Bjarmi - 01.12.1933, Side 2

170
J J ARMI
En hún var ekki að hugsa um það núna.
Nú finnur hún aðeins til þakklætis yfir
því að eiga þennan son. I augum hennar
er hann sjálfur undursamlegastur alls í
heiminum. Og það er ekkert það til í huga
hennar, sem hugsunin um hann auðgar
ekki, hlýjar ekki og prýðir. Með honum
hefir María tekið himininn höndum.
Og hún getur ekki sofið fyrir gleði.
Nóttin helga endurtekst árlega.
Aðeins verða þau sí fleiri heimilin með jöt-
unni. Pví þau eru allsstaðar þar sem kristn-
ir menn búa eða hafast við um víða ver-
öld. Og jafnframt fjölgar allt af hirðun-
um, ungum og gömlum, sem á jólunum
sjá dýrð Drottins ljóma í kringum sig og
heyra þetta eins og af ósýnilegum engils-
vörum: »Verið óhræddir, því sjá, jeg boða
yður mikinn fögnuð, sem veitast mun öll-
um lýðnum, því að yður er í dag frelsari
fæddur, sem er hinn smurði Drottinn í
borg Davíðs.«
Og það er sem loftið sje allsstaðar fullt
af þessum söng himneskra hersveita:
»Dýrð sje Guði í upphæðum og frið-
ur á jörðu með þeim mönnum, sem hann
hefir velþóknun á.«
Pegar búið er að kveikja jólaljósin og'
hringja til helgra tíða á jólunum, eða far-
ið að syngja jólasálmana og lesa lestur-
inn á heimilunum, þá vaknar einhver hluti
af sama fögnuðinum í hjarta hvers krist-
ins manns og bylgjaðist í brjósti Maríu
nóttina helgu. Já, einnig hjá þeim kristnu
mönnum sem jafnvel sjá engin jólaljós nje
heyra neinn jólasöng, hreyfast sömu til-
finningar, vottar fyrir sama hugblæ.
Og eins og María gerum vjer oss fæst
tiltölulega litla grein fyrir þessum óvana-
lega fögnuði, friði og undrun, sem gríp-
ur oss á hverjum jólum. Alveg eins og vjer
hugsum ekki út í það, að það vekur oss
söng í sál, þégar vor er í lofti, jafnvel
þótt vjer lítum ekki upp frá störfunum,
svo að dagvitund vor festist við dýrðina
umhverfis oss.
Þannig hugsa sum af oss ekki ef til
vill mikið um sjálft jólabarnið á jólun-
um. Ef til vill leiðum vjer hugann lítið
meir en endranær að undursamlegri fæð-
ing hans. Ef til vill köfum vjer þá lítið
dýpra en endranær í unaðsdjúp þessara
sanninda: »Þjer þekkið náð Drottins vors
Jesú Krists, að hann þótt ríkur væri gjörð-
ist yðar vegna fátækur, til þess að þjer
auðguðust af fátækt hans.« Að hann, sem
var og er Drottinn alls, gjörðist allra
þjónn og einnig vor. Og ef til vill sjáum
vjer ekki Jesú þá ganga skýrar á undan
oss en endranær — svo að vjer fetum í
fótspor hans.
En þrátt fyrir allt þetta, eigum vjer þó
öll jólafögnuð og jólafrið. Samt veita jólin
oss þann geðblæ, að vjer vildum síst vera
án þeirra, allra lifstunda vorra hjer i'
heimi. Samt finnum vjer það vel, að ef
jólaljósin slokknuðu, væri sem gleðisólin
hyrfi af lífshimni vorum. Finnum að án
jólanna er ekki unandi, og ekki hægt að
lýsa meiri harmi en að æfin verði jólalaus.
Nóttin helga var það svo fyrir Maríu að
hún gerði sjer vart grein fyrir einu frem-
ur en öðru. Sonurinn var henni ekki eitt,
heldur allt. Hann var henni eins og lífs-
sól og lífgjafi. Það ljet hana eins og laug-
ast í sjálfri uppsprettulind unaðarins eða.
svífa ofar tíma og rúmi á sólvængjum gleð-
innar.
Er það ekki svipað með oss öll á jólun-
um?
Þó undarlegt sje hugsum vjer og tölum
kannske meira um annað en Jesú -—- jafn-
vel þá. En hvað um það. Það er ekki jóla-
ljósin, jólafötin, jólamaturinn, jólagjafirn-
ar nje jólaskemtanirnar, sem skapa jóla-
hugblæinn. Þetta er ekkert annað en ból-
ur á'ytra borði uppsprettuauga gleðinnar.
Sjálf uppsprettan er innar og annars eðlis.
Sumum af oss óafvitandi, en hjá oss öll-
um á jólagleðin upptök sín innst í hjört-
um vorum, þar sem hið helgasta og' hrein-
asta varöveitist í öllum umskiftum lífsins