Bjarmi - 01.12.1933, Side 6

174
B J ARMI
lögunum, má jeg til með að minnast á fje-
lagið »Tusenfryd«. Það er ekki stórt — að-
eins 15 meðlimir. Og það lætur lítið yfir
sjer. En starf þess er sprottið af kær-
leikanum sem »leitar ekki síns eig'in«. Með-
limirnir skifta sjer niður á alla þá í söfn-
uðinum, sem eru gamlir og einmana og leit-
ast við að hughreysta þá og gleðja eftir
megni. Þeir heimsækja gamalmennin, færa
þeim dálítinn blómvönd, lesa fyrir þau,
biðja með þeim — reyna að verða vinir
þeirra og trúnaðarmenn. Því, að vera ein-
mana, það er að eiga enga vini. Væri ekki
þörf á »Tusenfryd« heima?
Auk þessarar f jelagsstarfsemi eru haldn-
ar opinberar samkomur einu sinni í viku.
Síðustu árin hefir ávalt verið fullt út úr
dyrum og fjöldi manna byrjao nýtt líf í
Guði. — Annanhvorn laugardag gefur
söfnuðurinn út lítið blað, sem 22 sjálfboða-
liðar ganga með inn á hvert einasta heim-
ili í söfnuðinum (rjett eins og heima!).
Blaðinu er útbýtt ókeypis, en blaðberarnir
hafa með sjer samskotabauka, þar sem
hver getur lagt það fram, sem hann get-
ur eða vill. Auðvitað eru það mest kop-
arskildingar (stundum ekkert, nema ónot!)
en hingað til hefir allur kostnaður blaðs-
ins fengist borgaður og meira til.
Þá er loks sumarstarfið. Söfnuðurinn á
sumarbústað skamt fyrir utan Osló, og
er hann notaður 6 mánuði ársins. Jeg skal
ekki fjölyrða um þetta starf, en bið les-
endurnar að íhuga það sem að framan
er sagt um húsnæðisástandið, og þá munu
þeir skilja nauðsyn slíks starfs.
Hjer eru tölurnar frá síðastliðnu sumri:
1. flokkur: 20 drengir; 2. fl. 50 börn yngri
en 7 ára; 3. fl. 50 skólabörn; 4. fl. 50 telp-
ur; 5. fl. 20 þreyttar mæður. — Dvölin
er auðvitað ókeypis fyrir alla — annars
mundi engum detta í hug að fara þangað,
því að þá mundu þeir, sem mest þyrftu
slíkrar sumardvalar með, álíta sjer nauð-
synlegra að ná með einhverju móti í smjör-
líki ofan á brauðið til hátíðabrigðis — og
getur þú láð þeim það?
*
Þetta er þá ytri hlið starfsins í þess-
um litla söfnuði, og vjer sjáum, að á ís-
lenskan mælikvarða er það ekkert smá-
ræði. Það kostar heldur ekki svo lítið.
Rekstur sumarbústaðarins kostar t. d. 10
þúsund krónur á ári. Alls eru útgjöld
kirkjunnar um 70 þúsundir. Og hvaðan
fær hún allt þetta fje? Hvorki frá rík-
inu nje bænum því það var hvorki
ríkið nje bærinn, sem bað þá um að byggja
þessa kirkju. Það voru allt frjálsar gjafir
að undanteknum 6500 kr., sem söfn-
uðurinn fær til útbýtingar meðal fátækra.
63500 kr. verða að koma inn í samskot-
um árlega! Og hingað til hefir allt geng-
ið vel. Jeg gæti sagt frá ýmsu í þessu
sambandi, hvernig Guð hefir oft gripið inn
í og hjálpað, en það yrði of langt mál. —
Jeg held, að yfirleitt sje fórnarlundin með-
al kristinna manna alviennari hjer í Nor-
egi en heima á Isandi. Væri ekki þörf á,
að vjer, sem erum kristin, íhugum það?
•i*
Það er til þess ætlast, að smákirkjusöfn-
uðir sjeu ekki stærri en það, að presturinn
geti náð persónulegu sambandi við alla
safnaðarmeðlimina. Þetta hefir tekist hjer
í Tóien. Það er fyrirmyndarástand í sam-
vinnu prests og safnaðar. Ekki aðeins að
því er snertir alla þá mörgu, sem taka
beinlínis þátt í safnaðarstarfinu, heldur
einnig hinir, sem vilja sneyða hjá kirkj-
unni: »Samvinna« er nú e. t. v. ekki rjett
orð, en samúð má ótvírætt segja. Iljer
sjer maður óhrekjanlega sönnun þess, að
það eru staðlaus ósannindi, þegar komm-
únistar og aðrir »leiðtogar« halda því fram
að verkamenn sjeu fjandsamlegir kirkj-
unni. Það er þvert á móti.
Söfnuðurinn kemur með allt til prests-
ins, bæði smátt og stórt. Einn morgun-
inn kemur verkamaður lafmóður til prests-