Bjarmi - 01.01.1927, Blaðsíða 8

4
B JARMI
hjá tilheyrendunum. Á rneðan hjöitu
mannanna eru eins og þau i raun
og veru eru, er engin furða, þótt
Guðs orð geti ekki borið fullkominn
ávöxt.
Hvernig á að laga vor kirkjulegu
mein? Hvað er til ráða? Mikið má
ef vel vill. Sigursæll er góður vilji.
Menn þurfa að gera sjer Ijóst, að
þeir eru i fjelagi, kirkjufjelagi, sem
krefst starfs og fórnar. Prestar þurfa
að sýna áhuga og meira iíf og fjör í
starfi. Sjerstaklega má þess vænta um
ungu prestana, að þeir taki hinum
eldri fram; þeir hafi notið meiri og
fullkomnari mentunar en áður var,
hafa haft ágæta kennara, sumir hafa
farið utan með ferðastyrk, til enn
meiri frama og fullkomnunar, sem
ekki tíðkaðist áður. Óheppilegt tel
jeg, að prestur þurfi að stunda bú-
skap, með því að búskapur og bú-
vísindi er næsta fjarstætt og óskylt
aðalstarfi þeirra og dregur úr áhuga
þeirra til andlegra starfa. Búskapur-
inn þarf í raun og veru óskifta krafta
hvers bónda, ef vel á að vera. Hins
vegar er fyrir presta vandfenginn
maður til að stjórna búi, því að
sjálfs er jafnan höndin holiust. Jeg
er smeiktir um, að reki að því, að
byggja verði prestsselrin, en prestur
njóti hluuninda þeirra með því að
tilvonandi prestar kunni með öllu
að verða óhæfir til búskapar o. fl.
Gætu prestar þá fremur haft hönd i
bagga með barnakensluni svo sem tii
tals hefir komið. Jeg drep einungis á
þetta, en þetta er mikið vandamál,
og þyrfti að finna heppilega úrlausn.
Pá verð jeg að teija heppiiegt, aö
prestar hjeldu fnnd með sóknarnefnd
og safnaðarfulltrúa tii að ræða um
kirkjumál, innan sóknarinnar og
hver ráð væru heppilegust til að auka
kirkjusókn og altarisgöngur, og ann-
að það, er til uinbóta horfði. Teldi
jeg heppilegast að halda þenna fund
áður en hinn árlegi safnaðai fundur
er haldinn. Er jeg viss um, að sókn-
arnefndin eða einhverjir aðrir góðir
menn í sókninni gætu rnikið áorkað
við almenning, og örfað hann til tið-
ari kirkjusóknar; þá reynslu hefi jeg
úr sóknum mínum. Ef helstu menn
sóknarinnar ganga á undan öðrum
með kirkjuferðir, gefa þeir öðruin gott
dæmi og menn leiðast ósjálfrátt til
að fylgja þeim í því sem öðru, sjer-
staklega ef þeir þá í tilbót hvetlu
aðra með orðum sínum til kirkju-
rækni.
Enginn efi er heldur á því, að ef
söngurinn í kirkjunum yiði almenn-
ur og sameiginlegur og sem flestir
tækju þátt í honum, mundi það örfa
kirkjusókn og skal jeg í því sam-
bandi minna á hina ágætu fyrirlestra
sra Halldórs á Reynivöllum, og ættu
því sem flestir að gera sjer að fastri
reglu, að hafa sálmabækur með sjer
og fylgjast með sálmunum, þó þeir
syngi ekki.
Smá bókasöfn eða lestrarfjelög, helst
i hverri sókn, sem prestar stofnuðu
og stýrðu í heimasókn sinni, með
útláni á messudögum, geta og örfað
kirkjusókn, auk þess,sem slik smá
bókasöfn hafa menningargildi, ef
bækur eru vel valdar, sem prestum
ætti, sökum mentunar þeirra, að vera
vel trúandi til. — Ungmennafjetög, ef
samkomuhús þeirra væru á kirkju-
staðnum, gætu og örfað kirkjurækni,
ef fundir þeirra byrjuðu að aflokinni
messu. Sama er og að segja um önn-
ur fundahöld, sem haldin eru í sam-
bandi við messugerðir.
Þó mikið rneira mætti segja um
þetta mál, læt jeg hjer staðar numið
að sinni, vegna þess að jeg veit, að
háttvirtir fundarmenn bera þetta mál
fyrir brjósti og vilja gjarna láta mein-
ingu sína í ljósi. Vildi jeg að lokum