Bjarmi - 15.12.1915, Blaðsíða 12

190
BJARMI
aktýgi með tveim heslum fyrir; þar
voru sex kýr með fjósi og heyhlöðu o. s.
frv. Baróninn tók þetta ineð eigin hendi
úr skápnum og gekk frá því i öskju.
Og barónsfrúin íók brúðuna, stóru,
fallegu brúðuna, sem hann bróðir
hennar, sendiherrann, hafði geíið litlu
stúlkunni þeirra í jólagjöf, þegar hún
varð 2 ára. Brúðan var með langa
fléttu og falleg augu, sem hún gat
opnað og lokað. Og brúðuvagninn
og brúðurúmið vantaði ekki heldur.
Barónsfrúin iagði þetta alt gætilega
ofan í slóran kassa. Eldastúlkunni
var sagt hvað hún ætti að taka úr
búri og eldhúsi, og stofustúlkan kom
með jólatrésskraut ogjólakerti. Hjónin
fjdtust gleði, er þau voru að þessu
starfi; sorgin varð að víkja fyrir þeirri
gleði, sein er varanlegust, — sú gleði,
sem er geislabrot af hugarþeli Drottins,
sem vill gleðja öll sín börn.
Litlu síðar settust hjónin á sleðann.
Allar gjafirnar voru undir sætunum,
og svo var haldið á stað. Bjöliurnar
gullu í glaða tunglskininu og svala,
tæra kvöldloflið lék um kinnar þeirra
og roðuðu vangana, sem áður voru
föileitir. En englarnir litu brosglaðir
til jarðar og stjörnur liimins blikuðu
við bros þeirra.
■* *
Sauma-María var nýkomin heim
frá höllinni. Henni var þungt í skapi.
Hún hafði búist við borgun fyrir verk
sitt, og liafði ætlað sér að kaupa eitt-
hvað til jólanna; en nú kom hún
lómhent heim og gat ekki keypt nokk-
urn skapaðan hlut handa aumingjun-
um litlu. Hún fann sárt til fátæktar
sinnar, og lá við sjálft, að hún færi
að mögla. En þá varð lienni litið á
stóru, skæru stjörnuna, sem varpaði
geisla sínum á liálf-frosnu gluggarúð-
una, og þá fór hún að hugsa um auð
lijartans, þann er hún ætti, auðinn,
sem hafði kostað Guðs son svo óum-
ræðilega mikið, dýrð hans í föður-
lnisunum. Og hún átti bæði mann og
börn, — en aumingja barónslijónin,
sem urðu að bera börnin sín bæði í
kirkjugarðinn, — bera tvær litlar lík-
kistur burt úr stóru sölunum. Þá
livarf hugarangur hennar og hjartað
fyltist lofgjörð og bæn. Hans var að
koma heim; hún heyrði hann hrista
snjóinn af fótum sér fyrir utan dyrn-
ar. Hún tók á móti honum eins og
liún var vön, brosleit og blíð. Hún
hafði jafnan lag á að hughreysta liann
og hvetja, ekki si/t þegar andstreymið
mætti þeim. Hann grunaði þó að hún
ætti í stríði með sjálfri sér, og hann
þakkaði í huga sínum hinuin trúfasta
hirði, sem styrkir og gefur þrekið.
Þau seltust að fátæklega kvöld-
verðinuni sínum. En á meðan þau
sátu að máltíðinni heyrðu þau
sleðabjöllu hringja. Hver ætli komi
nú? Barónshjónin voru ekki vön að
aka neitl um þetta leyti dags, og þó
var þetta líkt bjöllunum á sleða
þeirra. Hljóðið kom nær, og ;nú var
numið staðar við hlaðið. Hans fór
til dyra og ætlaði varla að trúa
augun sínum, þegar hann sá bar-
ónshjónin með fult fang af böglum,
og þjón þeirra með slórar körfur
sitt í hvorri hendi. Hans kallaði á
konu sína, sem óðara kom fram
með kertaljós í hendinni. Undrun
þeirra hjónanna verðuf ekki lýst,
en böglunum var öllum stungið inní
klæðaskápinn í litlu stofunni, þar
áttu þeir að vera fyrst um sinn.
Barónshjónin kvöddu og fóru, en
blessunaróskir fátæku hjónannaj sem
bæði grétu af gleði, fylgdu þeim. Það
er ekki gott að segja, hvor lijónin
voru glaðari, þau, sem þáðu eða
gáfu. En eilt er víst; Innilegt þakk-
læti og lofgjörð sté i hæðir þetta
kvöld, bæði frá skógarherberginu lága
og skrautlegu barónshöllinni.