Bjarmi - 01.05.1919, Blaðsíða 3

B J AR M I
67
á nú að benda mönnunum á jólaljós,
krossins merki og upprisusól? Það er
kristin kirkja, sem á að segja eins og
María: »Sjá, jeg er amhátt Drottins«.
En sjáum vjer ekki, hvernig Maríu-
heitin einnig eru notuð umkirkjuna?
Hefir hún ekki unnið mikið og bless-
unarríkt starf sem ambátt Drottins ?
Hefir ekki einnig oft verið unnið að
því, að sem mest bæri á hennar
drotningartign ? Var hún ekki heims-
drotning, sem rjeði yfir sálum manna
hjer í heimi og himindrotning, sem
Vissi, að hásætið beið hennar fyrir
hennar afrek? Veraldlegt vald liafði
hún í ríkum mæli, fyrir henni urðu
konungar, keisarar og önnur tignar-
menni að beygja sig. En þetta vald
hefir horfið, og er miklu við það
tapað? Vann kirkjan glæsilegastan
sigurinn, þegar vald hennar var sem
mest út á við? Ef til vill hinn glæsi-
legasta hið ytra, en ekki hinn besta.
Sigurinn var mestur, þar sem sálin
háði baráttu sína i kyrþey frammi
fyrir augliti Guðs. Og svo er enn.
Hið ytra vald er ekki skilyrðið fyrir
^aeiri blessun.
En er ekki einmitt oft verið að
kvarta yfir þessu, að kirkjan haíi
ekki vald, ekki vald út á við og
ekki vald yfir hugum manna? »Kirkj-
an er að missa sitt vald«, segja menn,
°g það er ekki ætíð sagt í sorgarrómi,
°ft er með því verið að ögra henni.
»Hvar er þitt vald? Hve margt er af
voldugu, mikilsmetnu fólki, sem að-
hyUist þig? Hvar eru höfðingjar
heimsins, hvár eru hinir vitru og
lnentuðu? Ertu ekki að missa þilt
h'otningarvald ; er talið viðeigandi að
Vera með þjer, eykur það eða rýrir
ahf manna að kannast við þig ?«
Svarið er oft: »Nei, þeir eru marg-
11 ’ seni ekki kæra sig um þau áhrif,
Sem ffá mjer koma«. Þá er aftur
sagl við kirkjuna: »Reyndu að ná
hinum voldugu og vitru, annars er
úti um þig. Þú ert búin að missa
kraftinn og áhrifavaldið, ef þú færð
ekki liðsinni frá leiðandi mönnum«.
Retta er í áuguin margra skilyrði
fyrir þroska og tilveru kirkjunnar.
Jeg gjöri ekki lítið úr hinum vold-
ugu og vilru. Guð kallar einnig á þá,
og þegar þeir hlýða hans kalli, þá
eru þeir sem börn, sem taka á móti
gjöfum hans, alveg eins og hinir lítt
þektu og fáfróðu. En skilyrðið fyrir
tilveru kirkjunnar er ekki, hve marg-
ir voldugir aðhyllasl hana.
Hverja skoðun hafði Páll á þessu ?
Hvað segir hann í textanum ?« »Lít-
ið til köllunar yðar. Pjer eruð ekki
margir vitrir að manna dómi, ekki
margir máttugir, ekki margir stór-
ættaðir, heldur hefir Guð útvalið það
sem heimurinn telur heimsku, til þess
að gjöra hinum vitru kinnroða, og
Guð hefir útvalið það, sem heimur-
inn telur veikleika, til þess að gjöra
hinum voldugu kinnroða«, Þetta er í
samræmi við útvalning hinnar ungu
meyjar og við svar hennar : »Sjá, eg
er ambátt Drottins«.
Ætlum vjer þá ekki að vera sam-
mála um, að á þenna hátt muni
kirkjan enn vinna besta sigurinn.
Tilvera hennar og framtiðarheill
byggist ekki á því. að hún verði
tignuð sem drotning meðal mannanna,
kraftur hennar kemur ekki frá mönn-
unum, heldur frá Drotni. Þess vegna
er hennar besla kjörorð : »Sjá, jeg er
ambátt Drottins«.
Pá sjáum vjer hana ekki fyrst og
fremst í mætti, tign og veldi, ekki
sem volduga heims- og himindrotn-
ingu, heldur eins og Maríu, sem
beygir sig í auðmýkt fyrir Diotni.
Þá sjáum vjer hana eins og Maríu
við krossinn. Þar er liún eins og
lærisveinninn, sem Jesús elskaði,
hann dvaldi hjá krossinum, er aðrir