Bjarmi - 07.04.1909, Blaðsíða 10

58
B J A R M I
Og þau orð og ummæli hins heiðraða
höfundar, sem sneria adventistatrúboð-
ið, eru alveg samkvæmt þeim dómum,
sem það trúboð hefir fengið og fær
hvarvetna í lúthersku kyrkjunni.
Yér höfum hér í blaðinu gert fullljósa
grein fyrir skilningi vorum á flestum
þeim atriðum, sem ágreiningnum valda
milli vor og adventista og leyfum oss
að skírskota til þess. Erindreki ad-
ventista-trúboðsins hér má við því búast
að sérskoðanir hans verði fyrir mótmæl-
um; og sé hann sannfærður um, að hann
hafi rétt fyrir sér, þá ætti hann að taka
mótmælunum með stillingu, treystandi
því, að sannleikurinn vinnur sigur um
síðir. En það er eins og hann vanti
þetta traust, en þá hlýtur líka sann-
færing hans að vera á reiki.
Ekki getum vér séð, að honum sé
nokkur veruleg stoð að því, þó að ein-
hverjir af höfuðskörungum lúthersku
kyrkjunnar hafi um eitt skeið haft lik-
ar sérskoðanir og hann á því og því
atiiði, því oss vitanlega gerðu þeir það
aldrei að neinu kappsmáli. Sannfæiing
þeirra var ekki nógu sterk til þess, eða
þeir hafa séð jafnframt, að þau atriði
voru eigi svo þýðingarmikil, að vert
væri að gera þau að sundurþykkjuefni.
En adventistarnir hafa einmittgert það,
sem hinir vildu elclci gera, og þess vegna
veldur trúboð þeirra sundrung í kyrkj-
unni, hvar sem það nær sér niðri.
Lesendum blaðs ^vors má vera það
kunnugt á hverju vér byggjum trú vora
i þessum ágreiningsatríðum. Vér höld-
um vorri sannfæringu jafn hiklaust fram
fyrir því, þó að Lúther eða Vilhelm
Béck eða hver sem helzt annar hafi
einhverntíma verið á öðru máli. Vér
teljum oss eigi skylt að fylgja nokkr-
um manni í blindni, hversu stórmerkur,
sem hann kann að hafa verið, því vér
höldum ekki fram neinni sértrúarstefnu
heldur sönnum lcristindömi, og sannur
kristindómur gerir hvern mann frjálsan,
þ.e. óháðan mönnnm. Hitt er alveg rétt
skoðað hjá Frækornum, að Bjarmi þyk-
ist geta flutt þarfara efni en trúarstæl-
ur, og þess vegna hirðum vér heldur
ekki um að fara að stæla enn um laug-
ardagskreddur adventista.
Vinur vor, ritstjóri Frækorna, ætti
heldur að fylgja oss kappsamlega að
málum gegn þeim, sem sí og æ eru
boðnir og búnir tii að kollvarpa þýð-
ingarmestu atriðum kristindómsins, og
vér kunnum honum þakkir fyrir hverja
þá grein í blaði hans, sem stefnir í þá
átt; þar getum vér átt samleið, því að
þar fer samfæring vor saman. Vór
segjum því að endingu:
„Skjóttu geiri þínum þangað,
sem þörfin meiri fyrir er“.
Samverjar fyr og nú.
Niöurl.
Frá uppruna Samverjanna er sagl
í 2. Kon. 17. Þar næst er sagl frá
þeim eftir Babýlonarlierleiðinguna.
(Esra 4. kap., Neh. 4. kap.).
Auk þess vitum vér, að þeir reistu
sérstakt musteri á Ijallinu Garizim og
stol’nuðu sérstaka fórnarþjónustu sam-
kvæmt Móse-lögum (sbr. 5. Mós. 27,
II —13) enda þótt þeir reistu inuster-
ið á Ebal, en ekki Garizim, þó að
svo hetði átl að vera eftir því sem
stendur í bebrezku bókunum (5. Mós.
27, 4; Jós. 8, 30—35). I3að er ein
breytingin í bókum þeirra. Auk þess
höfnuðu þeir öllum lielgum bókum
Gyðinga, öðrum en Móse-bókunum.
Þetta og ýms önnur atvik ollu þvi,
að hatrið milli þeirra og Gyðinga fór
sívaxandi eftir því sem fram liðu
stundir. (Lúk. 9, 52—53; Matt. 10,
5; Lúk. 17, 16—18). Hatrið lýsirsér
í ummælum Gyðinga, eins og þessum
orðum Síraks (50, 25, 26): »Tvær
þjóðir eru mér leiðar og hin þriðja
er ekki þjóð: Þeir, sem búa á Seirs-