Bjarmi - 15.10.1928, Blaðsíða 5

B J \ R M I
213
gangur um fagra skógarbraut er
þaðan til aðal-bæjarins, og blasir þá
fyrst við »Lúters-eikin«, sem gróður-
sett var þar sem Lúter brendi forð-
um (10. des. 1520) bannfæringarbrjef
páfans, og braut þá um leið allar
brýr milli sin og kaþólskrar kirkju.
Fram undan, til vinstri handar, blasir
við »Lúters-búsið«, og nokkru lengra
frá, hægra megin, er »Melanktons-
húsið«. En í hinum enda bæjarins
gnæfir turninn á Hallarkirkjunni
frægu í Wittenberg, þar sem Lúter
festi upp setningar sinar gegn afláts-
sölu árið 1517.
Við ókum fyrst til gistibúss, til að
fá okkur miðdegisverð og tryggja
okkur gistingu. . Gislihúsið var við
bæjartorgið, andspænis ráðhúsinu, er
reist var 1523 og geymir margt fá-
sjeð. í matsölum gistihússins var svo
þjettskipað gestum sem í stórborg væri,
og ekki svefnherbergi að fá, nema
nærri jafndýru verði og í viðhafnar-
gistihúsum í Berlín, en ánægjulegt
var þaðan að líta yfir torgið og liúsin
umhverfis það. Á miðju torginu voru
stór líkneski af Lúter (reist 1821) og
Melankton (reist 1865). Lúter stóð
þar hempuklæddur, með opna biblíu
í vinstri hönd, en benti á hana með
hægri hönd. Á granítsteininn undir
líkneski hans var höggvið (á þýsku):
»Vor Guð er borg á bjargi traust«. —
»Trúið fagnaðarerindinu«. — »Sje það
verk Guðs, mun það standasl; sje
það mannaverk, mun það farast«.
Melankton heldur á skjalapakka,
og undir líkneski hans er letrað:
»Jeg vitna um þig fyrir konungum
og fyrirverð mig ekki«. — »Ástundið
einingaranda í bandi friðarins«. —
»F*egar vjer komum með sálir vorar
að uppsprettunum, förum vjer að
smakka Krist« (þau orð eru á latínu),
og loks: »Kennaranum Pýskalands,
evangeliska kirkjan«.
Ennfremur er á þessu sama torgi
forn brunnur, yfir bygður með veg-
legum sandsteinssúlum frá 1617.
Eftir miðdegisverðinn fórum við
til »Lúters-hússins« og inátti varla
seinna vera, því að þar átti aö fara
að loka.
Gæslumaður þess, Herm. Lehmann,
var að sýna stórum gestahóp síðustu
herbergin þar, en er bann heyrði að
við vorum langferðafólk, sýndi hann
okkur á eftir alt, sem við óskuðum,
og fór með okkur síðar um kvöldið
í Hallarkirkjuna og viða um bæinn,
— eina borgunin, sem hann virtist
kæra sig verulega um frá okkur,
voru íslensk frímerki. — Vil jeg því
ráða löndum mínum, sem fara til
Wittenberg, að hafa nóg með sjer af
þeirri vöru.
Þúsundir manna koma árlega til
Wittenberg, til þess að sjá Hallar-
kirkjuna og »Lúters-húsið«, og þar
sem ekki er þangað nema rúm
stundarför með eimlest frá Berlín,
ættu ekki »Berlínarfarar« frá »al-lút-
ersku landi« að vanrækja að skreppa
þangað, — það margborgar sig. Jeg
varð hálfu »lúterskari« eflir en áður,
því að hvergi rekur maður sig jafn
áþreifanlega á, hvílíkur yfirburða-
maður Lúter var. Það er stundum
mælt að Þjóðverjar hafi gert hann
að »átrúnaðargoði« sinu, en svo
mundi fleiri þjóðum hafa farið,
hefðu þær átt hann, þótt manna-
dýrkun sje aldrei bót mælandi.
Framh.
Nú or tœkifæri til að útbreiða blaðið.
50 Passíusálmar eftir handa nýjum kaup-
endum og gamlir árgangar með gjafverði,
kr. 1,50 hver, og á 1 kr. sjeu 5 árg. teknir
í einu.
Næsti árgangur a. m. k. 32 tölublöð.
En fyrir alla muni eru þeir beðnir að
borga, sem enn skulda árgjaldið.