Bjarmi - 07.04.1909, Side 12

60
H J A R M I
Kristján Pétur Snæbjörnsson
skipstjóri,
frá Haga á Barðaströnd (f. 30. júlí
1878), druknaði á Breiðafirði 13. febr.
í vetur.
Sóknarprestur Kristjáns heitins, síra
Bjarni á Brjámslæk, minnist hans í
hréfi til vor á þessa Ieið:
»Kristján sál. var hið einstakasla
ijúfmenni og hverjum manni hjálp-
fúsari, einn af þeim, sem ekkert geta
aumt séð. Kraft og inndæli hænar-
innar hefir hann vissulega þekt af
eigin reynslu. Mér er og verður sér-
staklega minnisstætt, hve innilega
hann hað mér blessunar drottins í
bréfi, sem hann ritaði mér skömmu
fvrir dauða sinn«.
Oss liafa borist tvenn erliljóð i
hendur um Kristján sál. frá vinum
hans. Rúmsins vegna getum vér eigi
tekið þau upp i heild sinni, en vér
viljum tilfæra þau erindin, sem sýna
það hezt, að vinir hans hafa litið
sömu augum á lifsstefnu hans og
sóknarpresturinn.
Og von er oss sárni að sjá þau höf,
er senda oss harma tóma,
og varpa þeim í þá votu gröf,
sem vinna lil gagns og sóma,
og fela svo bak við feigðarköf
liinn fegursta vonarljóma
Hann kvaddi svo ungur vonblítt vor
sem vaskmenni og drengur góður,
og margur, sem hefir mikið þor,
frá moldum hans gengur hljóður,
því þung eru sérhvers þrautaspor,
er þreyir sinn horfinn bróður.
Ih'i foreldra kvaddir með kærleikum
blítt
og kvaðsl mundir stíga á skeið
og stel'na úl á djúpið og Ieita til lands,
því lofthvelfing björt væri og lieið.
Ihi leizt eins og hetja lil hlíðanna
UPP,
og hugurinn slefndi þá leið,
því undir þeim horfðiiðu á heimkynn-
ið þitt.
þar hjartfólgna konan þín beið.
Þín sál var eins hrein sem hið hrein-
asta gull
til hennar, sem unnirðu mest.
Að sál þín var trúuð og göfug og góð,
það guði var kunnugast bezt.
Þú baðst: »Ó, guð íaðir, vorl full-
tingi’ og skjól
og frelsari i sérhverri neyð:
í nafni þíns sonar oss lijálpaðu heim
af liættunnar örðugu Ieið«.
Svo veglega endaði vegferðin þfn,
á veraldar lorsóttri leið,
að Kristur þig leiddi að konungsstól
guðs,
þar sem kóróna lífsins þín beið.
Kafli úr bréfi frá presti,
-----En svo að ég snúi mér aðandlegu
ástandi safnaða minna, sem þér eruð
að grenzlast eftir í bréíi yðar, þá verð
ég því miður að játa, að það er ekki
eins gott og það ætti að vera. IJað
er í mínu prestakalli, eins og svo víða
annarstaðar, að andieg deyfð, áhuga-
leysi og svefnmók virðist hafa hertekið
huga manna. Um það ber þverrandi
kyrkjurækni vott, fámennar altaris-
göngur og deyfð í að tala saman um
»hið eina naúðsynlega«. Að því er
ileyfðina í að sækja kyrkju snertir, þá
hafa menn að vísu dálitla afsökun
og bún er sú, að hér er mjög mikill
skortur á vinnufólki ; menn eiga þvi
ofl bágt með að fara að heiman vegna
heimilisanna; svo er hér snjóasamt á
vetrum og oft ílt umferðar; en góður
vilji getur yfirunnið mikla eríiðleika