Bjarmi

Árgangur

Bjarmi - 15.03.1927, Blaðsíða 15

Bjarmi - 15.03.1927, Blaðsíða 15
BJARMI 75 Afi og amma. Söguþættir eftir Guðrúnu Lúrusdóttur. Hann leit vitanlega ekki viö mjer, jeg kngsaði til Helgu, sein var skamt á undan okkur. Eins og jafnan fer þegar mörgum reiðhestum lendir saman í hóp tók hver að keppa við annan svo sprett- urinn varð harður og langur. Jeg sá að Skjóni herti á sprettinum, eftir því sem Björn færðist nær, en þá beygðist vegurinn til hliðar og hvarf fyrir stóran mel. Eg vonaði með sjálfum mjer að Helga mundi hleypa karlinum á undan sjer og biða min við melshornið, jeg hægði þess vegna á sprettinum og Ijet piltana, sam- ferðamenn Björns, komast kippkorn á undan mjer. Þeir riðu í loftinu á meðan jeg sá til ferða þeirra. Eftir stutta stund bar mig fyrir melshornið, og þar sá jeg sjón, sem jeg seint mun gleyma. Helga lá þar hreif- ingarlaus, auðsjáanlega eins og hún hafði fallið af hestinum, en hann sá jeg hvergi. Jeg þarf sjálfsagt ekki að geta þess að þá flýtti jeg mjer. Hún svaraði engu, þegar jeg kraup við hlið hennar og hrópaði í angist minni á hana, sem var mjer þó svo nærri. Jeg hljóp að lækjarsprænu, sem seitl- aði undan melnum og náði i vatnssopa í hattinn minn, og vætti höfuð hennar og andlit úr vatninu sem þvi miður var hálfvolgt af sól- skininu. Hugsanir minar stóðu allar blýfastar á þessum eina verustað lífs míns og gæfu, því hún var alt það, sem jeg unni, og án hennar hlaut líf mitt að verða kalt og snautt og vegferðin eyðumerkurganga. Augna- blikin liðu. Angist min óx. Var hún að deyja í höndunum á mjer? Jeg færði mig úr treyjunni, braut hana saman og lagði undir höfuð hennar, svo kraup jeg við hliðina á henni með spentar greipar og mændi tár- votum augum á andlit hennar, svo fölt en svo fagurt, — Helga, Helga — ýmist hvíslaði jeg eða hrópaði, þarf jeg að geta þess að mjer virtist augna- blikin óendanlega löng? Jeg býst við að fæstir geti lýst þess konar stund- um æfi sinnar, jeg reyni það heldur ekki, nje heldur gleði minni, þegar hún lauk upp blessuðum augunum sínum og leit á mig. Allra fyrst var augnaráðið óskýrt, og likast var eins og hún væri að reyna til að ryfja upp fyrir sjer gleymdan atburð, en með- vitundin glæddist og augnaráðið sltýrðist, svo að ekki leið á löngu áður en hún gat greint mjer frá með hverjum hætti byltan varð. jiÞað var ekki Skjóna að kenna«, sagði hún, alveg eins og hún hefði lesið í huga minn. »Þú veist að það má aldrei slá í hann, en það gerði Björn einmitt. Um leið og hann kleypti hestinum fram með Skjóna, sló hann með svipunni um þverar lendar hans, og þá trylt- ist Skjóni og hentist yfir hvað sem fyrir varð, samt hefði það ekki komið að sök, ef reiðinn á söðlinum hefði ekki slitnað, og mun jeg hafa kastast aftur fyrir söðulsveifina, jeg man það reyndar ógerla, því jeg misti meðvit- undina allra snöggvast. En hitt man jeg þeim mun betur, hvað Björn var svipljótur. Jeg er viss um að hann hefði verið fús til að deyða mig á brúðkaupsdaginn minn«. »Segðu það ekki, Helga« sagði jeg. »Svo vondur er hann þó ekki«. »Þú hefðir átt að sjá hann. Þú hefðir átt að sjá illmensku svipinn á honum. — En honum varð ekki káp- an úr því klæðinu!« Jeg gat ekkert sagt. Jeg fann með

x

Bjarmi

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Bjarmi
https://timarit.is/publication/379

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.