Bjarmi - 15.12.1915, Blaðsíða 5

B J A R M l
183
inn undan ofveðririu, og þannig hélt
hann áfram fet fyrir fet. Séra Arna
var Iétt í skapi, og í liuganum rifj-
aði hann upp viðburði jóladagsins.
Alhnargt fólk var við kirkju hjá hon-
um og guðsþjónustan hafði farið vel
fram að öllu leyli. Eftir rnessu skírði
hann barn og þjónustaði gamla konu,
móður kirkjubóndans; hugur hans
dvaldi sérslaklega hjá henni. Hann
liafði lesið jólaguðspjallið fyrir liana:
»Yður er í dag frelsari fæddurw. Hve
feginsamlega tók deyjandi gamal-
mennið þessum friðarorðum jólanna.
Eins og lítið barn, sem legst örugt
að brjósti móður sinnar, á sama hátt
hafði gamla konan, blind og hrum,
falið sig og sál sina föðurhendi hans,
sem lét boða syndugum heimi þessa
dýrðlegu kveðju: »Ydur er i dag frels-
ari fœddare. Séra Árni komst við, er
hann liugleiddi hvílík sú kveðja var,
er hann liafði með höndum og var
setlur til að flytja fólkinu. »Ger mig
hæfan til starfsins, lierra«, andvarpaði
hann í næturmyrkrinu; en vængir
vindarins sveipuðust utan um hann
og báru andvarp hans hæsl í hæðir.
Ferð hans sótlisl næsta seinl, og
honum kom eigi til hugar annað en
að all heimilisfólkið hans lægi í fasta
svefni, er hann kæmi svo seint lieim.
Það var þó öðru nær. Þegar lieim
kom, sá hann ljós í hverjum glugga,
og þegar hann reið heim á hlaðið,
bárust hljómar og hlólrar að eyrum
lians.
Hann kom hesti sínum í hús, og
gekk svo lil bæjar. í*ar var glalt á
hjalla. Stofugólfið litraði undir dans-
andi fótunum og orgelslónarnir gullu
við háir og skærir.
Séra Árni lauk stofuhurðinni hægt
upp og staðnæmdist i dyrunum. Eng-
inn virtist laka eftir komu lians. Hús-
karlar hans þeyttusl fram og aftur
um gólfið, sinn með hvora blóðrjóða
blómarósina í fanginu, og Hildur
hamaðist að Ieika á hljóðfærið hvert
danslagið á fætur öðru.
»Golt kvöld«, sagði séra Árni loks-
ins. Piltarnir námu staðar í miðju
kati, og stúlkurnar urðu enn þá vanga-
rjóðari, en Hildur stóð upp frá hljóð-
færinu og tók kveðju prestsins. Hóp-
urinn tvíslraðist, Hildur seltist aftur
hjá hljóðfærinu og fór fingrum eftir
nótunum.
Séra Árni fór inn í svefnhús þeirra
hjóna og afklæddisl vosklæðunum.
Að því búnu gekk hann aftur inn í
stofuna til fólksins. I5að sat og stóð
þar í hálfgerðu ráðaleysi, og eins og
það væri að bíða eftir einliverju.
»i\lig langar til þess að skifta um
tón hérna inni«, sagði séra Árni al-
vörugefinn. »Við skulum þá fyrst
syngja jólasálm, og heyra svo fáein
alvöruorð, áður en við leggjumst til
hvíldar að jóladeginum loknum«.
Menn fengu sér sæti, og þegar búið
var að syngja sálminn, las séra Árni
kalla úr ritningunni.
Hann þagði stundarkorn á eftir og
horfði með hrygðarkendum alvöru-
svip á heimilisfólk sitt. Svo lók bann
til máls hægl og rólega: »Við erum
að halda heilaga afmælishátið frels-
arans, við hérna á afskektu sveita-
heimili i fámennu og strjálbygðu landi,
ásamt þúsundunum víðsvegar um
heiminn og hinum óleljandi skara,
sem um eilifðir syngur Guði lof við
hástól hans. Jólafögnuðurinn knýr
lofgjörð úr djúpi hjartans; jólafregnin
vekur undrun og þakklæli allra, sem
heyra hana í raun og sannleika. 1
dag hefi eg sjálfur séð áhrif þcirrar
kveðju. Eg hefi séð skugga dauðans
hörfa undan ljósgeisluin kveðjunnar:
»Yður er í dag frelsari fæddur!« Hví-
lík er sú kveðja? Frelsi frá synd og
eymdum, frelsi úr fjötrum dauðans,
l’relsi frá stríði og sorgum, frelsi Guðs,