Bjarmi - 15.03.1927, Blaðsíða 2

62
B JARMÍ
hjeldu áfram, með hvíldum, um 250
ár; þá var alt gert, sem hugsanlegt
var, til þess að útrýma kristindóm-
inum; tugir þúsunda kristinna manna
voru líflátnir, kirkjur rifnar niður og
bækur brendar. En það kom fyrir
ekki; því meir sem guðsriki var
ofsótt, þess meir breiddist það út;
blóð pislarvottanna varð útsæði kirkj-
unnar; það var svo mikið lifsafl í
þessu frækorni, að það var ómögu-
legt að drepa það:
»Þaö nístist af frosti, það funaði’ af glóð,
en frjóvgaður vísir pó óskemdur stóð«.
Loksins, snemma á 4. öld, hættu
ofsóknirnar, eða urðu vægari og sjald-
gæfari. Á þeim friðartimum breiddist
kristin kirkja út um löndin,
»Og frækornið smáa varð feiknastórt trje,
þar fá mátti lífsins i stormunum lilje;
það breiddi sitt lim yfir lönd, yfir höf,
á lifenda bústað, á dáinna gröf«.
Boðskapur Jesú Krists lagði þjóð-
irnar undir sig, hverja á fætur ann-
ari. Og nú eru þeir, sem játa trú á
hann meir en 550 miljónir manna,
dreifðir um öll lönd jarðarinnar.
Og hvilik blessun fyrir þessar milj-
ónir að hafa fundið skjól undir grein-
um trjesins! Hve óumræðilega miklu
góðu hefir ekki hin kristna menning
komið til leiðarl Hjá hverri þjóð,
sem kristindómurinn hefir fengið
að festa rætur, hefir smám saman
horfið eða minkað grimd og mann-
úðarleysi, og svo margt, sem böli og
sársauka hehr valdið. Konan er þar
ekki lengur rjettlaus ambátt manns-
ins; börnunum er kent að þekkja
föður sinn á himnum og ýms nyt-
samleg fræði; fjölkvæni er numið úr
lögum; sjúkum og gamalmennum,
sem áður var ekkert hirt um, er
hjúkrað. Öll þau góðu frækorn, sem
til voru í þjóðlífinu, en voru áður
hulin undir grimdinni og siðleysinu,
eins og lifnuðu við og fóru að vaxa
og bera ávöxt; þjóðlífið umskapaðist.
Það er raunalegt til þess að hugsa,
með hve miklu skilningsleysi sumir
góðir menn i kristnum löndum geta
talað um kristniboðið meðal heið-
ingja. Þeir telja það óþarft og jafnvel
bera vott um trúarhroka kristinna
manna, að þeir skuli telja sína trú
betri en átrúnað ókristinna manna.
Slikt tal getur ekki af öðru komið,
en þekkingarleysi. Því til eru margir
vitnisburöir áreiðanlegra manna, sem
sjálfir hafa ferðast meðal kristinna
trúboðsstöðva og kynt sjer árangur-
inn af kristniboðinu, og þeir eru ekki
í neinum efa um það, að hann hefir
verið bæði mikill og blessunarrfkur.
Þess vegna er það ekki ofsagt, að:
»í skjóli þess þjóðirnar þreyta sitt skeiö
og þreyttur fær hressing á erfiðri leið;
í skjóli þess hrakinn og vesall fær vörn,
þar velja sjer athvarf hin saklausu börn«,
En það er langt frá því, að fagn-
aðarerindinu sje þakkað alt þetta
góða, sem af því hefir leitt. Mörgum
er illa við það, — af því að í því
felst dómur yfir mannlegri synd, og
það gerir kröfur, sem koma í bága
við löngun holds og blóðs. Menn ráð-
ast á sannindi þess í ræðu og riti;
menn lítilsvirða og ofsækja þá, sem
halda einarðlega fram kenningum
þess og koma við kaunin. — En
þessar ofsóknir vinna ekki á, fremur
en hinar fyrri; því meir sem reynt
er að granda ríki Guðs, þess meir
vex kærleikur vina þess, og þeir taka
enn betur höndum saman um að
greiða götu þess. Ofsóknir verða því
altaf til góðs:
»í*að vantar ei enn þá hin isköldu jel
og orma, sem vilja þess rót naga’ í hel;
en hvernig sem fella það farið er að,
þeir fá því ei grandað nje eyðilagt það«.—