Bjarmi - 01.01.1927, Blaðsíða 11

B J A R M I
7
sem þegar finna hjá þeiin »tvískinn-
ung í öllu«, »loðna kenuingu« og
»óheilt starf«.
Enginn græðir á öllum þeim ó-
heilindum nema kaþólska trúboðið
og aðrir aðkomnir trúarflokkar. t*eir
nota sjer þau trúlega til að bjóða
trúhneigðu fólki til sín, þar sem
hvorki er deilt um guðdóm Krists
nje friðþægingu — og fá alloft góða
áheyrn, sem við er að búast.
En hvað sem því líður eiga söfn-
uðir landsins heimtingu á að fá ótví-
ræð svör guðfræðisdeildar háskóla
vors, hvort hún telur aðalhlutverk
sitl að senda frá sjer hæfilega leið-
toga handa únítara söfnuðum vestur
í Ameríku, en ekki prestsefni handa
evangelisk-lúterskum söfnuðum þjóð-
kirkju íslands, og hvort þeir gnð-
fræðisstúdentar tala fyrir hennar hönd,
sem hafna guðdómi Krists og fara
háðnngarorðum um friöþæginguna.
F*vi sje svo komið, er ástæða til að
lúterskir kjósendur spyrji þing og
kirkjustjórn í alvöru hvar þeir eigi
að útvega sjer lúterska presta.
Sigurbjörn A. Gislason.
Afi og amma.
Söguþættir
eítir
Guðrúnu Lárusdóttur.
Framtíðarhorfurnar hlutu aö taka
breytingum. Vonlaust virtist okkur
nú að við gætum haldið jörðinni.
Skuldin var ofurefli okkar; við rædd-
um um þetta fram og aftur úrslita-
laust; mjer til sárrar raunar sá jeg
hvernig áhyggjurnar sviftu Helgu ör-
yggi hennar og glaðlyndi, og þótt jeg
reyndi til að hughreysla hana og
benda henni á, »ð okkur væri inn-
an handar að fá okkur annað býli,
landið stæði okkur opið, nóg væritil
af jafngóðum, já, betri jörðum, held-
ur en Núpur var, þar sem við gæt-
um notað krafta okkar og átt von á
góðum ávöxtum iðju okkar, þáduld-
ist mjer ekki, að Helga gaf orðum
mínum lílinn gaum, og að sama
skapi fann jeg að gveinjan og hatrið
til Björns S Dal, gróf um sig í huga
hennar, og jeg verð að játa, að jeg
var engan veginn áhyggjulaus út af
því, jeg þekti skapsmuni Helgu.
»En ef þú seldir Skjóna?« sagði
jeg við hana einn daginn. — »Feng-
ir gott verð fyrir hann og góðan
kaupanda, sem fæii vel með hann að
öllu leyli. Þú hlytir að fá milda pen-
inga fyrir Skjóna«.
Jeg fann að Helga vildi ekki svara
þessari uppástungu minni, svona þeg-
ar i stað, og jeg hjelt þess vegna á-
fram — »eða að þú fengir lán út á
hann, og borgaðir með því eitthvað
af skuldinni. Ske kynni að þú kæm-
ist að skaplegum samningum við
karlinn, ef að þú gætir lagt 2—300
kr. í lófann á honum«.
Helga leit á mig tindrandi augum
og sagði með áherslu og alvörugefni:
»Maður selur ekki vini sína«.
»En vinir hlaupa oft undir bagga
hver með öðrum, og það mundi
Skjóni þinn vafalaust gjöra, ef hann
vissi hvað er í húfi«, sagði jeg svo
glaðlega sem injer var unt.
»Jeg get ekki sjeð af honuin. Nefndu
þetta ekki við mig«, sagði hún, stóð
upp úr sæti sinu og fór fram. Hún
var lengi frammi, þegar hún kom
inn aftur var hún rauðeygð, en i
svip hennar og fasi var kominn ör-
uggleiki fastrar stefnu, sem hvergi
víkur.
»Jeg hefi fengið hinum eina rjett-