Bjarmi - 15.03.1927, Blaðsíða 3

B J A R M í
63
»Pað blómgast og vex og æ blómlegra rís,
i beiskjandi hita, i nístandi is«;
Hvaða kraftur er það, sem varð-
veitir það? Hvað er lífið í því, svo
sterkt, að engin öfi dauðans fá unnið
bug á því? Það er hann sjálfur, sem
gróðursetti það; bann er líf þess;
svo lengi sem trúin á hann er lifandi
i kirkjunni, geta hlið heljar ekki á
henni sigrast:
»af lausnarans blóði pað frjóvgaðist fyrst,
pann frjóvgunarkraft eigi getur pað mist«.
Og hvað liður framtíð þess? Um
það getum við best gert okkur hug-
mynd, ef við gætum að því, sem er
að gerast úti i heiðingjalöndum. Þar
eru kristniboðar að starfa, svo tugum
þúsunda skiftir; þeir leggja á sig
alls konar þrautir og erfiðleika; aldrei
hefir verið unnið þar af meira kappi
en nú — og aldrei með meiri árangri;
hver eftir annan beygja einstaklingar
og þjóðflokkar knje fyrir hinum lif-
anda Guði og þiggja í trú á hinn
krossfesta og npprisna frelsara Jesú
Krist eilífa lifið af hendi hans. Þess
vegna má með sanni segja um Guðs
ríkið:
»Frá heimskauti einu til annars pað nær,
pótt önnur trje falli, pá sífelt pað grær;
pess greinar ná víðar og víöar um heim,
unz veröldin öll fær sitt skjól undir peim«.
Enn eru eftir ókristnaðir um */>
hlutar mannkynsins. Það er mikið.
En þegar við hugsum um framfarir
og árangur kristniboðsins á 19. öld-
inni, — að við byrjun hennar unnu
alls um 250 manns að kristniboði i
heiðnum löndum, en við aldamótin
1900 rúml. 92,000 manns; og þegar
við hugsum um það, að á fyrstu 23
árum þessarar aldar tvöfaldaðist tala
kristinna manna mótmælendatrúar á
Indlandi, þrefaldaðist í Japan, meira
en þrefaldaðist í Kína, þrjátiu og
þrefaldaðist í Kóreu, og sexfaldaðisl
í Afriku, — þegar við hugsum um
það, að árið 1924 fengu yfir 15 milj-
ónir manna læknishjálp og lyf á
lækna-trúboðsstöðvum, — þá glæð-
ist vonin um það, að þeir tímar sjeu
fyrir hendi, að markinu verði náð
og ljós fagnaðarerindisins lýsi um
gjörvalla jörðina:
»Og sú kemur tíðin, að heiðingjahjörð
par liælis sjer leitar af gjörvallri jörð;
sú tíðin, að illgresið upp verður rætt
og afhöggna limið við stofninn sinn grætt«.
Að pvi erum við öll kölluð til að
vinna; allir kristnir menn eiga að
greiða fyrir útbreiðslu Guðs ríkis, og
af kærleika til bræðranna og systr-
anna, sem í myrkrinu eru, stuðla að
þvi, að þau fái að njóta þess ljóss,
sem lýsir okkur. Kristniboðs-bauk-
arnir eru við kirkjudyrnar, og öll
getum við einhvern lítinn skerf lagt
til þess heilaga málefnis. Og því að
eins að okkur sje ant um það, og
við viljum eitthvað fyrir það gera,
gelum við skilið þann fögnuð vonar-
innar, sem kemur fram í síðasta versi
sálmsins:
»Hve gleðileg verður sú guðsríkis öldl
Um gjörvallan heim nápess laufskálatjöld.
Úr hvelfingu myndast par musteri frítt,
par mannkynið alt Guði lof syngur blítt«.
t*egar við hugsum um það, hvernig
mustarðskornið hefir vaxið og vex
óðum, — hvernig guðsríki vex og
útbreiðist á jörðinni, þrátt fyrir alla
mótspyrnu og ofsóknir, þá getum við
ekki annað en sannfærst um það og
fagnað innilega yfir því, að Guð er
sjálfur starfandi i mannlifinu. — Fyrir
mannlegan mátt einan hefði þetta
aldrei getað orðið, heldur er það skeð
fyrir kraft Guðs.
En hann notar okkur fyrir sam-
verkamenn sína, — lætur þá, sem
honum vilja þjóna, framkvæma kær-