Bjarmi - 07.04.1909, Blaðsíða 11

BJARMI
59
fjöllum (Edómítar, afkomendurEsaús)
og Filistarnir og þjóðin heimska,
sem bj'r í Síkem«. í 2. Makkabea-
bók er sagt, að útlend þjóð búi á
Garizim. Það var talið hróp og háð,
ef einhver var kallaður samverskur,
(Jóh. 8, 48). Gyðingar vildu heldur
ekkert saman við þá eiga að sælda.
Þessvegna spyr samverska konan
frelsarann undrandi, þegar hann er
að leita hana uppi af hirðiskærleika
sínum, liversvegna hann, sem væri
Gyðingur, bæði sig, konu samverska,
að gefa sér að drekka. (Jóh. 4, 9).
Þeir töldu sig til Jakol>sættar (Jóh.4,
12), og vafalaust hafa verið leifar af
Jakobsætt meðal þeirra (2. Ivron. 30,
48; 34, 6—9).
Þó að Jóhannes Hyrkanos eyddi
musterið (130 l'. Kr.), þá kölluðu
Samverjar þó Garizim-fjall heilagt
fram á Ivrists daga (Jóh. 4, 20, 21) og
hinn rétta tilbeiðslustað þjóðarinnar,
og hið sama gera þeir enn í dag.
Samverjar vænta Messíasar, eins og
Gyðingar (Jóli. 4, 25) og margir trúðu
á hann, eftir samtal hans við sam
versku konuna (Jóh. 4, 39—42). Sá
frumgróði var eins og fyrirbending
um sigur fagnaðarerindisins í Samar-
ía eftir himnaför lians. Reyndar hafði
Jesús hannað lærisveinum sínum að
koma í nokkra samverska horg, þeg-
ar hann sendi þá út (Matt. 10, 5—6;
15, 24). En það hann stóð eigi nema
meðan hann var sjálfur með þeim
eftir það hverfur burl öll takmörkun
(Post. 8, 1—9, 31; 15, 3).
Það er el'tirtektarvert, að þrátt fyrir
þennan frumgróða, þá hafa þessar
leifar Samverja útilokað sig írá lagn-
aðarboðskapnum til þessa dags, eins
og Gyðingar og af sömu orsök —
fjandskap við Krist.
Lffsskoðun Búddha-trúarmanna,
Surnar þær sögur, sem kristnir
munkar hafa fært í letur, eiga rót
sína að rekja til Búddha-trúarmanna
og þar á meðal svolátandi dæini-
saga:
Mannkynið er maður, sem flýr
undan óðum fíl og leitar sér undan-
komu í hrunni einum. Uppi yfir
brunninum liggja tvær trjágreinar og
þar heldur maðurinn sér dauðahaldi.
Hann tyllir fótunum á eitthvað, sem
stendur út úr brunnveggnum öðrum
meginn; en það eru 4 höggormshöfuð.
Neðst á hotni hrunnsins liggur dreki
með flenlu gini, búinn til að gleypa
manninn, ef hann kynni að detta.
Maðurinn horfir óltasleginn á grein-
arnar, sem halda honum uppi, en þá
sér hann þar tvær rottur, aðra hvíta
og aðra svarta; þær naga greinarnar
óaflátanlega. Við hliðina á mannin-
um standa 6 býllugnabú; liann dreyp-
ir á hunanginu og þá gleymir hann
því, livað hann er ógurlega illa stadd-
ur, og í þessari glevmsku lifir hann
lífið á enda.
Þýðing dæmisögunnar er á þessa
leið:
Brunnurinn er heimurinn. Hógg-
ormarnir eru liinir 4 vökvar, sem
mannslíkaminn er samsettur af; en
raskist jafnvægi þessara vökva, þá
vei'ða þeir jafnmargar banvænar eit-
urtegundir. Rotturnar eru dagurinn
og nóttin, er sí og æ skiftasl á að
eyða lííi mannsins. Drekinn er hið
óumílýjanlega takmark, sem híður
allra manna. Loks er hunangið
hinar líkamlegu fýsnir, sem menn-
irnir leitast við að sökkva sér niður
i og gleyma sér.