Bjarmi - 15.10.1920, Blaðsíða 8

160
BJARMI
urinn og nú var rödd hans hörð og
köld. »Jeg heíi litil kynni haft af
móður minni. En viðvíkjandi erindi
minu, er það að segja, að gömul
kona liggur i sjúkrahúsinu og bíður
yðar með óþreyju, jeg gæti vel trúað
því að hún ætti ekki langt eftir. Hún
datt i dag á hálkunni og meiddist
mikið.«
»Jeg skal minnast þess, og reyna
til að hafa upp á henni, þótt upplýs-
ingarnar sjeuj ekki sem gleggstar«,
sagði presturinn. »Og svo ungi vinur
minn, eitt orð að skilnaði. Við för-
um öll hvert sína leið og eigum öll
okkar eigin sögu, og þurfum öll að
fá Jesúm Krist fyrir leiðtoga og
lausnara«.
Honum lá við að hrista af sjer
höndina, sem presturinn studdi á
öxl hans, á meðan hann sagði þetta,
samt gjörði hann það ekki, en sat
rjóður og niðurlúlur í sæti sínu og
handljek húfuna sina í ákafa.
»Það er vani minn, þegar ungur
maður verður á vegi mínum, að
benda honum á þann leiðtoga, hinn
eina, sem getur varðveitt og slutt
gegn synd og sorgum. Hvert erindi
eigum við prestar annað við fólkið?
Sjá Guðs lambið, sem burt ber heims-
ins synda.
f*að varð þögn um hríð. Þá stóð
gesturinn á fætur og bjóst til að
kveðja prestinn.
Og hvað heitið þjer, vinur minn?«
spurði hann.
»Jeg heiti — jeg heiti — Brandur«.
Það var hálfgjört fát á honum.
»Og eigið heima hjer í bænum ?«
»Nei«.
»Og ókunnugur hjer, er ekki svo?«
»Ojú, fremur er það nú«.
»Yður er velkomið að hitta mig
að máli í annað sinn, Brandur minn.
Ætlið þjer að muna það?« Presturinn
rjelli lionum hönd, sem var bæði
hlý og mjúk.
»Þakka yður fyrir, en jeg kem
sjaldan til — til heldra fólks«, sagði
pilturinn stamandi.
»Heldra fólk!« Presturinn brosti.
»En við erum bræður, drengur minn,
og oft getur eldri bróðir leiðbeint
yngri bræðrum sínum«.
Piltinum varð algjörlega orðfall.
»Verið þjer sælir«, sagði hann
loksins, og tók fast utan um hönd
prestsins, »þjer hafið verið altof góð-
ur og — og alúðlegur við mig-----------
jeg — jeg er ekkert góður drengur«,
bætti hann við í lágum róm og leit
niður fyrir sig.
Presturinn þrýsti hendi hans og
horfði hlýlega í augu lians. Það
augnaráð fylgdi honum út á götuna
í myrkrið og kuldann, og kveðjuorð
prestsins »Guð blessi yður og hjálpi
yður, vinur minn«, hljómaði sífelt
fyrir eyrum hans.
Fjelagi hans var allur á brott.
Honum þólti vænt um það, hann
hafði því betra næði til hugleiðinga
sinna, — — Þessi prestur, það hlaut
að vera reglulega góður maður.---------
Hvað ætli hann hefði sagt, ef jeg
liefði sagt honum — — —«
Bróðir minn! Betur að svo væri.
Ef einhver liefði leiðbeint mjer, þá
hefði jeg líklega ekki — — — En
til hvers er að hugsa um þelta? Jeg!
— — Hann hló stutt og kalt. -- —
Einkennilegt hver áhrif hann hafði
á mig . . . Svona eru víst Guðs-
mennirnir, ekki þeir, sem kalla sig
það, heldur þeir sein eru það. — —
Þeir eiga víst alstaðar bræður, sem
þeir leiðbeina og hjálpa. Væru margir
menn svona, þá væru sjálfsagt færri
þjófar til — og fantar og illþýði —
— og þá væri eflaust skemtilegra að
lifa. (Frh).