Bjarmi - 07.04.1909, Blaðsíða 5

B J A R MI.
53
það er komið í óefni þarna með hann
Pál — hræðilegt óefni“.
„Með hann Pál?“
Já, hann Pál, nýja vinnumanninn, sem
ég hefi ráðið til mín, eins og þúveizt".
„Nú, hvað er þá að honum?"
„Já, nú skaltu fá að heyra, hvað
hann Haraldur bróðir minn skrifar mór,
ég skal nú lesa það fyrir þig. Þá verð
ég að segja að“ — nei, ekki er það
þetta — „dansleikurinn hjá honum Grön
stórkaupmanni“. — Hérna kemur það:
„Elskulegi Lúðvig minn“, skrifar hann,
„hvað er þetta, sem óg heyri skrifað
um þig? Þú ert þó vænti ég ekki far-
inn að verða trúhneigður á elliárum
þínum? Það liggur reyndar í loftinu
þarna á ströndinni hjá ykkur, þó að
þið, sem búið upp í sveitinni, hafið komist
hjá því, að því sem ég frekast veit.
Mér hefir sem sé verið sagt, að þú
hafir ráðið til þín vinnumanninn hans
Vilhjálms, og hann er alveg ærður af
þessum trúarvingls heilabrotum. Hann
er einn af þeim allra heilögustu skal ég
segja þér, alveg eins og hengilmæna,
lyftandi augum til himins, með borð-
bænir og annais alt það, sem því far-
gani er samfara".
Eru þetta ekki býsn mikil“, mælti
Lúðvig og rauk upp af stólnum, „þetta
ei nú það, sem hann skrifar mér.
Hvernig gat manni dottið annað eins í
hug, þegar óg róði strákinn hingað.
Hann er þá heilagur — tókstu eftir því
— hann er heilagur og þetta eigum við
að hafa samvistir við á hverjum ein-
asta degi“, og svo þeytti hann bréfinu
á borðið og æpti í ofboði: „Nei, nú kast-
ar alveg tólfunum — og segja svo ekki
frá því. Má nokkur maður bjóða sér
annað eins? Er það ekki sama og það
væru leyndir lestir, gerir það ekki vist-
arsamninginn ógildan? Nei, Berta —
heilagur — það get ég ekki þolað —
nei, faii ég þá sem ég þoli það. — Ég
ætla að missa andann við að hugsa
til þess. Það dregur mig til dauða að
vera samvistum við aðra eins óhæfu“.
Hann æddi aftur og fram um gólfið
nokkrum sinnum og staðnæmdist svo
að lokum frammi fyrir systur sinni og
mælti:
„Hvað segir þú um þetta, Berta? Þú
segir ekki neitt?"
„Nei, hvað ætti ég að segja“, svaraði
hún svo róleg, að Jmðvig rak í roga-
stanz.
(Framhnld).
Allir eittí
í fyrirbæninni dýrðlegu, sem frels-
ari vor bað lil síns himneska föður
fyrir postulum sínum, þá biður
hann síðast fyrir öllum þeim, sem
á bann myndu trúa fyrir þeirra orð:
»Svo að allir séu eitl, eins og' þú,
faðir erl í mér og ég í þér, svo að
þeirséueitt í okkurog beimurinn trúi,
að þú hafir sent mig«.
Hann biður fyrir oss öllum, sem
trúum á hann, að vér séum eitt,
svo innilega sameinaðir hveröðrum,
eins og bann er sameinaður föðurn-
um. Af þessari einingu lærisveina
Jesú á svo heimurinn að trúa því,
að faðirinn bafi sent bann í beim-
inn til þess að gera synduga menn
sáluhólpna.
Af þessu er auðsætt, bversu aíar-
áríðandi eining Krists lærisveina er.
Hún leiðir vantrúaða menn til Krists.
Er það ekki óumræðileg blessun.
Með bverju geturn við fremur gert
frelsara vorn dýrðlegan? Einingin
cr einhlitasta ráðið til þess.
Allir eilt!
Látum oss eigi úr minni líða þýð-
ingu einingarinna:
Sameinaðir stöndum vér;
en — sundraðir föllum vér,
og þá óvirðum vér frelsar vorn og