Bjarmi - 01.11.1932, Síða 13

BJARMI
173
sjómensku lýtur. Annars sækjast margir
eftir að ná í þessar ferðir í sumarfríun-
um. Einhver fulltrúanna er leiðtogi far-
arinnar, og oft er þarna margt trúað
fólk saman komið. Samkomur eru haldn-
ar bæði um borð og í la’ndi, og stundum
sýndar skuggamyndir og kvikmyndir,
sem teknar eru á ferðunum. öðru hvoru
eru bátar þessir gerðir að skólaskipum
og hald.in þar leiðtoganámskeið. Pá eru
skólarnir heimsóttir,, flutt erindi um borð
og samkomur haldnar á kvöldin, í upp-
ljómuðum og troðfyltum kirkjum,, og þá
oft fjölmenn altarisganga að endingu.
Eftir á þyrpast börn og ungmenni um
borð og menn skemta sjer við söng og
hljóðfæraslátt, samræður eða leik á þil-
fari bátsins. Priðju ferðirnar eru »presta-
leiðangrar«, og hefir þeim ekki hvað minst
verið fagnað. Pað er langt á milli presta,
sumstaðar í Noregi, og söfnuðirnir stór-
ir og fjölmennir, og þegar K.F.U.M fór
að bjóða prestum í leiðangra, slóu þeir
ekki hendinni á móti boðinu, en fóru
stundum yfir fjöll og fyrnindi, til að ná
í »Brand«. Ferðir þessar eru prjed.ikunar-
ferðir, og fer báturinn með prestana frá
einni kirkju til annarar, eða skiftir þeim
niður. Með þessu móti má halda guðsþjón-
ustur á 2 til 4 stöðum á dag og koma miklu
í verk á stuttum tíma. Allt þetta fórn-
fúsa starf miðar að hinu sama, að leiða
æskuna til Meistarans. Peir eru fleiri en
einn, sem taka undir með blinda skáld-
inu, og segja: »Me livet set inn, til dess
at me vinn, dei unge i Noreg for Jesus.«
Ó. S. Þorsteinsson.
1511)1 íuíjIcIhk IVorðmanna ljöt selja og gefa ár-
ið sem leið 70781 biblíur og- bibllurit; en alls
eru ]>au orðin 3362585 síðan fjelagið var stofn-
að 1816. Fyrst tók það 72 ár að koma þeim 1
hálfa miljón, á 15 árum bættist önnur hálf milj-
ón við, á næstu 12 árum fór næsta miljónin
og er nú, 16 árum slðar, komið þetta á fjörðu
miljónina. Par er engin afturför.
Boðin heim um jólin.
- Knut Hogstml. —
Sigríður gekk í mentaskólann og var
ein af bestu nemendunum þar, Ilún var
kát og glöð stúlka, en gat þó líka verið
alvarleg. Pað var ekki svo sjaldan, að orð
hennar báru þess vott, að hún var í raun
og veru alvörugefin. Hún var frá góðu
heimili, að því er ytri ástæður snerti; en
sannur kristindómur átti þar ekki heima.
Ungur prjedikari var kominn til bæjar-
ins og hafði samkomur í bænahúsinu. Og
sú fregn barst til nemenda skólans, að
vakning væri meðal samkomugestanna.
Svo var það einu sinni í kensluhljei, að
einn af elstu skólapiltunum stakk upp á
því, hvort þau ættu ekki að fara í bæna-
húsið í kvöld. Sigríður rak upp skellihlát-
ur, og svo hlógu öll skólasystkinin með
henni. »Ætli við verðum ekki nógu fljótt
gömul, þó við förum ekki að ganga í bæna-
húsið,« sagði einhver.
En viti menn: um kvöldið, þegar sam-
koman byrjaði, voru allmörg skólasyst-
kini komin og búin að fá sjer sæti í bæna-
húsinu, og þar á meðal Sigríður. I byrj-
un kunni hún ekki við sig þarna inni,
rjett eins og hún væri komin í annan
heim, En innan skamms var það liðið hjá,
og nú hlustaði hún með athygli á vitnis-
burð prjedikarans, um alvöru lífs og
dauða, um kærleik Guðs og hið fullkomna
hjálpræði í Kristi Jesú, Þessum manní
var alvara, og hann trúði því, sem hann
sagði, fanst henni.
Tilfinningar hennar voru undarlegar,
þegar hún gekk til hvílu það kvöld; hugs-
anirnar svo viðkvæmar, að hún gat ekki
tár.a bundist. Já, hvað gagnaði það í raun
og veru, þó að manni liði vel hjer í lífi,
ef allt væri í óvissu þegar óendanleg ei-
lífðin tekur við.
Það kvöld bað Sig'ríður til Guðs í fyrsta
sinn.