Bjarmi - 07.04.1909, Blaðsíða 13

B J A R M I
C1
eins í því efni sem öðru og því er
hæll við, að viljinn sé af skornum
skamti, að því er kyrkjurækni snert-
ir. Jeg er hræddur um, að þeir muni
vera tiltölulega fáir í sóknum mínum,
sem biðja fyrir mér og starfi rnínu,
en það getur verið að mér skjátlist,
Guð veit það. En þrátt fyrir alla
deyfðina og áhugaleysið, er jeg þó
sannfærður um, að i djúpi sálnanna
felst guðsótti og sönn trú; en það er
eins og það þurti að lirista það upp,
koma sterkri hreifmgu á sálarlífið,
svo að það komi í ljós. Þessa von
mfna byggi ég á því, að ef eitthvað
kemur fyrir, sem komið getur and-
lega lífinu í hreyfingu, eins og t. d.
ef einhver á bágt cða verður fyrir
tjóni, þá eru nienn mjög vel sam-
laka til að hlaupa undir hagga
með hinum bágstöddu, en það eru
verkanir sem trú og guðsólti eru or-
sök að. Það er sannfæring mín, trú
og von, að ef islenzka þjóðin yrði
fyrir sterkum trúarlegum álirifum,
livort sem þau koma frá erlendum
þjóðum eða drottinn vekur upp vor
á meðal trúarhetju, sem kann hin réttu
lök á hugum rnanna, þá mun gunn-
fáni Jesú blakta yflr hverju heimili á
landi voru, öll þjóðin safnast undir
merki hans; því það er sannfæring
mín, að í hverju einasta mannshjarta
sé, ef ekki sýnileg, þá þó að minsta
kosti fólgin frækorn til eilífs lífs, sem
að eins þurfa að vökvast á rétttan
liátt til þess að þau beri ávöxt. En
hvenær koina þau Irúarlegu áhrif, sem
eru svo kröftug, að þau gela vakið
þjóð vora af svefnmókinu til sannar-
legs trúarlífs? Það skulum vér fela
Guðs alvizku og gæzku, því það meg-
um vér vita með vissu, að það verð-
ur á hinum hentugasla tíma; en dýrð-
legt verður að lifa þá, ánægjulegt
verður þá að vera sem starfandi með-
limur i víngarðinum. En vér, sem nú
erum starfandi menn í víngarði Drott-
ins, vér megum ekki gefasl upp við
það, þó ávöxturinn af starfi voru sé
lítill; Drottinn lítur á erfiðleikana, sem
vér eigum við að stríða, og liann
metur starf vort eftir þeim vilja, sem
það er unnið með, en ekki eftir ár-
angrinum. Orðlak vort á að vera:
»Ora et laboraci. Störfum því í Jesú
nafni, þó ávöxturinn virðist lítill eða
cnginn, biðjum Guð að vera í oss
veikum máttugan, biðjum hann að
láta þá heill sem fyrst hlolnast þjóð
vorri, að fjöllin á fósturjörð vorri
bergmáli siguróp liðsmanna Drottins
vors Jesú Krists.
Vigfús Pórðarson.
Vitnisburður sjúklings.
(Ur bi'ón frá sjúkling, sem verið heHr 7 ár rúmf.)
Þú ferð nú nærri um líðan likam-
ans, hún er mjög lík nú, eins og þeg-
ar við sáumst seinast (fyrir 2 árum).
Eg ligg allaf á hakinu langar oll lil
að skrifa, en auk máttleysisins þjáir
giglin alla mina limi og þess vcgna
verður pennahaldið margan daginn
ómögulegt, höfuðið fer heldur ekki
varhlula af henni og þá er nú ekki
um að tala, nema að reyna að vera
þolinmóður og vona. Mér dettur
slundum í hug lil hvers Guð minn
láti mig lifa svona þegar ég svo fer
að athuga það, þá finst mér hann
muni gjöra það lil þess að gefa mér
lækifæri lil þess að þekkja sjálfan
mig og sjá hvað ég liefi breytt ólíkt
því sem mér bar að gera; þelta sé ég
all af betur og belur, endurminning-
ar fyrri tíma draga nú fram skýrar
myndir af syndum mínum, og það
er alt annað en gleðjandi að minnast
þeirra, samvizkan leggur þær i vogar-
skálina, en hvað hel' ég lil að láta
vega á móti?