Bjarmi - 15.03.1927, Blaðsíða 7

BJARMI
67
gakk nær og lít hinn blessaða Drott-
inn í hásætínu«.
Hann sá nú inn í ríki dýrðarinnar,
þaðan sem hann stóð við hliðin. En
ljósið frá sól rjettlætisins sýndi hon-
um sjálfum saurgun syndalífs hans.
Þaö fór hrollur um hann, ákafur
sársauki af viðbjóði á sjálfum sjer
gagntók hann, og nú flýði hann svo
hratt brott, að hann nam ekki staðar
í andaheimi. Hann fjell eins og steinn
um hann og varpaði sjer á höfuðið
í botnlausa dýpið.
Þá heyrðist hin þýða og átakan-
lega rödd Drottius, er mælti: »Sjáið,
kæru börnin mín. Engum er bannað
að koma hingað. Enginn lokaði
þenna mann úti, nje rak hann á
brott. Hið vanhelga líferni hans sjálfs
knúði hann brott frá þessum helga
stað, því að enginn getur sjeð Guðs
ríki, nema hann endurfæðist«. — —
Áþekkar sögur, þótt önnur sjeu
samtölin, segir S. S. S. um örlög
drykkjumanns, hórkarls, lygara, ræn-
ingja og morðingja. Þcgar þeir sáu
að syndir þeirra voru öllum kunnar,
flýðu þeir i ystu myrkur, til að reyna
að fela sig fyrir augum rjeltlætisins.
Raunalegt er að lesa um hvað
sumir, sem síst skyldi, verða lengi
að dvelja á byrjunarstigum »millibils-
ástandsins«, eins og presturinn þótta-
fulli, sem ekki gat sjeð Krist þar sem
allir aðrir sáu hann, og heimspeking-
urinn þýski, er lengi varð að dvelja
i rökkrinu.
Bókin sýnir greinilega, eins og
biblian og heilbrigð skynsemi, að því
fer fjarri, að hún sje sönn gamla
setningin að »hver sje sæll, sem fái
að deyja«. Þótt hitt sje rjett, að sælir
eru þeir, sem í Drottni deyja.
II.
En frásögur um nýlátin börn og
trúa lærisveina Krists eru fagrar.
Má hjer nefna eina þeirra:
»Einhverju sinni sagði engill mjer
frá dauða sannkristins manns, er
hafði þjónað Kristi trúlega i 30 ár«,
segir höfundur.
»Fáum mínútum fyrir viðskiinað
hans opnaði Guð augu hans, svo að
hann gat sjeð inn í andlegan heim
og sagt þeim frá, er stóðu við
dánarbeð hans.
Hann sá opinn himinn og engla-
hóp koma til sín1). Jafntramt sá
hann frelsarann sjálfan standa við
hlið himins með útbreiddan faðm,
til að taka á móti sjer. Hann hróp-
aði upp yfir sig af gleði við þessa
sjón, svo að ástvinir hans, er hjá
honum stóðu, hrukku við: »Ó, hvílík
sælurík gleðistund«, mælti hann. »Jeg
hefi lengi þráð að sjá Drottin minn
og fá að koma til hans. Ó, vinir
minirl Lítið ásjónu hans, hvernig
kærleikurinn geislar af henni, og sjáið
englahópinn, sem kominn er að sækja
mig. En hvað himnaríki er dýrðlegt!
Nú fer jeg, vinir mínir, til hins sanna
beimilis míns. Hryggist ekki, þótt jeg
fari frá ykkur, en samfagnið mjer
heldur«.
Þeir, sem hjá lionum stóðu, hvisl-
uðu: »Nú er hann búinn að fá óráð«.
En maðurinn deyjandi heyrði það og
mælti: »Nei, nei, jeg er með fullu ráði.
Jeg vildi að eins óska, að þið sæuð
það dásamlega sem jeg sje. Það
hryggir mig, að ykkur skuli vera það
hulið. Verið sæl. Við hittumst aftur
hinum megin«. — Svo lokaði hann
augunum og mælti: »Drottinn jeg fel
sál mína i þinar hendur«, og um
leið gaf hann upp andann.
Jafnskjótt tóku englarnir sálu hans
1) S. S. S. segir, að andar komi jafnan
til að sækja deyjandi menn. Til sumra
manna komi cnglar einir, til annara illir
andar einir, og enn annara bæði góðir
og illir andar.