Bjarmi - 01.11.1968, Blaðsíða 13

Saga Úrmöllu.
Fyrir allmörgum árum minnt-
ist ég eða Ingunn á atburð í
bréfi. Það var, er Bórannar réð-
ust að Konsófólki, sem var úti
á akri. Dóu 2 menn þegar, ung-
barn og lítill drengur stuttu
eftir að þau voru borin til
sjúkraskýlisins, en unglings-
telpa um 15 ára fékk skotsár
víða og var vart hugað líf.
Margir kristnir, stai’fsmenn á
sjúkraskýlinu og aðrir, stað-
næmdust við sjúkrabeð stúlk-
unnar og báðu með henni og
fyrir henni, sálu og líkama. Guð
gaf henni líf, og hún tók að leita
samfélags við hann. 1 stað þess
að snúa heim til þorps síns, sem
er langt héðan, settist hún að
hjá kristnu fólki í næsta þorpi,
og þaðan sótti hún trúfastlega
fundi og samkomur. Lengi von-
uðum við, að leit hennar myndi
leiða til lifandi trúar, en skyndi-
lega hvarf stúlkan með öllu.
Það leið langur tími, og við
heyrðum ekkert frá henni. Síð-
astliðið haust, er við hófum
kvennastarfið, gekk ég á starfs-
mennina hér, bæði fastamenn
og lausa, og bað þá að senda
nú konurnar sínar og hvetja
þær til að vera með. I því sam-
bandi fór ég að ræða við einn
daglaunamanninn. Ég hafði
ekki vitað, að hann væri giftur.
Jú, hann var giftur og meira
að segja nýverið orðinn faðir.
,,Þú þekkir hana,“ sagði hann
og minnti mig á fyrrgreint slys,
er Bórannarnir skutu niður
Konsófólk. ,,Hún er unga stúlk-
an, sem ein lifði af.“ Þið getið
ykkur nærri um undrun mína —
en vænt þótti mér um að geta
nú aftur haft samband við stúlk-
una. Lengi vel lét hún samt ekk-
ert á sér bæra, — fyrr en dag
nokkurn, er við vorum saman-
komnar úti hjá Æsollu á sauma-
fund. Settist hún með okkur
smástund, og Guji fór að tala
við hana. Kom m. a. fram í sam-
talinu, hvernig henni einni hafði
verið veitt lífgjöf meðan allir
hinir dóu, — og að hún hefði
þá ákaft hrópað til Guðs og
heitið honum lífi sinu, aðeins
ef hann gæfi henni frest til að
lifa lengur. Guð hafði staðið við
sitt, en hún brugðizt. Ég veit
ekki, hvaða svari við bjuggumst
við, en að minnsta kosti ekki
því, sem við fengum. Það lá við
að kalt vatn rynni okkur milli
skinns og hörunds, því hún rak
upp trylltan hlátur og storkaði
Guði með stórum orðum: Hann
gæti nú varla hafa tekið sig,
aumingja hrædda barnið, svo
alvarlega. Það væri líklega nóg-
ur tíminn ennþá. Hann væri
meira að segja búinn að gefa
sér sveinbarn, svo hann væri
greinilega ekkert reiður út í
hana. Það er afar óvenjulegt að
heyra slíkan tón. Okkar síðustu
aðvörunarorð til hennar voru
þessi: „Gættu þín, Úrmalla, Guð
lætur ekki að sér hæða.“
Fyrr en okkur óraði áttu
þessi oi’ð eftir að byrja að ræt-
ast. Um miðjan júní komu um-
rædd hjón hlaupandi um hánótt
með barnið í fanginu, sem þá
var dauðvona. Ein vika leið og
tvær og barnið sveif á milli
heims og helju, unz það loks
virtist ætla að rétta við. Þá
hljóp móðirin strax út í þorp
með drenginn, og er Æsolla hitti
hana þar sama eftirmiðdag,
sagði hún storkandi: „Sjáðu
bara barnið! Hann lifir! Er Guð
kannski ekki góður við mig
áfram?“ „Þakkarðu honum þá
fyrir það?“ spurði Æsolla á
móti, en eina svarið, sem hún
fékk. var hæðnishlátur. En nú
virtist mælirinn vera orðinn
fullur, — og næsta dag var
barnið liðið lík. Þá kveinaði
unga móðirin og formælti Guði.
Ég hvorki get eða vil hafa eft-
ir það, sem hún sagði, en sárs-
aukafulll og um leið hatrömm
játning hennar var átakanleg,
þegar hún veinaði: „Það ert þú,
Guð, sem hefur tekið hann frá
mér. Ég veit það. Ég veit það
...“ Hörmungar vesalings Úr-
möllu virðast nú reka hver aðra.
Eftir dauða barnsins setti eig-
inmaðurinn hana skör lægra, og
Frh. á bls. 18.
B J A R M I 13