Bjarmi - 07.04.1909, Blaðsíða 2

50
B A J R M I.
náms við háskólann og lauk þar em-
bættispróíi 1870. Árið eftir var hon-
nm veitt dómkirkjuprestsembættið í
Reykjavík við burtför Olafs prófasts
Pálssonar og gegndi hann því á 15.
ár eða lil þess er hann var vígður lil
biskups 1889. .
Á síðastliðnu hausti (1908) lét hann
af l)iskupsdómi, sakir sívaxandi van-
heilsu.
Hér er eigi rúm lil að segja ýtar-
lega frá æfistarfi Hallgríms hyskups,
enda allskiftar skoðanir manna á því
enn sem komið er, hverja þýðingu
það liati haft fyrir kristindóininn í
landi voru. Eins og fyrirrennari hans,
Pétur byskup, studdi liann að end-
urskoðun biblíuþýðingarinnar og tók
sjálfur verklegan þátt í því og nú
höfum vér þegar fengið alla hihlíuna
í nýrri þýðingu og þykir hún hera
mjög af eldri þýðingunni að málinu
til, en um hitt dæmum vér eigi að
sinni, hvort hún í öllum greinum
er nákvæmari eða samkvæmari
frumtextanum. Víst er það, að
margir hafa óskað þess, að þeir
ætlu hihlíuna í vandaðri þýðingu en
áður var, eins og grannþjóðir vorar,
og eru þakklátir Hallgrími hyskupi
fyrir það, að hann' var frumkvöðull
að því og lagði sill fram til fram-
kvæmdar því verki.
Þess hefir jafnan verið minst mcð
þakklæti af öllum bindindismönnum,
að hr. Hallgrímur studdi einlæglega
málstað þeirra og gekst fyrir bind-
indissamtökum meðal prestastéttar-
innar og tók hart á drykkjuskap
presta i öndverðum biskupsdómi sin-
um, eiida var þess eigi vanþörf þá.
ÖIl embættisfærsla lians hefir farist
honum mjög lipurlega úr hendi, Iiefir
honum verið einkar lélt um mál, hvorl
sem hann hefir talað í kyrkju eða á
þingi ogjalnan talað skipulega og vand-
ur hefir hann verið að því, að preslar
hans hefðu öll skilríki sín í rétlu lög-
legu formi, og þótt stundum við of.
Hvort hann hefir nokkuð rilað,
sem teljandi sé, prédikanir, hugvekj-
ur eða annað, er oss ókunnugt. Seinni
tímar munu leiða það í Ijós.
J^egar ljósið kemur.
Eitt sá tónit liclstrið og hjálpaðist af
liin sáu guðs dýrð og bárust i kaf.
Þau eru íhugunarverð ])cssi orð
skáldsins. Vér kölluin, að menn bjarg-
isl og teljum þá lánsama, sem kom-
asl úr lífsháska lieilir á húfi, en lelj-
um hina ólánssama, scm híða bana.
En það er ekki ósennilegt, að öðruvísi
sé litið á þá atburði hinu megin.
Satl er það að vísu, að vér höfum
um enga skynsamlega áslæðu lil að
ælla, að dauðinn sé hverjum manni
gæfufylling; Guðs orð og opinberun
henda í aðra áll og óhlutdræg íhug-
un sálarlífsins hendir og til þess, að
dauðinn hljóti að vera hverjum manni
tjón en enginn ávinningur, sem unn-
að hafði jarðneskum gæðum einum.
— Dauðinn er elcki eina sáluhjálpar-
skilyrðið, eins og gelið er stundum í
skyn í líkræðunum. — Hitt mun engu
síður áreiðanlegl, að oss dreymir
naumast um þá gleði.er bíðnr alha,
cr deyja í Drotni. Ilérna meginn er
harátta, harmur og söknuður, liinu
megin: friður, fögnuður og endur-
fundir.
Börnunum þykir skammdegisrökkr-
ið langl og leiðinlegl og verða fegin
]>egar ljósið kemur. Jólafastan er
ærið hægfara hjá þeim, sem hlakka
til jólanna, og mikill er fögnuðurinn,
])egar kveikt er á öllum jólaljósunum.
Sárl er að sitja i myrkri kvíða og
vonleysis, og góð eru umskiftin, þeg-
ar þeir gcslir fara, en von og gleði