Bjarmi - 15.10.1920, Blaðsíða 1

BJARMI
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
XIV. árg.
Reykjavíb, 15. obt. 1920.
20.—21. tbl.
»/)á lif og sál er lúið og pjáð, lykill er luin að Drottins náð«.
Fáein orð um bænina.
(Jóh. 16, 23. 38.).
Sannur kristindómur og bæn fara
ávalt saman.
Enginn getur orðið sannkristinn,
nema hann biðji. Og enginn getur verið
sannkristinn áfram, nema hann haldi
áfram að biðja. Sje hætt að biðja, þá
sloknar lífið, það er lífið í Guði, sem
ritningin kallar: hið eilífa líf. Sam-
bandinu við lífið er þá slilið, dauð-
inn einn er þá aftur ríkjandi.
Þetta er þá fyrsta ástæðan til þess
að vjer eigum að biðja: Vjer þörfn-
Unist þess! Vjer getum ekki án bæn-
arinnar verið. Sá, sem ekki biður, er
iifandi dauður í andlegum skilningi.
Onnur ástæðan er nefnd i guð-
spjallinu: »Faðirinn sjálfur ' elsk-
ar yður«. Eða með öðrum orðum:
Guð ann oss alls — og vill vissulega
gefa oss alt, sem vjer þörfnumst og
oss getur orðið til verulegs og var-
anlegs gagns. Hvernig gæti hann
annað? Væri ekki svo, þá væru það
bara orð innan tóm, að Guð — fað-
írinn — elskaði oss. Mundu eftir
Þessu: Guð hefir ást á þjer. Og þess
Vegna er honum svo ant um þig og
vill svo gjarnsamlega gefa þjer alt,
seni er sannarlega golt, enda þoldi Jesús
Þislir bæði fyrir þig og aðra þjer líka.
Væri hugarfar Guðs eigi svona oss
l'l handa, þá væri alsendis gagns-
laust að biðja, Og hví ætlum vjer þá
beita hugsun vorri og tungu til
framkvæmdar tilgangslausu bænar-
starfi?
Þriðja ástæðan er enn nefnd í guð-
spjallinu og er þetta: »Jeg er útgeng-
inn frá föðurnum og kominn i heim-
inn; jeg yfirgef heiminn aftur og fer
til föðurins«.
Hvað merkja þessi orð?
Þau merkja fyrst og fremst að
Jesús er í heiminn kominn til að
gjöra syndara sáluhólpna með frið-
þægingu sinni og fórnardauða. En
svo merkja þau starf hans eftir það
er hann er kominn til föðurins aftur.
Og það starf er að vitni ritningar-
innar að hann »biður fyrir oss«
(Róm. 8,34; Hebr. 7,25).
Er það þá nauðsynlegt, að Jesús
biðji fyrir oss, fyrst »faðirinn elskar
oss«, eins og áður var ávikið?
Hjer er auðvitað um leyndardóm
að ræða, sem vjer getum eigi gjört
oss grein fyrir. Af eigin reynslu vorri,
sem kristinna manna, þá komum vjer
þó auga á eitt mikilvægt atriði, sem
vjer fáum svo oft að reyna. JÞað er
tilfinningin fyrir vorum eigin óverð-
leika. Gagnar mjer nokkuð að biðja,
mjer, sem svo oft óhl^ðnast Guði,
mjer, sein er svo syndugur?
Fessi tilfinning eigin óverðleika —
og hún er því miður alt af sönn —
hún sviftir oss djörfunginni til að
biðja.' Hún gjörir hjartað kalt, hún
er hræðileg hindrun á vegi fyrir trú
vorri. Hvernig getum vjer á rjettan
hátt komist fram hjá þessari hindrun,
svo að vjer getum beðið með fullri