Bjarmi - 15.10.1920, Blaðsíða 4

Í56
BJARMí
Kirkjueignir 1909 ' 1919
skuldlausar $83180 $ 146514
Altarisgestir . . 1918(558) 1938(408)
Ungm.fjelagar . 764 404
Sunnud.skólar. 20 33
Nemendur . . . 1428 1654
Kennarar.... 111 185
Stjórn kirkjufjelagsins skipa nú:
Sra Björn B. Jónsson (forseti).
Sra Kristinn Ólafsson (varaforseli).
Sra Friðrik Hallgrímsson (skrifari).
Sra Jóhann Bjarnason (varaskrifari).
Finnur Jónsson (fjehirðir).
Jón J. Bíidfell (vara fjehirðir).
Við Sameininguna urðu ritstjóra-
skifti vegna vanheilsu sr. Björns B.
Jónssonar. — Sra Guttormur Gutt-
ormsson í Minneota er orðinn aðal-
ritstjóri hennar, en sra Kristinn Ó-
lafsson og sra Friðrik Hallgrímsson
annast sjerstakar deildir hennar eins
og áður. Sra Björn B. Jónsson heíir
verið starfsmaður blaðsins síðan 1907,
fyrst með sra Jóni Bjarnasyni til 1914
og síðan aðal-rilstjóri til síðustu ára-
móta. Ráðsmannaskifti urðu og jafn-
framt við blaðið. Jón J. Vopni hætli
eftir 15 ára starf, sem hann stundaði
með dugnaði og hagsýni, en við tók
Finnur bóksali Jónsson í Winnipeg.
Verð blaðsins verður 2 dollarar næsta
ár í Ameríku, en ókunnugt er Bjarma
enn um hvað ætlast er til að það
kosti á íslandi.
Andatrúin.
í »Fridrikstad Blad« (7/b 1920)
stendur eftirfarandi ræðukafli um
andatrúna eftir síra Fibiger í Khöfn.
»Allstaðar er andatrúarinnar getið.
Blöðin flytja hverja greinina af ann-
ari um hana og fólkið talar um hana
sín á milii.
Og þetta er ekkert undarlegt. Styrj-
öldin geysaði og fjöldi ungra manna
hneig í valinn. Svo kom »spánska
veikin« og kom enn fleiri á nátrjein.
Rá var eigi undarlegt, þó að spurn-
ingin nýja og gamla brytist fram með
ómótstæðilegum krafti:
»Er nokkuð hinumeginn?«
Hvert fara ástvinir vorir? Hittum
vjer þá aftur? Það er svo átakanlega
sárt og miskunnarlaust að kippa
æskumönnunum burt í fullu fjöri
svona sviplega. Getur það átt sjer
stað, að líf þessara ungu og styrku
manna sje sloknað að fullu og öllu?
Og þá kom andatrúin til þessara
syrgjandi manna og bauð þeim úr-
lausn á þessari vafaspurningu.
Já, hörmulegt er það, en satt er það
samt. Þeir eru nú svo margir, margir,
sem eru gjörsneyddir allri þekkingu
á sönnum kristindómi. Eða hvað vila
þeir um Guð? Hvað þekkja þeir
Jesúm Krist og orð hans? Hverþeirra
les í biblíunni? Hver þeirra kemst
svo Iangt, að hann trúi af því, að
hann hefir sjálfur reynt, eða tileinkað
sjer fullvissuna um sáluhjálp sína?
Ó, þessi dauðans grunnfærni í því
sem mestu varðar!
»Trúarbrögð« eða kristin fræði eru
nú eigi lengur námsgrein í skólunum.
Kristin fræði eru eitthvað, sem sá og
sá »kann«, þegar hann er fermdur.
Svo þarf enginn neitt framar um þau
að hugsa.
Og svo er nú líka sá agnúinn á
kristindóminum, að hann kennir, að
til sje eilif glölun. Þetta þykir mönn-
um svo svart og ægilegt, að þeir sjá
ekkert annað í krislindóminum. Þó
er það einmitt aðalmarkmið kristin-
dómsins, að frelsa mennina frá eilift'i
glötun. En þetta fer fram hjá þeim;
út í það hugsa þeir ekki. En samt
er meðvitund þeirra um sekt þeirra
við Guð nógu mikil til þess, að þeir
litast um eftir einhverju, sem er »væg-
ara« en kristindómurinn.