Bjarmi - 01.12.1933, Blaðsíða 8

176
B J A R MI
konissu«-stofnunarinnar í Oslo — því að
hún varð að fá diakonissu-menntun til að
geta tekist þetta starf á nendur. En
sama daginn sem hún sendi umsóknina,
fjekk faðir hennar slag' — og þar með
var úti um það, að hún kæmist að heim-
an. Og skömmu síðar lagðist móðir hennar
líka, banaleguna, í krabbameini. Þannig
varð hún að hjúkra foreldrum sínum —
öðru máttlausu og hinu með óstjórnlegum
kvölum — í tvö ár. Þá dóu þau. Þessi
erfiði undirbúningsskóli, sem Guð hafði
tekið hana inn í, var úti. Þá loks komst
hún á diakonissuskólann. Að námsárunum
loknum biðu. hennar mikil og margvísleg
vonbrigði, því að hún var send í allar átt-
ir — nema þangað, sem hún þráði: út
í fátækrahverfin. Hún þótti of ung, það
var vandfengið pláss o. s. frv. Loksins
komst hún þó til Tóien og er búin að.starfa
þar í 6 ár. Er mjer sagt, ao hún hafi átt
talsverðan arf, þegar hún kom til Tóien
- - en nú er hún fyrir löngu búin að gefa
hvern eyri til þeirra fátæku — nú eru
fáir í söfnuðinum fátækari að veraldar-
auði en hún, en hún er líka e. t. v. auðug-
ust allra að hinum himneska auði. »Jeg
hefi upplifað margt hjer,« segir hún, »mik-
il vonbrigði og marga sigra. Jeg hefi sjeð
örvæntinguna sundurmerja menn - og
kraftinn frá hæðum umskapa þá. Jeg hefi
sjeð stóra, stælta karlmenn fleygja sjer
á gólfið með örvæntingarópi, sjeð kaldan
angistarsvitan streyma af andliti þeirra
og líkamann titra — það er bráð Bakk-
usar, sem þarna liggur! Jeg hefi sjeð þá
fleygja sjer upp í rúmið með því heiti:
.jeg skal ekki út. Þeir hafa reynt að lialda
sjer í rúminu — en allt árangurslaust.
Þeir urðu að fara á fætur um hánótt, út
í frost og kulda, jafnvel hríð, tii að fá
sjer staup hjá næsta leynisala (það er nóg
til af þeim). Lengra og lengra — dýpra
og dýpra — þeir eru Jyrælar syndarinnar
- það sjá þeir nú. Og jeg hefi sjeð það
hjer svo undursamlega skýrt, að það er
aðeins eitt meðal, sem aldrei bregst, ekki
einu sinni þeim, sem dýpst er sokkinn.
Það er k r o s si n n!«
p. t. Osló, í nóv. 1933.
Valgeir Skagfjörð.
Um kirkjubyggingar.
Eftir Gisla Sveinsson, sýslumann.
[Erindi um þetta efni var
flutt á fundi presta og sóknar-
nefnda, sem haldinn var í livík
7.—9. nóv. s. 1. Sama flult í út-
varpið skömmu síðar.]
Allstaðar þar sem trúarbrögð eru viðlýði,
og það má segja, að þau sjeu hvarvetna í
einhverri mynd og hafi um óratíma verið
með öllum þjóðflokkum, að m. k. svo lengi
sem vjer höfum sagnir af, — hefir fólk-
ið valið sjer ákveðna staði til að hafa
guðsdýrkunina um hönd. Eyr meir, þeg-
ar menn ólu aldur sinn mest undir beru
lofti (nema að næturþeli), og' nokkrir þjóð-
flokkar eru enn á því stigi, voru staðir
þessir að sjálfsögðu úti, en alla jafna í ein-
hverju skjóli, og fljótt virðist það svæði
hafa orðið afmarkað, enda fylgdi því bæði
bann og helgi, svo sem nú má eðlilegt
þykja. Og' frá afmörkuðu svæði var bein
braut til þess að byggja yfir staðinn, gera
þar með mannahöndum meira skjól, meira
hlje, meiri vörn, — sem, þegar'menn kom-
ust upp á og' vöndust við að búa til kofa
og hús, til viðvarandi íveru, leiddi til hús-
byggingar fyrir guðdóm eða goð, fyrir
guðsdýrkun, guðsþjónustu, sem þá gat
farið fram, hvenær sem ákvarðað var og
hvernig sem viðraði.
Vjer könnumst við, að þessi hús hafa
á vora tungu verið kölluð liof í heiðni,
musteri með ýmsurn öðrum þjóðum ókristn-
um og kirkjur meðal kristinna manna; og'
tilsvarandi heiti á öðrum málum. Um all-
ar kirkjur notum vjer þó iðulega guðshús-
heitið.