En það gerir ekkert til. Við getum
verið vinir og ég get sagt þér margar
sögur frá blómálfaiheimi, ef þú vilt.
— Já, það vil ég endilega, góði Blær.
— Mér þykir svo voða gaman að sög-
um. Amma segir mér stundum sögur og
mamma, en það er ekki alltaf svo, að
þær geti það, því að þær hafa oft svo
mikið að gera.
— Ég ætla þá að segja þér söguna af
Brá blómálfastúlku:
Brá er systir min, ein af mörgum,
undur falleg og fínleg, en dálítið löt.
Það mega blómálfastúlkur ekki vera.
Þær þurfa, eins og við drengirnir, að
vakna með blómunum á morgnana og
heilsa ljósálfunum, sem koma með sólar-
geislunum og biðja þá fyrir blómið sitt.
En Brá svaf alltaf lengur og lengur á
morgnana og ljósálfarnir urðu svo leið-
ir á henni, að þeir hættu að vekja blóm-
ið hennar.
Þá fór blómið liennar að visna og
svo dó það og Brá fór að Ieita að öðru
118 VORIÐ