Bjarmi - 01.01.1927, Blaðsíða 12

8
B J A R M 1
láta dómara mál mitt í hendur«,
sagði hún. »Nú skal hann alveg ráða
úrslitum, nú bíð jeg róleg átekta«.
Jeg skildi vel við hvað hún átti,
en jeg verð að kannast við að mjer
þótti það full barnalegt að leggja
þannig árar í bát og bíða eftir ein-
hverri óvæntri hjálp í vandasömu
máli eins og þessu. En jeg hafði ekki
orð á því við Helgu, jeg kom mjer
ekki til þess, þegar jeg sá hversu trú
hennar og traust á Guði hjálpaði
henni til þess að bera þá byrði er
henni var áður svo þungbær, en jeg
leitaði samt sem áður fyrir mjer hjá
stöku manni um peningalán, þólt það
kæmi fyrir eklci, og þær tilraunir
urðu mjer aðeins til angurs, svo n jer
varð enn betur ljóst hversu illgirni
Björns í Dal hafði hnekt mannorði
Helgu. Mjer var því alt annað en
glatt í geði, þegar jeg kom heim aft-
ur seint að kveldi. Helga mætti mjer
fyrir utan túnið. Hún var kafrjóð i
lcinnum og göngumóð. »Jeggekkupp
á ásinn«, sagði hún, »mig langaði til
að líta yfir dalinn minn einu sinni
enn og sjá haun lauga sig í kveld-
roðanum, — þeir koniu hjer aftur í
dag — og nú er ákveðin brottför
mín hjeðan«. — Hún var ölduugis
róleg og jeg horfði á hana spyrjandi,
hún skildi auguaráð mitt, því hún
sagði: »Jeg bíð róleg eftir leikslokum,
Guð heíir ekki brugðist mjer til þessa
og hann gjörir það ekki heldur nú«.
»En góða mín«, sagði jeg hálf ó-
þolinmóður. »Gerirðn þjer von um
kraftaverk eða hvað ?«
»Já«, sagði hún oínr einlægnislega,
»t*að hlýtur að vera kraftaverk, sem
kemur í veg fyrir illgirni Björns í
Dal«.
Bækur.
Við pjóðveginn heitir ný-úlkomin
skáldsaga eftir sra Gunnar Benedikts-
son í Saurbæ, 168 bls., verð 4 kr.
Brynhildur dóttir bæjarfógetans í Rvík
segir þar æfisögu sfna. Á unga aldri
kyntist hún eymd bláfátækustu heim-
ila í Rvík annars vegar og óhófi í
föðurhúsum hins vegar, og fjekk
smám saman viðbjóð á óhófinu og
innilega samúð með bágstöddnm.
Lýsir hún svo ýmsu sem fyrir bar
er hún tók að sinna líknarstarfsemi
uns hún síðast varð fátæk bónda-
kona. En á stöku stað, minsta kosti
þegar verið er að lýsa »lækninum á
Siglufirði«, er lýsingu manna svo
háttað að kunnugum koma ákveðnir
menn i hug, enda mun Siglufjarðar-
kaflinn talinn alment beinlínis árás
á sjerstakan mann. Rað er afskap-
legt að almenningsálitið og yfirvöld
skuli þola slíkl framferði, sem þar
er lýst.
Auk »Iæknisins á Siglufirði« er
öðru varmeuni lýst í bókinni, Sveini
útgerðarstjóra í Reykjavik. Hanu
lætur »bíla« sína sækja smyglað á-
fengi suður með sjó, og selur það í
lagaleysi. Harm kúgar bæjarfógeta í
kyrþey til að sleppa morðingja.
Morðinginn var að sækja áfengi fyrir
Svein, og bæjarfógeti er stórskuld-
ugur Sveini. En jafnframt er Sveinn
gjöfull mjög gagnvart alskonar kristi-
legri starfsemi, lánar stóran sal í
húsi sínu fyrir sjómanna guðsþjón-
ustur og talar sem sannkristinn maður,
þegar því er að skifta. Saga hans er
hörð árás á trúhræsni, og er ekkert
um það að fást, þvi að trúhræsni er
skaðræði hið mesta. En sem betur
fer mun enginn Reykvikingur katm-
ast við þenna Svein. —
Ymislegt mætti finna að byggingu