Bjarmi - 01.05.1919, Page 4

68
BJARMI
fóru þaðan. því betur sem kirkjan
sjer, hve mikið Drottinn hefir fj'rir
hana gjört, því meir eykst þakklætið
og auðmýktin, og með 'auðmýkt,
trausti og gleði ber hún fjársjóðinn i
leirkerinu, og veit, að um leið og
aðrir lítilsvirða hana, þá er ofurmagn
kraftarins frá Guði, og því er ekkert
að óltast. Fjársjóður í leirkeri — það
eru einmitt kjör kirkju og kristin-
dórns hjer á jörð. Slík voru kjör
Guðs sonar, er hann gekk um kring
hjer á jörð. Guðs sonur er frá himn-
um sendur, það var fjársjóðurinn, en
jalan var fyrsta hæli hans, þar sjest
leirkerið; hann flutti mönnunum Guðs
ríki, barnarjett hjá Guði, það er
fjársjóðurinn, en hann lífði í fátækt
og dó á krossi, þar sjest leirkerið.
En geislarnir brutust úl úr leirker-
inu, skinu í gegn um það.
Líf lærisveina Drottins, hinn helgi
her píslarvoltanna, segir söguna um
fjársjóðinn í hinu brothætta leirkeri.
Hin ytri kjör voru eins og brolhætl
leirker. En þeir áttu fjársjóðinn og
sigurinn hjelt áfraim þó að leirkerið
brotnaði. Fjársjóðurinn var gefinn
af Drotni og hjelt áfram að ávaxt-
ast, er nýír lærisveinar tóku við.
Sigurinn er enn vís, ef vjer leitum að
fjársjóðnum á rjetlum stað, þá er sigur-
inn vís, þó að ieirkerið sje brothætt.
Þá finnur kirkjan hver það er, sem
kraftinn gefur. Hún tekur ekkert frá
sjálfri sjer, hún er ekki drotning,
heldur ambált.
En jafnáríðandi er, að vjer hug-
leiðum : ambátl hvers? Hvers ainbátt
er hún? Nú ríður á, að raddirnar
blekki oss ekki.
Það heyrast raddir, sem tala þann-
ig, að á því er ekki að villast. að
kirkjan á að vera ambátt, þ. e. a; s.
ambált liinna ijmsu kenninga og hug-
smída mannanna.
En þá mótmælir kirkjan, því að
hún gleymir ekki tign sinni, hún
veit, að ambáttina hefir Kristur gjört
að brúði sinni.
Brúðguminn hefir ekki yfirgefið
hana, honum á hún að vera trú.
Ríki Krists er ekki af þessum heimi
og þess vegna undrast kirkjan ekki,
þó að hún liafi lítið ytra vald, en
hún gleðst, því að hún á hina sæl-
ustu tign, hún ber með sjer aðals-
tignina, hún ber hið dýrasta brúðar-
skart og flytur boðskap Droltins til
syndugra manna, fyrirgefning, gleði
og frið. Þetta eru gjafir frá Jesú
Kristi, og allar gjafirnar sameinast í
einni heild á krossins trje. Þar spring-
ur út hin rauða rós. Feirri rós sleppir
kirkjan ekki.
En þegar á að taka rósina frá
henni, þegar á að taka brúðarskartið
frá henni og sagt er við kirkjuna;
»Vertu ekki i þessum fötuni lengur,
sleptu þessum gömlu úrellu kenning-
um. Farðu í betri og hentugri nútíð-
arbúning«, þá er hún á verði.
Þegar þessari kröfu er beinl til
hennar, þá segir hún við sjálfa sig
| og börn sín : Gætum vor.
Mennirnir tala með fögrum orðum
um að kasta hisminu og lialda kjarn-
anum, kasta burt þessum gömlu trú-
arsetningum, sem samþyktar hafa
verið á kirkjufundum fyr á öldum,
— en halda trúnni.
Lálum nú ekki blekkjast. Það er
um meir en 'setningar að ræða. Hjer
er um staðreynd að ræða.
Jesús er 'kominn í heiminn lil þess
að frelsa synduga menn. Þetta er
ekki tilbúin setning, þetta er stað-
reynd. Jesús dó fyrir syndir vorar,
hann er krossfestur, dáinn og grat-
inn, hann er upprisinn og hefir leitl
í ljós lífið og ódauðleikann. Fetta eru
ekki tilbúnar setningar. Petta eru stað-
reyndir. Jesús sendi heilagan anda
samkvæml gefnu loforði. Krislin
*