Bjarmi - 15.10.1928, Blaðsíða 12

220
B J A R M I
Úr blöðum frú Ingunnar,
María Louise Dahl, segir frá.
Framh. _____
Elsku hjartans vinurinn minn!
Jeg veit, að það sem jeg skrifa þjer
í þessu brjefi, verður ekki nema ör-
lítið brot af því, sem jeg vildi að jeg
gæti sagt þjer, og þá fyrst og fremst
um þakklæti mitt við þig og þakk-
læti fyrir sambúðina við þig, — jeg
kem því ekki öllu í stutt brjef.
Þegar þú lest brjefið mitt, geri jeg
ráð fyrir að þú sitjir i skrifstofu
þinni við borðið þitt, og að þú styðjir
hönd undir kinn, — eins og þú varst
vanur að gera þegar þú varst þreytt-
ur eða hryggur, og sú hugsun veldur
mjer sársauka.
Jeg vildi óska að jeg gæti horfið
aftur til þín á þessari stundu, og
lagt hendurnar um háls þjer, eins og
svo oft áður, þegar gæfan blasti við
okkur, og þá myndi jeg strjúka hár
þitt og hvísla í eyra þjer, en þá
myndi færast aftur brosið yfir andlit
þitt.
En jeg get það ekki — þess vegna
verð jeg að láta brjefið mitt tala.
Fyrst verð jeg að þakka þjer fyrir
þá auðlegð, sem þú veittir mjer hjú-
skaparárin okkar! Jeg þakka þjer
fyrir að þú elskaðir mig, — mjer
hefir veist erfitt að skilja hvers vegna
þú elskaðir mig, — en sjerstaklega
þakka jeg þjer fyrir að ást þín stóðst
tímans straum, já, að hún varð sterk-
ari og innilegri með hverju árinu,
sem leið, og þó sástu fullvel hve
lítilfjörleg og vanmáttug jeg var. Jeg
þakka þjer fyrir það, að þú leið-
rjettir mig, þegar jeg fór vill vegar,
og að jeg fjekk hlutdeild í hugsunum
þínum og starfi! Gæfa okkar hefir
sannarlega verið mikil, vinur minn!
En mest þakka jeg þjer, elsku
vinur, að jeg fjekk að gefa þjer sjálfa
mig algerlega á vald, og að þú gladd-
ist við að verða þess var, að hver
taug í mjer var þín, — þú veist ekki
hvílík sæla það er konunni og inni-
leg fróun hugans, að gefa takmarka-
laust.
Þegar jeg hugsa um sambúð okk-
ar, þá man jeg ekki eftir öðru en
þvi, sem gott var, og alstaðar verður
minningin um þig fyrir mjer. Mjer
verður hugsað til heimilis okkar, þar
sem við undum saman sólhýra daga.
En hvað við vorum örugg og glöð,
af því að við vissum að við vildum
hvort öðru það eitt, sem gott var.
Eða manstu eftir ánægjulegu stund-
unum í garðinum hjá börnunum og
fuglunum ?
Eða þá sunnudagarnir, þegar við
fylgdumst að til kirkju! En áður en
við lögðum af stað, báðum við sam-
an um það, að orðið í þínum munni
mætti verða til blessunar þeim mörgu,
sem Guð hafði trúað okkur fyrir. —
Og þegar þú baðst fyrir við guðs-
þjónustu byrjun, þá grunaði þig eigi
hve nærri jeg var stödd þjer í bæn-
inni.
Stundum, að guðsþjónustu lokinni,
sagði annaðhvort okkar: »Sástu
hvernig þessum eða þessari varð
við?« Oft lá hjer á bak við bæn-
heyrsla á bæn okkar um morguninn,
— margoft vissum við um fólk, sem
farið var að hugsa um alvarleg efni
og fyllast þrá. — Ó, hvílík gleði að
sjá það koma inn í kirkjuna, setjast
og heyra orðið, sem þú fluttir þvi!
Eða manstu öll þau skifti, er við
fórum fótgangandi eða á reiðhjólum
til þess að vitja um fólk, sem Guð
hafði falið okkur? Þá var oft gott
að vera tvö, til þess að hughreysta
hvort annað, ef svo bar undir að
boðskap okkar var illa lekið. — Og
manstu eftir kvöldstundunum indælu,