Bjarmi - 15.10.1928, Blaðsíða 4

212
BJARMI
fá prestarnir þá þekkÍDgu á og vald
yfir söfnuðum sínum, sem að vísu
gat verið um of og orðið til óheilla,
en sem þó fyrst og fremst trygði, að
prestarnir gætu orðið hinum ein-
stöku sóknarbörnum sínum að svo
miklu liði í sáluhjálparefnum, sem
þeim var með nokkru móti unt.
Sje litið yfir söguna í heild, án þess
að taka tillit til auka-atriða, hvort
heldur þess, hvernig margir prestar
hafa vanrækt skyldur sínar og mis-
notað stöðu sína, eða hins, hvernig
margir aðrir hafa jafnframt því, að
gæta hins áðurnefnda, unnið söfnuð-
unum margt annað til heilla, t. d.
sem almennir menDÍngarfrömuðir, —
þá ætla jeg að yfirleitt megi segja
um prestana, að þeir hafa til þessa
verið sannnefndir sálusorgarar, og
eins og þeir hafa oftast verið nefndir
feður safnaðanna, þ. e. borið kær-
leiksrfka umhyggju fyrir sóknarbörn-
um sínum, bæði í lfkamlegum og
andlegum efnum. Já, jeg held að
með rjettu megi heimfæra orð
Hebreabrjefsins um safnaðar-leiðtoga
þess tima til prestastjeltarinnar al-
ment talað, á öllum öldum: þeir
hafa vakað yfir sálum þeirra, er þeir
voru settir til að gæta.
Þetta á jafnt við um presta allra
kirkjudeilda. Og íslensku prestastjett-
ina líka fram til vorra daga. Ef til
vill hafa engir prestar unnið ættlandi
sinu jafn alhliða gagn og þeir. Því
þeir hafa frá öndverðu og til skamms
tima verið kyndilberar allrar menn-
ingar og brautryðjendur flestra fram-
fara í landinu.
II.
Hvað eru prestarnir þjóðinni nú?
Hversu er sambandi prests og safn-
aðar yfirleitt farið hjer á landi þessi
árin?
Til varúðar get jeg þess, að jeg
vil ekki gylla fortíðina á kostnað
nútímans. Þess vegna tek jeg fram,
að óhætt mun að fullyrða, að all-
mikil framför sje frá því sem var
fyrir áratug síðan, eða jafnvel yfirleitt
á öldinni sem leið, að því er snertir
samband prests og safnaðar bjer á
landi. En það skiftir litlu máli í
þessu sambandi, þótt ástandið hafi
einhvern tíma verið verra. Hitt er
mikilsvert, að menn hafi opin augu
fyrir ágöllunum, hve mikið skorti á
að alt sje eins og ber í þessu tilliti.
Því sú viðurkenning á ekki að eins
að skapa hrygð yfir göllunum, heldur
einlæga umbótalöngun. Framh.
Ferðaminningar
ritstjórans.
VII.
Frá Wittenberg.
Sunnudagsmorguninn 17. júní fór-
um við hjónin frá Praha með eim-
lestinni norður til Þýskalaods, sömu
leið og við höfðum farið suður um
Bæheims-sljettu, sem ekki er svip-
mikil, og gegnum »Saxneska Sviss«
meðfram Elbu, þar sem margbreylt
fegurð blasir við, hvert sem litið er,
út um vagngluggana. Skömmu eftir
hádegið stigum við út úr hraðlest-
inni í smábæ fyrir norðan Dresden.
Hraölestin var á leið til Berlín, en
við ætluðum til Wittenberg, er liggur
fyrir vestan þessa braut, og komust-
um þangað með annari eimlest um
nónbilið.
Wittenberg er smábær, man ekki
hvort íbúarair eru 6 eða 7 þús., og
járnbrautarstöðin er svo utan við
bæinn, að þaðan sjást ekki nema
fáein hús, öll nýleg. Tíu mínútna