Bjarmi - 15.10.1928, Blaðsíða 13

UiAHMI
221
þegar fundir voru haldnir á heimili
okkar og húsfyllir var af trúuðu og
góðu fólki, en sálmasöngurinn barst
um alt húsið?
Hve oft bar það ekki við, að við
lásum á samri stundu hið sama út
úr svipbrigðum manna og glöddumst
með sjálfum okkur! — Dýrmaetar og
góðar minningar rifjast upp fyrir
mjer og hjarta mitt fyllist þakklæti
víð Guð — og við þig, elsku vinur!
Mjer þykir einnig vænt um að
hugsa til þess, að við höfum ætíð
veriö samhent i uppeldi stúlknanna
okkar litlu, Vibekku og Birgittu. —
Ó, manstu hve viö vorum sæl, er
við vissum að Víbekka mundi fæð-
ast okkur? Við gáfum Guði dýrðina,
þvi við fundum að hann hafði bundið
hugi okkar saman, og við þökkuðum
honum fyrir að hann hafði veitt
okkur hið dýrðlega hlutskifli að
verða faðir og móðir.
Manstu eftir vetrarkvöldunum, er
við sátum saman í legubekknum,
eftir að stúlkurnar voru háttaðar, og
okkur dreymdi um »drenginn« —
sem þó reyndist að verða stúlka,
engu ókærkomnari fyrir það — og
við vorum að bollaleggja nm fram-
tíð »hans« og hvað »hann« ætti að
verða. — Ef við hefðum verið ósam-
mála um að helga líf »hans« Guði,
þá hygg jeg að sambúð okkar hefði
orðið óbærjleg. — Jeg fæ aldrei skil-
ið hvernig þeim hjónum er háttað,
sem eru ósammála um þetta atriði,
eða hvernig það verður afborið, þegar
8nnað hjónanna eða hvorutveggja er
gagnstætt kristindómi eða stendur á
sama um hann. — Gæfusama sam-
búð okkar eigum við því að þakka,
að hvorugt okkar hefir getað bent á
sinn mátt, vissu eða vilja, heldur var
grundvöllur hugsana okkar og líf-
emis sá sami, sama takmark, sem
við stefndum að í verki okkar fyrir
börnin okkar og meðbræður.
t*ess vegna var það, að við flýtt-
um okkur að lagfæra það hvert hjá
öðru eða leiðrjetta, sem aflaga fór i
daglegri breytni okkar, og skyggt gat
á guðsmyndina.
Vissulega höfum við verið rík og
hamingjusöm!
Við verðum að halda áfratn að
vera þakklát, Jóhannes! Við verðum
að þakka aítur og aftur, það er lang-
besta ráðið til þess að djörfung and-
ans dvíni aldrei. — En jeg veit að
þetta verður erfitt fyrir þig, þegar jeg
fell frá, því jeg veit hve vænt þjer
þykir um mig.
En minstu þess þá að Guð er kœr-
leikur, og það sem fram kemur við
okkur er einnig kærleiki Guðs, hversu
erfitt sem þjer fellur að trúa því!
Þetta verður þú að hafa hugfast!
Stundum er jeg hrædd um, að
þjer gangi illa að skilja það, að jeg
sje svona þakklát — að þjer detti í
hug að jeg sje að hugsa um sjálfa
mig, hugsi ekki nógu mikið um þig
eða börnin. — En þú mátt vitaj'að
mjer er gefinn þessi kraftur frá Guði;
af eigin rammleik gæti jeg ekki leilt
hugsanir minar inn á þessar brautir.
Stundum hefir verið að því komið
að hugsunin um ykkur hafi veitt
hrygðinni yfirhönd í hjarta minu,
en þá hefi jeg jafnan hallað höfði
minu að krossi Krists og minst kær-
leika hans, og hefi jeg þá altaf feng-
ið fyrri djörfung mína aftur og getað
þakkað á ný. — Þú verður einnig
að varpa af þjer sorgabyrðinni við
kross Krists, — jeg veit að þjer er
þetta ljóst, en þó verð jeg að segja
þjer að gera það, því jeg þekki það
úr mínu eigin lífi, að oft reynum við
að bera sorgina ein, með eigin kröft-