Bjarmi - 01.12.1933, Blaðsíða 14

182
BJARMI
landsins um áhrif áfengis sem neyslu-
drykkjar.
3. Fundurinn æskir þess, að komið verði
upp drykkjumannahæli, sem fyrst að
kringumstæður leyfa.
4. Fundurinn álítur nauðsynlegt, að tek-
ið sje upp í löggjöfina, að eigi megi selja
áfengi unglingum innan 21 árs.
5. Ef leyfður verður innflutningur á
sterkum drykkjum til landsins, krefst
fundurinn þess, að útsölustaðir sjeu hvergi
settir, nema beiðni hlutaðeigandi sveitar-
fjelags komi til, og þá því aðeins, að samþ.
sje af 3/4 hl. atkvæðisbærra manna á við-
komandi stað.
6. Fundurinn er því algjörlega mótfall-
inn, að nokkur breyting verði gjörð á
áfengislöggjöfum á þessu þingi, og leyfir
sjer að skora á ríkisstjórnina að birta al-
menningi nokkru fyrir næsta reglulegt
Alþingi það vínsölufrumvarp, sem hún
kann að flytja.
Undirbúningsnefnd fundarins var end-
urkosin og gert ráð fyrir að halda svip-
aðan fund að hausti.
Kl. C' síðdegis gengu um 30 fundarmenn
til altaris og um kvöldið flutti frú Guð-
rún Lárusdóttir útvarpserindi í dómkirkj-
unni um Kristilegt fjelag ungra lcvenna.
Fundi þessa sóttu yfir 20 prestvígðir
menn — 2 þeirra fóru með leikmönnum
til altaris — og margt annað fólk, aðal-
Ifega úr nærsveitum og Reykjavík. -j- Mest
var aðsóknin að erindi fræðslumálastjóra.
Bjuggust sumir við, að í odda mundi
skerast milli fulltrúa úr kommúnistahóp
og forgöngumanna fundarins. En það
heyrðist engin óvinveitt rödd kristindóms-
fræðslunni á fundinum og þær ræðurnar,
sem mörgum kristindómsvinum þótti vænst
um, fluttu barnakennari, Jón N. Jónasson,
og kennaraskólanemi, Steingr. Benedikts-
son. Hins vegar vakti það eftirtekt, að
enginn prestur tók til máls í það sinn.
Forgöngumönnum og mörgum öðrum
var það verulegt gleðiefni, að sýslumað-
ur, læknir og fræðslumálastjóri skyldu
taka eins góðan þátt í þessum fundarhöld-
um og þeir gerðu.
Pað hefir löngum vei’ið eitt af meinum
íslenskrar kirkju, hvað fáir nhrifamenn úr
hópi leikmanna taka þátt í kirkjulegu sjálf-
boðastarfi. Má vera að nú sje ný öld upp-
runnin í því efni.
S. Á. Gídason.
M fáYitn «| fðvitahælnœ.
III.
Elsta hælið sem ætlað var fávitum ein-
um) var stofnað árið 1828 í nágrenni við
París. Læknar voru þar Inrautryðjendur
og er svo enn í dag þar í landi. En ekki
náðu áhrif þessarar byrjunar langt fyrst
í stað. Og' enn þykir margt vanta á góða
umsjón með fávitum í Frakklandi.
Árið 1909 voru lög samþykt í Frakk-
landi um sjerskóla handa öllum tornæm-
um börnum og öllum þeim fávitum, sem
eitthvað má kenna, til munns eða handa.
Þykja þau lög' hin mesta fyrirmynd að
flestu öðru en því, að þau eru aðeins heim-
ildarlög. 1 fyrstu grein þeirra stendur
sem sje: »Þegar hreppar og fylki krefj-
ast þá má stofna o. s. frv.« — Og afleið-
ingin er sú, að það er ekki til sjerskólar
nema handa um 1/10 hluta þeirra barna,
sem lögin áttu að hjálpa. Hjálparskólar
fyrir tornæm börn og fávitaskólar fyrir
hálfvita taka um 5000 börn. En alls eru
þessi börn talin 40 til 50 þúsund á Frakk-
landi.
Árið 1841, stofnaði læknir að nafni
Guggenbiihl fyrsta fávitahælið í Sviss.
Fyrsta orsök þess var sú að hann rakst á
fávita, sem kraup við krossmark á. förn-
um vegi og var að stama: »Faðir vor«.
Guggenbuhl reisti hæli sitt á fjalli 3000 fet
yfir sjávarmál í þeirri trú að hreint fjalla-
loft væri besta ráð við fávisku. Hann var