Bjarmi

Volume

Bjarmi - 01.01.1978, Page 1

Bjarmi - 01.01.1978, Page 1
\ Ég vaknaði allt í einu, undrandi og skelfd. Reiðilegar raddir úr dag- stofunni glumdu um allt húsið. Þá minntist ég þéss, að pabbi hafði farið út seint kvöldið áður í við- skiptaerindum. Mamma var að heilsa honum með hinum venjulega orðaflaumi. Ég reyndi að einangra mig frá hávaðasömu rifrildi þeirra með því að vefja rúmfötunum um höfuð mér, en grófyrði þeirra gullu mér í eyrum. Það var engin leið að forðast harkalegt orðaskakið. Lífið var orðið þeim allsherjar þras og þráttan, og fyrir mér var tilveran í því fólgin, að ég dró mig í skel, þjökuð af ósamkomulaginu og gauraganginum í kringum mig. Ég átti enga vini, sem gætu stutt mig í nauðum mínum. Félögum mínum í menntaskólanum fannst ég lítið spennandi, því að ég var viðkvæm og hlédræg, sögðu þeir. „Þú ert svo skelfing áhyggjufull“. Og þegar þeir sögðu mér, að þeim liði vel, var ég að velta því fyrir mér, hvað það væri að líða vel. Ég hafði vanmetakennd og mér fannst mig skorta öryggi, bæði heima og í skólanum. Ég átti auð- velt með að afla mér góðra eink- unna, en þær veittu mér ekki mikla fullnægju. Þegar ég kom heim úr skólan- um voru foreldrar mínir iðulega að senda hvort öðru tóninn. Áður en þau skildu, tóku þau hvort um sig að leita að krafti utan sjálfra sín. Pabbi sneri sér að stjörnu- speki, rithandafræði og „vísinda- legum“ lófalestri. Mamma fór að kynna sér stjörnuspeki og guð- speki, og hún „tók“ mig með sér. Við sóttum saman trúarlega fyrir- lestra og sumarskóla. Þar sem allt var í molum heima, bjó ég í nokkra mánuði hjá fjöl- skyldu fyrirlesara nokkurs meðal guðspekinga í aðalstöðvum félags- ins í einu fylkinu. Ég las margar bækur um kenningar þeirra og heillaðist einkum af ritum hinna gömlu leiðtoga þeirra, Helenu Petronovu Blavatsky og Annie Besant. Eitt var það, sem ég hafði lengi velt fyrir mér, og það var hið illa í heiminum. Þó að faðir minn væri í góðu starfi og við værum alls ekki fátæk, hafði ég kynnzt skuggahliðum lífsins í Chicago. Og mér leið aldrei úr minni, að frænku minni hafði verið grandað í þrælabúðum í síðari heimsstyrj- öldinni, vegna þess að hún var Gyð- ingur. Ég hafði sjálf orðið að þola illt vegna kynþáttafordóma í borg- arhverfinu, þar sem ég átti heima. Bar Guð ábyrgð á þessum heimi? Ef svo var, hvers vegna hafði hann misst tökin á honum? Mér var fyrirmunað að trúa á persónuleg- an Guð, sem væri góður og leyfði slíkar þjáningar. Mér fannst guðspekin veita lausn á þessum vanda. Guðspekingar boða kenninguna, um endurhóldgun eins og þeir, sem hallast að hindúa- sið. Þar virtist vera svar við spum- ingunum um þjáningu og illsku. Karlar og konur deyja og fæðast að nýju. í hverri tilveru gjalda menn fyrir syndir sínar í rwestu til- veru á undan. Þannig verða morð, stríð, þjáningar og önnur ógæfa hlutskipti hvers manns vegna mis- taka hans sjálfs, en ekki Guðs. Guð á enga sök á hinu illa, því að hver og einn hefur örlög sín í hendi sér, og þó að honum verði eitt- hvað á, er hann sífellt á framfara- leið í átt til hins góða og Guðs. Önnur kenning guðspekinga þótti mér áhugaverð, sú, að allir menn væm jafnir, hvað sem liði kyn- þætti, trúarbrögðum eða litarhætti. Það er eitt tdkmark guðspekihreyf- ingarinnar að mynda kjama al- heimsbrœðralags mannkynsins, án tillits til œtternis, trúar, kyns, stéttar eða hörundslitar. Bandaríkin eru eins konar deigla heimsins. Þannig er guðspekin eins og deigla trúarbragðanna í heim- inum. Það var uppörvandi að við- urkenna öll trúarbrögð og þurfa ekki að skera úr því, hver væru bezt. Það var eins og Annie Besant sagði: „Sérhver trúarbrögð eiga sitt gildi, sinn blæ, sem þau gefa heiminum til hjálpar . . . Þegar þeim er blandað saman, veita þau hinn hvíta lit sannleikans, hinn volduga hljóm fullkomnunarinnar". í fyrstunni var sem þetta gæfi mér svar við spurningunum, sem höfðu legið svo þungt á mér. Ég vissi, hvaðan ég var komin: Ég trúði því, að ég hefði verið her- maður í einni fyrri tilveru minni. Ég vissi, hvert leið mín lá: Til annarrar, fullkomnari tilveru. Ég vissi, hvers vegna ég var hér: Til þess að þroska mig eða gera sjálfa mig enn líkari „honum, sem var mér meiri“. Og þrengingar mínar, hvort sem þær voru á sviði tilfinn- inganna, geðrænar eða andlegar á annan hátt, eða fjárkröggur, voru ekki annað en afleiðingar mis- heppnaðrar breytni í einhverri fyn'i tilveru minni. Þegar ég yrði nægilega fullkom- in eða þróuð, yrði ég byrjandi, kennari eða mahatma — hélt ég. Búdda, Zaraþústra og Jesús höfðu ,,þróazt“ svo mjög, að „guðsneist- inn“ innra með þeim hafði tendrazt og fullkomnazt. Þegar ég hafði lokið námi í menntaskóla, dvaldist ég með ungu nútímafólki í Chicago og sótti lista- námskeið á kvöldin. Þetta unga Framhald á bls. 14. 1

x

Bjarmi

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Bjarmi
https://timarit.is/publication/379

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.