Bjarmi - 01.11.1968, Blaðsíða 4

„Flýðu ekki birtuna,
Einn sterkasti hljómurinn í
jólaguðspjallinu er gleðihreim-
urinn. „Sjá, ég boða yður mik-
inn fögnuð.“ Það var innihald
fyrstu jólaprédikunarinnar, og
það er ósýnileg yfirskrift alls,
sem sagt er frá prédikunar-
stólnum: Vér boðum yður mik-
inn fögnuð!
Það er einmitt þetta, sem
veitir djörfung til þess að vera
prestur. Það eru margir erfið-
leikar því fylgjandi að vera
prestur (fleiri en menn halda),
en þegar liggur við uppgjöf,
berst mér einhver einkennileg-
ur, mildandi máttur: Já, en þér
er veitt að boða mikinn fögnuð!
Sú hugsun grípur um hjarta-
rætur aftur og aftur. Þess vegna
langar mig til þess, að boðskap-
ur um jól hafi fagnaðarhreim.
Það, sem vér gleðjumst yfir,
er, að vér eigum frélsara.
„Frelsari heimsins fæddur er“.
— Frelsari, sem hefur vald til
þess að veita oss barnarétt hjá
Guði, fyrirgefa oss syndir vor-
ar, vernda oss gegn freistingum
og frelsa oss frá hinum illa.
Og á þeirri stundu, er vér eig-
um að loka augum vorum í síð-
asta sinn, getur hann hvíslað að
oss: „Eg er upprisan og lifið.
Sá sem trúir á mig, mun lifa,
þótt hann deyi.“
Heilög almenn kirkja hefur
einkarétt á þeirri gleði. Það er
engin hætta á því, að kirkjan
muni nokkru sinni eignast
keppinaut, þegar um er að ræða
framboð á þeirri gleði. Þar dug-
sem kemur að ofan“
ar enginn mannlegur máttur
eða vizka. Kristna gleðin ein
gerir lífið þess vert, að því sé
lifað.
#
Vegna þess, hve veigamikið
er að eiga kristinn fögnuð, er
það sorgtlegt, að engu er líkara
en að þessi „mikli fögnuSur<c
geti ekki gróið i Twgum nútvma
manna.
Fögnuðurinn sjálfur er kvist-
ur að ofan. Hann er gjöf Guðs
í Kristi Jesú. Jafnvel þótt hann
sé ekki mannaverk, á hann að
vaxa í mannlegum huga. Hve
sjaldgæft er það ekki nú á tím-
um að hitta reglulega einfald-
an og barnslega glaðan kristinn
mann! Söfnuður fyrstu hvíta-
sunnunnar var fagnandi. „Þeir
neyttu fæðu með fögnuði og
einfaldleik hjartans og lofuðu
Guð.“ Þannig er ritað um menn
í frumkristninni. Fögnuðurinn
einkenndi þá. Vér verðum oft
að blygðast vor á þessu sviði.
Eins og ég sagði áðan: Fögnuð-
urinn mikli á erfitt uppdráttar
hjá þúsundum þeirra, sem vilja
þó vera kristnir.
Jólagleðin er hjá mörgum
eins og kvistur, sem visnar og
getur ekki skotið rótum. Og þá
verður annað tveggja, að menn
kveðja jólin og fagnaðarerindið,
— segja, að það sé fjarri öllum
raunveruleika, verða beiskir og
harðir og segja skilið við krist-
indóm og kirkju — eða menn
láta sér nægja margs konar
Svolítil
jola-
ráölegging
gei’vi-gleði. Menn láta sér nægja
jólaskemmtanir sem lélega upp-
bót í stað jólagleðinnar.
Sú blekking brestur einhvern
tíma. Vér verðum að eiga hina
sönnu, raunverulegu jólagleði.
#
Ég veit upp á hár, hver er
orsök þess, að fögnuður jólanna
getur ekki gróið í hugum
margra nútimamanna. Orsökin
er sú, að fögnuðurinn mikli get-
ur aðeins vaxið í birtu Drottins,
Jurt verður að hafa Ijós, eigi
hún að geta vaxið. Það verður
jólagleðin einnig. Það sést af
sjálfu jólaguðspjallinu. Hvað er
sagt þar? „Dýrð Drottins ljóm-
aði í kringum þá.“
Ljós að ofan bi’auzt skyndi-
Iega gegnum náttmyrkrið. Hirð-
arnir sáu sjálfa sig og allt um-
hverfis í skæru skínandi yfir-
jarðneskri birtu, sem var ekki
aðeins óþægileg fyrir augun,
heldur afhjúpaði miskunnar-
4 B JA R M I