Bjarmi - 01.11.1968, Blaðsíða 23

höfðu mætt pilti, sem sagðist
hafa heyrt um skóla, sem út-
lendingar hefðu og kenndu þar
um nýjan Guð, og þar væri líka
hjálp að fá fyrir sjúka. Þetta
varð til þess, að Æsolla var bor-
in til sjúkraskýlisins, þar sem
hún fékk hjúkrun og þá að-
hlynningu, sem unnt var. Ætt-
menn hennar gerðu sér þó ekki
háar vonir um lækningu henni
til handa. Faðir hennar einn
dvaidist hjá henni nokkurn
tíma, en síðan hvarf hann einn-
ig á brott. Hann, eins og hinir,
hafði sín verk að vinna. Þó
féllst hann á að skilja dótturina
eftir í umsjá hjúkrunarkonunn-
ar. Hún var hvort sem er dauð-
ans matur, og hann gerði varla
ráð fyrir að sjá hana aftur á
lífi. Og þó — hann kom með
vissu millibili og færði henni
korn til matar. Lengi vel var
útlitið slæmt. Inga vonaði þó í
lengstu lög, að lífi stúlkunnar
yrði bjargað, — en hvort hún
gæti haldið fætinum og orðið
rólfær á ný, var mikið vafamál.
Hún var send til læknisins, sem
þá var í Gidole, og gekk undir
uppskurð með fótinn. Þar dvald-
ist hún lengi, unz hún aftur var
flutt til Konsó. Mörg ár hlaut
hún læknisaðstoð og hjálp á
marga lund, og smám saman
gat hún farið að skreiðast um;
seinna staulast og í dag gengur
hún óhölt. Á þessum tíma hef-
ur þrisvar verið gerð á henni
skurðaðgerð. Fóturinn er að
vísu digur og ber ljótar menjar
eftir sárið, en hvað er það hjá
þeim örlögum, sem áður ógn-
uðu þessari ungu stúlku.
II.
Er við hjónin komum til
Konsó fyrir rúmum 6 árum,
mættum við Æsollu, sem þá var
orðin rólfær, en hvergi nærri
góð í fætinum. Um það leyti var
henni nýr vandi á höndum, bit-
ur reynsla, þó annars eðlis væri.
Hafi fáir hjálpað henni áður,
vildi enginn það nú. Það er
hvorki staður né stund til að
rekja þann þátt sögu hennar
hér. 1 þeim erfiðleikum fékk
hún að reyna kristinn kærleika
safnaðarmeðlima, sem veittu
henni lið meðan verst lét. Hún
fékk þá iíka smástörf, sem til
féilu á sjúki’askýlinu og heima
hjá okkur, svo hún hefði til lífs-
viðurværis og eins til þess að
henni auðnaðist að finna sjálfa
sig á ný.
Við sitjum á stóra steininum
undir trénu neðst á kristniboðs-
lóðinni, og Æsolla rótar með
hendinni í lausum jarðveginum
og lætur hann renna milli fingra
sér, meðan hún segir þessa sögu
sína. Ég sit þarna aðeins auð-
um höndum, gripin af frásögn-
inni, sem var mér að vísu áður
kunn í stórum dráttum. Og ég
finn til, er ég hugsa til þeirra
örlaga, sem þessi unga vinstúlka
mín hefði allt eins vel getað
hlotið, —■ ástand, sem ég veit,
að er ekkert einsdæmi í Konsó.
Henni varð bjargað, en hve
marga meðbræður og systur
skyldi hún eiga, sem líða sömu
kvöl og hún á sinum tíma gerði?
Þjáning er hluti af lífi heiðingj-
ans, — og þvi fer svo fjarri, að
ég eigi við þá þjáningu eina,
sem þjakar fólkið líklamlega.
Mér er ennþá miklu meir í hug
sú þjáning, sem kvelur og lam-
ar hug þeirra og hjarta, af því
ic
ÖTTA
þeir eygja enga von eða hjálp,
sem dugir.
Ég sé Æsollu fyrir mér þar
sem hún situr og er að rifja
upp allt þetta liðna. Það kem-
ur löng þögn. Loks lítur hún
upp og bros færist yfir andlit
hennar, þessarar stúlku, sem
lífið lék svo hart, og heiðnin.
„Og svo er það bezta eftir,“
heldur hún áfram, og segir frá
þeirri undrun og eftirvæntinguí
sem gagntók hana, þegar hún
fékk að heyra boðskapinn, sem
fyrr var henni með öilu ókunn-
ur, boðskapinn um kærleiksrík-
an Guð og Jesúm Krist, sem
vill frelsa alla menn undan valdi
hins illa, fyrirgefa hverja synd
og veita hvíld hinum þreytta og
gnægð friðar. „Friðar, sem býr
hérna inni,“ segir hún og legg-
ur höndina á brjóst sér. „Og nú
á ég þennan frið, sem hvorki
líkams- eða sálarþrenging get-
ur rænt mig.“
Æsolla sótti smávegis skóla,
gekk á fleiri en eitt námskeið
til skirnarundirbúnings, og er
nú meððlimur kristna safnaðar-
ins í Konsó. Hún hefur fengið
að búa inni á stöðvarlóðinni og
verið mér mikil hjálp við ýmis
störf innan heimilisins, eftir því
sem heilsa hennar og kraftar
leyfðu.
Fram að þessu hafa ýmsir
frá heimaslóðum hennar og
öðrum stöðum í Kolme komið
til kristniboðsstöðvarinnar, og
fjölmai'gir notið læknishjálpar
á sjúkraskýlinu. Og oft ber það
við, að þetta fólk leitar uppi
Æsollu, sem það hélt, að hlyti
að hafa dáið, og furðar mjög á
að sjá hana svo fríska og þá
líka að heyi’a, að hún sé oi'ðin
kristin.
1 dag er prédikari að starfi
í Kolme. Fólkið þar var lengi
búið að biðja um slíkan, og við
vonum og biðjum þess, að þeir,
sem þar eiga heima, fái náð til
að tileinka sér fagnaðarerindið
um Jesúm Krist, sem getur
hjálpað í hverri neyð og gefið
líf í dauða. Það stoðar lítið að
koma til heiðingja og boða hon-
um fagi'a hugsjón og hvetja
hann til að láta af illum verk-
um og leggja stund aðeins á
það, sem gott er og rétt. Sá,
sem hefur ekkert annað fi’am
að bera, sæti betur heima, því
það sem heiðingi hefur þörf fyr-
ir er orð lífsins, sannindi þess
og kraftur, sem megnar að
leysa hann úr ánauð, — verð-
ur að raunvei'uleika í lífi þeii’ra,
— staðreynd, sem heiðnin verð-
ur að þoka fyrir, Jesús Kristur
sjálfur.
Katrín Guðlaugsdóttir.
ii J a ii >i i u:t