Vorið - 01.09.1967, Qupperneq 40

huga vörurnar. Fyrst voru þaíi tálgu-
hnífarnir. Hann tók nokkra þeirra og
reyndi eggina með tungunni. Nú athug-
ar hann húfurnar. Hann athugar þær og
mátar á skallann á sér.
Þegar Áki lítur fram, er Hilmar al-
einn við borðið. Amma er úti og Ragna
beygir sig yfir eina skúffuna. Allt í einu
hverfur húfan, sem hann hafði í hend-
inni. Og þegar Ragna lítur upp, strýkur
hann á sér skeggiö og fær hana til að
brosa að því, sem hann segir. Svo snýr
hann sér við og ætlar að taka bakpok-
ann.
Nú fyrst áttar Áki sig á, hvað gerzt
hefur. Hann veltir um stólnum. Með
tveimur skrefum stígur hann fram í búð-
ina, baatir einu við með hækjunum,
grípur um hálsinn á Hilmari og veltir
honum um koll.
Ragna skilur ekki hvað er að drengn-
um. Hún gerir ekkert en starir undrandi
á þá í áflogum á gólfinu. Hilmar reynir
að rísa á fætur og hrista Áka af sér. En
Áki heldur honum niðri, og þegar amma
kemur aftur, hefur hann náð húfunni og
heldur henni uppi.
— Hann tók húfuna, stamar hann.
Hann áltar sig ekki á því, að þegar
Hilmar kemst á fætur, vill hann fara
út. Hann sér ekki, að amma stöðvar
hann og tekur tálguhuíf og kexpakka af
honum. Hann heyrir alls ekki, hvernig
Hilmar kvartar yfir gleymsku sinni. En
þetta ætlar hann að borga. Það gerir
hann. Húfuna borgar hann líka.
— Svona mikla verzlun hefur þú ekki
gert við mig áður, segir amma. — Og
svo máttu vera ánægður yfir að sleppa
með þetta.
Áki tekur heldur ekki eftir, að amma
hans kinkar brosandi kolli til Rögnu,
þegar Hilmar snautar út. — Ég hef
lengi haft hann grunaðan, segir hún.
Áki hafði orðið var við nokkuð mark-
vert, — dálítinn sting í vinstri mjöðm-
inni. Hann situr á gólfinu og bíður eftir
að það komi aftur. Hann fann þetta um
leið og hann tók á og náði húfunni af
Hilmari.
Hann áttar sig fyrst, þegar amma hans
spyr, hvort nokkuð sé að.
— Ekki neitt, svarar hann glaðlega.
Hann hafði nærri sagt henni frá þess-
ari nýju tilfinningu í fætinum, en sneri
því upp í að segja henni frá, hvemig
har að, að hann greip Hilmar.
— Þú ert duglegri en ég hafði búist
við, segir amma hans, og lítur glaðlega
til hans.
Áki getur ekki dulið, hve þessi orð
hennar gleðja hann. — En hún hefði
átt Iíka að vita hitt, að það er að koma
líf í fótinn, hugsar hann með sjálfum
sér og minnist meðalsins frá henni, þar
sem hann situr inni við borðið. Hvað
hafði hún svo sagt?
Annað atvik gerist þennan dag, sem
gleður hann enn meira. Amma sækir
sumarfrakkann sinn og setur undarleg-
an hatt á höfuðiö. Hann er risastór með
tveimur löngum fjöðrum, sem titra og
skjálfa, eins og þær veifi til allra, þegar
hún fer af stað.
Hún er ekki lengi í burtu. Hann áttar
sig ekki á því, að hún er komin aftur,
fyrr en hún stendur við hlið hans og
tekur heilan bunka af seðlum upp úr
löskunni. — Ég vildi óska, að ég ætti
þessa peninga í fimmeyringum, segir
134 VORIÐ