Bjarmi - 01.12.1933, Side 1

XXVII. árg. I
Reykjavík, 15. nóv. og 1. -15. des. 1933.
22.—24. tbl.
0 þá náð að eiga Jesú.
Jólalmgleiðing eftir sr. Giinnar Árnason.
Jólaguðspjallið: Lúk. II. 1.—14.
Borgin Betlehem rís í brekkum og' á
hrygg hárrar hæðar, umkringd tignarleg-
um klettabeltum á allar hendur. Þarna
liggur hún »eins og króna fjallanna, eins
og rós á meðal þyrna, eins og konungsbarn
í tröllagætslu.« Alltaf fögur og kær eins
og’ vinar'faðmur.
Suðræn nóttin hvílir yfir borginni. Sjálf
jörðin er hulin svarta myrkri, nema þá
þar sem bjarmar af ljósi frá einstaka húsi
eoa blaktandi blossum breg'ður fyrir frá
bálum hirðanna, sem vaka yfir hjörðinni
úti í haganum. En það er kveikt á öllum
kertum Guðs — hið bláheiða himindjúp
tindrar af óteljandi skærum stjörnuljós-
um.
I Betlehem er ílest í fasta svefni. Fjör-
ug og ysmikil er borgin eins og ærslafullt
barn, sem oltið er út af. Aðeins þar sem
áhyggjan er of þung', eða gleðin of rík,
er vakað.
I einu hinna fátæklegri húsa er kona,
sem getur ekki sofið fyrir g'leði.
Hún er í einu af hinum austurlensku
alþýðuhúsum, þar sem fjölskyldan er í
sambýli við dýrin í einu og sama her-
berginu, aðeins kannske lítillega aðgreint,
þar sem jatan er jafn sjálfsög'ð og eld-
stóin, og flest hið sama gengur yfir menn-
ina og dýrin.
Konan hefir aug'un og hugann fest við
jötuna. Þar lig'gur sonur hennar frumget-
inn fyrstu nóttina sína í þessum heimi.
Og það er hann sem veldur ástarsælunni
í augum hennar. Það er hann sem varn-
ar henni að sofa.
Allar þjáningar fæðingarinnar eru
horfnar og gleymdar eins og' slöktur eldur,
fögnuðurinn yfir því að maður er í heim-
inn borinn er einráður í huganum.
Fögnuðurinn og' undrunin.
Það var svo ákaflega margt undarlegt
og óskiljanlegt í sambandi við þessa barns-
fæðing. Og' svo óhugsanlega dýrðlegt. Það
hafði engill boðað henni fyrst fæðing barns-
ins, og núna áðan komu hirðar utan úr
haga til að veita því lotningu. Þeir höfðu
sjeð dýrð Drottins ljóma í kringum sig' og
heyrt englana lofa, að frelsarinn væri í
heiminn borinn. Það var hann sem lá
þarna í jötunni.
Móðirin María hlustaði undrandi og þegj-
andi á þá. Að vísu olli frásög'n þeirra g'leði-
bylgjum í sál hennar — og þó var hún
ekkert furðulegri en svo margt annað í
sambandi við sveininn — sem var svo vold-
ugt að það jafnvel setti að henni kvíða.