Bjarmi - 01.11.1968, Blaðsíða 11

En þegar hann hafði verið í
leikhúsinu í fyrsta sinn, þá
horfði hún á hann, lengi, með
augun full af tárum og sorg, og
augnaráðið brenndi sig inn i sái
hans og hann vissi, að hann
mundi aldrei gleyma því.
Svo var það bjart vorkvöld,
sunnudag í maí. Hún sat við
gluggann. Sólin seig bak við
ása í vestri. Allt var þrungið
friði. En augu hennar voru tár-
vot. Hún bað eins og þúsund
aðrar mæður hafa beðið —
tárabæn um sáluhjálp til handa
syni sínum. Nú var hann full-
orðinn og fór sinna ferða, ferða,
sem móðir hans þekkti ekki.
Og hún var uggandi.
Góða mín, ef þú hefðir vitað,
hvað kom fyrir drenginn þinn
þetta sama kvöld, þá hefði ugg-
ur þinn breytzt í fagnandi lof-
söng!
Það var seint um kvöldið.
Allir voru gengnir til náða
nema ég. Þá gekk pilturinn inn
i stofuna. En — hvað var á
seyði? Það var eitthavð óvenju-
legt við hann: Hann krýpur við
rúmið og fer að biðja og þakka
Guði fyrir fyrirgefningu synd-
anna og frið. Það hafði ég ekki
séð í mörg ár. Það kvöld hafði
hann ásamt mörgum öðrum
gefið Guði hjarta sitt á vakn-
ingasamkomu í Hjáipræðis-
hernum. Tárabænum móðurinn-
ar var svarað, og hjarta henn-
ar var barmafullt af þakklæti
og lofsöng. Já, klukkuhjartað i
mér sló víst drjúgum hraðar en
endranær. Tikk-takk.
#
Allt, sem var einhvers virði
og hafði gildi fyrir unglinginn
síðar á ævinni, mátti rekja til
þess, sem gerðist þetta kvöld.
Mamma var ólýsanlega glöð,
en það var sitthvað, sem vakti
undrun. Einn daginn kom hann
heim af samkomu, með augað
bólgið og alla vega litt. Það var
á hinum fyrstu stormasömu
dögum Hersins.
„Drengurinn minn, hvers
konar sértrúarflokkur er þetta,
sem þú hefur látið ánetjast?“
spurði hún skelkuð.
„Þetta er vegna Jesú,“ svar-
aði hann og lyfti höfði, svo að
rauðgult augað blasti við. Það
var eins og hann væri að sýna
heiðursmerki frá kónginum.
Tíminn leið. Aftur fylltu Sí-
onssöngvar heimiiið litla.
Þá sá ég dag nokkurn móður
og son á knám í gamla bæna-
horninu. Ungi maðurinn hafði
verið kallaður til starfa í vín-
garði Drottins. Og nú var skiln-
aðarstundin upp runnin. Með
saknaðartárum lagði hún son
sinn sem fórn á altarið og fól
hann í gæzlu Drottins. Þau báðu
saman og grétu saman. Síðan
stóðu þau upp. Hann tók litlu
ferðatöskuna sína og lagði
höndina á dyrahúninn, en hann
orkaði ekki að opna. Blessaður
drengurinn, hann var enda ekki
eldri en 18 ára. Það var svo sárt
að sjá tárvott andlit mömmu.
Þrisvar gekk hann aftur til
baka, áður en hann opnaði loks-
ins dyrnar og kvaddi í síðasta
sinn.
#
Það liðu ár, áður en ég sá
unga manninn aftur. Ég sá að-
eins bréfin hans, bréf, sem móð-
ir hans las aftur og aftur, og
þá glitruðu oft gleðitár, og hún
notaði bænahornið oftar en
nokkru sinni fyrr.
Aftur leið ár. Þá sá ég son-
inn dag einn við banabeð móð-
ur sinnar. Hún veitir honum
blessun sína og kveður hann
hinztu kveðju.
Æ, þá var eins og sólin
slokknaði á því heimili. Dreif-
ing komst á allt og alla. — Ég
hætti sjálf að ganga og var sett
upp á háaloft, þar sem ég stóð
i mörg ár, þar til dag nokkurn,
að hann, sem eg var svo ná-
tengd í bernsku hans, uppgötv-
aði mig á ný. Hann ákvað að
reyna mig einu sinni enn —
vegna minninganna!
#
Og nú hefur klukkan, sem of
snemma lét af störfum fyrir
aldurs sakir, gengið sinn gang
i nærfellt tvo áratugi til við-
bótar. Hún er ósköp fornfáleg
Sannur Guð af Guði hreinum
getinn ertu, Jesús minn.
Þú varst Guð, í lífsins leynum
lýsti guðdóms máttur þinn.
Þú er Guð, og Guði einum
gefi maður vilja sinn.
Sannur maður, meyjan skæra,
mann þig fæddi á vora jörð.
Þú varst maður, lézt oss læra
lífsins speki í þinni lijörð.
Þú ert niaður, menn því færa
maiinsiiis syni þakkargjörð.
Sanimr Guð og sannur maður
sífellt ertu, Jesús kær,
með þér andi mannsins glaður
mátt og guðdómseðli fær.
Hjá þér einuni er sá staður,
allt sem mannlegt þroska nær.
Guð og maður, Kristur kæri,
kenn mér þér að lifa liér,
að ég vísdóm lífsins læri,
Ijós þíns auglits skíni mér.
Ó, að líf mitt ávallt bæri
eiidurskin frá sjálfum þér.
Friðrik Friðriksson.
og kemur ekki heim við smekk
manna nú á dögum. En hún hef-
ur þar á móti þann sjaldgæfa
eiginleika, að hún getur sagt
frá! Að vísu eru það nú tæp-
lega aðrir en ég, sem skilja mál
hennar, þó að gestur einn upp-
götvaði fyrir nokkru, að hún
segði ekki tikk-takk, heldur
þagna-þakka!
Ég get vel trúað þessu.
Bernskuvinurinn minn kæri
hefur heyrt og séð svo margar
óþarfar áhyggjur lífsins, að nú
hefur hún orðað lífsviðhorf sitt
í þessari setningu: Þagna-þakka!
n .i a n m i ii