Bjarmi - 15.10.1928, Qupperneq 14

222
B J A R M I
um, í stað þess að leyfa krafti Guðs
að streyma yfir okkur. — Kendu
litlu stúlkunum okkar að flýja til
krossins með sínar áhyggjur, og
láttu þetta vera kveðjuorð min til
allra þeirra, sem mjer þykir vænt um.
það er eitt enn, sem jeg verð að
segja þjer, þótt jeg viti að ef til vill
muni það valda þjer sársauka, en
mjer finst það geta orðið þjer til
stuðnings, — jeg þekki þig svo vel
og get ímyndað mjer þvernig þjer
muni líða, þegar þú ert orðinn einn.
Það er hið eina, sem jeg hefi dulið
þig, en nú skal jeg segja þjer það.
Það var ekki fyr en jeg var komin
hingað í heilsuhælið og jeg hafði
nægan tíma til þess að hugsa um
okkar efni, að mjer fanst að alt, sem
skyggt hafði á lífshamingju okkar, —
sjúkdómur minn og líkindin til þess
að jeg myndi deyja innan skamms
— væri afleiðing af synd miuni.
Þig rennir ekki grun í, hvernig
hugsanirnar hrjáðu mig dag og nótt
í legunni. Jeg misti sjónar á kærleika
Guðs, og Guð birtist mjer sem strang-
ur og rjettlátur dómari, og jeg vissi
að jeg verðskuldaöi dóminn og hegn-
inguna.
Máltækið »eins og maðurinn sáir,
skal hann og uppskera« var altaf í
huga minnm, og jeg var að því
komin að missa jafnvægi sálarinnar.
Þú manst að þegar við vorum trú-
iofuð, þá töluðum við stundum um
það, hvort við gætum varið það fyrir
sjálfum okkur að við giftum okkur,
vegna þess að mamma dó úr tær-
ingu og jeg hafði verið veikluð á
átjánda árinu. Breytni okkar var
verjanleg frá mannlegu sjónarmiði,
því jeg ljet einhvern kunnasta sjer-
fræðing á landinu skoða mig, og gaf
hann leyfi til þess að við mættum
gifta okkur. En jeg man að hann
sagði alt í einu: »Nei, það er víst
engin hætta á ferðum 1« Hann sagði
þetta eftir að hann var búinn að
skoða mig, og hafði sagt mjer að
mjer væri óhætt að gifta mig. Hann
bætti þessu við um leið og hann
fylgd: mjer til dyra, en það var
engu líkara en að hann segði þetta
við sjálfan sig, frekar en við mig.
Þessi viðbót læknisins fjekk mikið á
mig, og orð hans sóttu aftur og aítur
að mjer.
Hvernig sem jeg reyndi að gleyma
þeim, komu þau mjer þó aftur og
aftur í hug og hjeldu áfram að kvelja
mig framan af hjúskapartíð okkar.
En hamingja okkar og vissan um að
við værum verkfæri í hendi Guðs,
veitti mjer þó smám saman jafnvægi
hugarins aftur, því jeg þóttist viss
um að jeg væri á þeim stað, er Guð
hefði til ætlast.
Það var fyrst eftir að jeg fór að
finna til veikinda í vor, að hræðslan
um að hafa syndgað greip mig, en
á meðan jeg var heima hjá ykkur
þá gat jeg afborið hana, en þegar
jeg var orðin ein — — ó, að það
komi aldrei fyrir þig! — þá var mjer
Ijóst að jeg hafði syndgað af sjálfs-
elsku, trúarskorti og óhlýðni þegar
jeg gifti migl — Jeg hafði syndgað
sökum þess, að jeg hafði lagt út á
braut, sem jeg vissi ekki hvoit leiddi
til góðs eða ills fyrir splfa mig og
aðra. Orð læknisins rifjuðust upp
fyrir mjer. — Sjálfselska mín var
það, að jeg skyldi ekki hafa sjeð fyrir
afleiðingarnar af bjónabandinu fyrir
þig og börn þau, sem við kynnum
að eignast. Trúarskortur og óhlýðni
var það, að jeg skyldi ekki hafa
beðið eftir áreiðanlegu tákni frá Guði
um það, sem mjer væri fyrir bestu.
— Þá gat jeg raunar ekki hugsað
mjer að jeg yrði hamingjusöm nema
við hlið þjer, — jeg gat ekki slept