Bjarmi - 01.01.1927, Blaðsíða 13

B J A R M I
9
sögunnar, en það sera Bjarmi finnur
sjerstaklega að eru bænarorðin, sem
lögð eru i inunn Sveini útgerðarstjóra
á bls. 154. Það liggur beinast viö
skilja þau svo að Sveinn sje ekki
vísvitandi hræsnari, heldur blekki
sjálfan sig, eða »syndgi upp á náðina«,
af pví að haun trúi friðpœgingu Krists.
— Jeg vildi óska, að þetta væri ó-
aðgætni eða óviljaverk, þvi að ef
presturinn, höfundur bókariunar hefir
viljandi ætlað að svíviröa friðþæg-
ingartrú krislinua manna á þenna
veg, þá syndgar hann sjálfur með
því svo hræðilega, að niig skortir
orð til að lýsa því eins og vert væri.
— í raun rjettri er hjer ura svo al-
varlegt niál að ræða, að sra Gunnar
ætti að taka af öll tvimæli, og segja
hispurslaust hverl hann stefnir i þessu
efni.
Sje það tilætlun hans að »trú«
Sveins útgerðarstjóra verði talin jafn
greinilegt sýnishoru friðþægingartrúar
kristinna manna eins og lýsingin frá
Siglufirði er berorð um smygl og
aðrar svíviröingar, þá er drengilegast
að segja það berum orðum en vera
ekki að fela aðrar eins svívirðilegar
aðdróttanir bak við bænarorð.
,Glögt er það enn hvað þeir vilja'.
Hverjum þeim, sem með gætni at-
hugar hin ýmsu straumhvörf og stefn-
ur, sem nú gera meira en lítið vart
við sig í trúarlífi hinnar íslensku
þjóöar, — stefnur, sem allar eiga
sammerkt i, að leiða almenning og
einstaklinga burt frá biblíulegum
kristindómi, en setja í staðinn sinn
eigin heilaspuna, getgátur og ágisk-
anir, og halda slíku aö fólki sem væri
það hinn eilífi og algildi sannleikur
sjálfur, þrátt fyrir það, þó staðhæf-
ingum þeim, sem talsmenn þessara
stefna bera fram fyrir fjöldann og
einstaklingana, oft í fögrum og álit-
legum búningi, sjeu oft og einatt
fremur veigalitlar þegar til þess kem-
ur að brjóta þær til mergjar. —
Hverjum þeim, sem athugar þetta alt
með ró og gætni, honum verður það
brátt ljósl, ef hann skoðar og vegur
allar ástæður í ljósi biblíulegs krist-
indóms, að giögt er það enn hvað
þeir vilja, merkisberar nýju stefnanna,
svo nefndu, hvort sem heldur eru
nýguðfræðingar, andatrúarmenn, guð-
spekingar, únitarar, eða hvað helst
sem á að kalla þá. Og það sem þeir
vilja, og það sem alt stefnir að fyrir
þeim, hvort sem þeim er það ljóst
sjálfuni eða ekki, það er þetta: Burt
frá Kristi og fagnaðarerindi hans.
Því hversu fagurt og fjálglega sem
þeir tala um Krist og kenning hans,
þá er alt þeirra tal um það efni ein-
tómt moldviður og blekking, vitandi
eða óafvitandi, þar sem þeir hafna
þvi, sem er þungainiðjan í fagnað-
arerindinu, og sem bæði gamla- og
nýja testamentið halda skýrt og ákveð-
ið að mönnum, og það er endurlausn-
in í Kristi Jesú. Væri það efni í aðra
ritgerö, að sýna fram á það, að þetta
sem nú hefir verið bent á, er ekki
gripið úr Iausu lofti, en það verður
að bíða að þessu sinni. —
Eitt af þvl sem merkisberar »nýju
stefnanna« hafa reynt í því skyni, að
þeim gengi betur að koma ár sinni
fyrir borð, og afla skoðunum sínum
fylgis, er krafan ura afnám kverkensl-
unnar við fræðslu barna í kristnum
fræðum, en vilja í þess stað láta ein-
göngu viðhafa biblíusögur eða »Barna-
biblíu«, eða hvað þeim vitru mönnum
þóknast að nefna slíkt hrafl úr heil-
agri ritningu, sem þeir kynnu að vilja
nola við slika fræðslu. Fylgjast þar