Bjarmi - 01.01.1933, Qupperneq 18

16
BJARMI
endur um trú þeirra eda stjórnmálastefnu,
heldur um hitt: Hverjir yðar vilja hjálpa
til að bjarga tafarlaust?
um trú þeirra eða stjórnmálastefnu, held-
ur um hitt: Ilverjir yðar vilja hjálpa til
að bjarga tafarlaust?
Það er mælt, að Davíð Livingstone
kristniboði hafi sagt: »Jeg tek glaður í
höndina á hverjum manni, hvort sem hann
er kristinn, heiðinn eða Múhameðsmaður,
sem vill í alvöru græða hið opna sár Af-
ríku, »þrælasöluna?«
Það skil jeg vel, því að mjer virðist sann-
kristinn maður eigi að vera sífellt reiðu-
búinn til að hjálpa til að græða mannfje-
lagsmeinin, eftir því sem kraftar hans
leyfa, — og þar geti hann verið í sam-
vinnu við alla alvörugefna mannúðarmenn,
þótt þeir eigi ekki samleið við hann í trú-
málum.
Hitt er annað mál, að sannkristinn mað-
ur má aldrei »vinna það fyrir vinskap
rnanns, að víkja af götu sannleikans,« nje
draga neina fjöður yfir að dýpstu mannleg
mein eru sálarmeinin, og enginn græðir
þau að fullu annar en frelsarinn sjálfur.
Sje trúaður maður svo ístöðulaus, að
hann búist við að samstarf við vandaða
menn trúlitla að góðum tímanlegum mál-
um lami þann vitnisburð, þá verður hon-
um fleira erfitt, t. d. að vera á fiskiskipi
eða við aðra vinnu, þar sem margir starfs-
menn eru og hann hlýtur að heyra margt,
sem honum er ógeðfellt, og verða fyrir
ýmsum misskilningi.
En um það verður hver einstakur trú-
aður maður að eiga við Guð og samvisku
sína, hvað honum er óhætt og hvað mörg
verkefni hann má hafa með höndum.
Mjer er það ekkert launungarmál, að
.jeg tel æskilegt, að sannkristnir menn
væru jafnan í fremstu röð, þar sem unnið
er að líknarstörfum og öðrum góðum mál-
um, og sýni þar stefnufasta trúmensku
við helgasta hjartans mál sitt, en jafn-
framt þá sanngirni, víðsýni og dómgreind,
sem tekur vingjarnlega í hönd'allra þeirra,
sem græða vilja einhver sár þeirra, sem
ósjálfbjarga eru orðnir.
Það stoðar lítið t. d., að hrósa »misk-
unsama Samverjanum« og lasta þrekleysi
Pílatusar, ef maður »géngur fram hjá«
þeim særðu, eða segir með Pílatusi: »Sjá-
ið þjer hinir fyrir því,« þegar blindni og
hatur taka að sjer stjórn þjóðarmálefna.
Tortryggni og einþykkni hafa löngum
verið skapbrestir vor íslendinga. Restu
leiðtogarnir hafa fengið lof að vísu —
eftir dauðann, en áður sat um þá tor-
tryggni og öfund og lamaði störf þeirra.
- Og oft varð tortryggnin til að sundra
þeim, sem saman áttu að standa, og má
sjá þess raunalegan vott enn í dag á ýms-
um sviðum.
Er ekkert vafamál, að óvinur sálnanna
og allir óvinir guðsríkis, þjónar hans, reyna
að hagnýta sjer iþennan skapbrest, til
að tvístra trúuðum njönnum og spilla sam-
eiginlegum átökum þeirra. Verum því vak-
andi, og biðjum Drottin að losa oss alveg
við þenna skapbrest - og lesum oft 17.
kapítula í Jóhannesar-guðspjalli. Jeg
þekki ekkert »prentað mál« sem fremur
getur sameinað lærisveina Krists, en skiln-
aðarræðu Krists í þeim kapítula.
S. Á. Gíslason.
-----—> <*> <•----
Þetta tölublaö er prentað seint í apríl af ]>eim
ástæðum, sem áður er skýrt frá. Væntanlega
kemur áframhaldið svo fljótt, að öll fyrstu 10
tölubl. komist af stað til kaupenda fyrir mal-
mánaðarlok.
En nú reynir á trúfesti kaupenda, að þeir láti
blaðið ekki gjalda þessarar »hvíldar«, en leitist
við af fremsta megni, að standa í skilum og út-
vega Bjarma nýja kaupendur. Ef jeg treysti
þvl ekki, þá hefði Bjarmi alveg hætt.
S. Á. Gíslason.
Ritstjóri: S. Á. Œslason
PRENTSMIÐJA JóNS HELGASONAR