Bjarmi - 01.01.1927, Blaðsíða 7

B J A R M I
3
Vor kirkjulegu mein og ráð við þeim.
Erindi flult á hjeraðsfundi að Lundi 1925.
Á hjeraðsfundinum í fyrra (1924)
var talsvert rætt um trúmál, og þó
það gæti verið gagnlegt og vekjandi
að hefja umræður i þá ált, hefir
mjer samt komið til hugar, til til-
breytingar, að hefja hjer umræður
um vor kirkjulegu mein o: hvað sje
að í voru kirkjulega lífi og hver ráð
sjeu þá vænlegust, til þess að ráða
bóta á því, sem að er. Því að fyrst
er að sjá og viðurkenna galia sína,
til þess að geta lagað þá.
Jeg byrja þá á okkar prestum. —
Prestar þykja ekki nógu áhugasamir
í starfi sínu. Ræðurnar ekki nógu
vekjandi, mælskar og aðlaðandi,
prestar húsvitja ekki. — Presturinn
sinnir meira búskap, en prestsskap
o. fl. Um sóknarfólk er sagt, að þaö
sje einnig áhugalaust um kirkjumál,
sumir noti sunnudagana til ýmissa
ferðalaga og útrjettinga, sæki sjaldan
eða aldrei messur; flesta sunriudaga
um sláttinn við heyskap að þörfu
og óþörfu o. s. frv. — Altarisgöngur
fátíðar, og jafnvel ekki fermingar-
börn nje presturinn sjálfur gangi til
altaris. — Af þessum orsökum eru
messuföll tíð og kirkjulegt líf næsta
dauft og líflítið.
Pví verður ekki neitað, að oft
hefir verið sagt um oss presta og
prjedikanir vorar: Hvað stoðar að
prjedika? Alt stendur við það sama;
menn eru hinir sömu eftir sem áður;
það eru fáir, sem veita orðinu við-
töku, og svo geta prestarnir prjedik-
að betur eða ööruvísi, en margir af
þeim gera.
Mikið er satt i þessu og jeg get
ekki annað en samsint, að bæði jeg
og aðrir ættum að geta prjedikað
betur en vjer gerum; að minsta
kosti veit jeg um mig, að mjögmargt
og uiikið er og hefir verið áfátt fyrir
mjer. Hefði jeg getað prjedikað með
meiri djörfung og krafti trúarinnar,
hefði jeg getað beðið með heitari
anda og meiri elsku, þá hefði ef til
vill sæði Guðs oröa hjá einhverjum
fallið í góða jörö, þar sem enn hefir,
ef til vill, enginn, — eða að minsta
kosti lítill ávöxtur sjest af því. í
einu orði að segja: hvílir inikil sök
bæði á mjer og öðrum, þegar vjer
finnum, að það Guðs orð. sem vjer
höfum boðað og borið fram, hefir
ekki verið prjedikað af oss með sann-
færandi anda og krafti.
En að hinu leytinu verður ekki
heldur móti því mælt, að það sje
ekki einungis sök prestsins, þegar
orðið fær ekki inngang, heldur getur
það líka verið að kenna tilheyrend-
unum, sem vilja oft eigi veita við-
töku því orði, sem þeirn er boðað,
því að hvað stoðaði það, þó að vjer
gætum talað með tungum af eldi, þó
að andinn svifi yfir hvirflum vorum,
þegar vjer, sem erindrekar Jesú Krists
í sannfæringu trúarinnar berum vitni
um frelsið og sáiuhjálpina i Jesú
Kristi; hvað stoðar það, ef hjörtu
tilheyrandanna væru samt eigi mót-
tækileg fyrir þennan vitnisburð? —
Sáömaðurinn getur sáð sæði sinu
með alúð og yfirfljótanlega, með
hjartanlegri bæn, trú ogtrausti; sæð-
ið getur verið gott og mikið, en ef
jarðvegurinn er ekki undirbúinn og
móttækilegur, þá verður vinna og
verk sáðmannsins árangurslaust og
sæðinu spilt.
Jeg hefi þannig sagt og játað, að
hjá oss, sem sáðmönnum Drotttns
er mikil sök, en því verður heldur
eigi móti borið, að orsökin er ekki
hjá prestunum einum; vjer verðum
einnig að játa, að hin verulega or-
sök trúardeyfðarinnar geti lika verið