Bjarmi - 01.01.1978, Qupperneq 6

ÞDRÐUR H. GISLASDN:
Hann leiddi þá úr angist beirra
Lesið nítugasta sálm Davíðs.
Hinn 23. janúar 1978 voru liðin
fimm ár, síðan hinn mikli viðburð-
ur gerðist í Vestmannaeyjum, er
eldgosið mikla varð þar.
Mig langar til að lýsa að nokkru
fyrir lesendum Bjarma, hvernig
mér kom sá voði fyrir sjónir. Ég
veit þó, að fólk hefur séð þessa
atburði í sjónvarpi, heyrt um þá í
útvarpi og lesið um þá í blöðum
og bókum. Ef til vill er það því
ekki á mínu valdi að skýra betur
frá því.
En ég finn svo mikla löngun hjá
mér að vitna fyrir ykkur, kæru
lesendur, um mátt Guðs, sem hann
sýndi okkur Vestmannaeyingum í
þeim hörmungum, sem yfir dundu.
Það verður vart séð fram hjá þeirri
miskunn Guðs, sem þar gerðist.
Það var 22. janúar 1973, að
geysilegt austan veður gekk yfir
Vestmannaeyjar, eða þrettán vind-
stig með miklu sjóroki yfir bæinn.
Allir fiskibátar voru í landi þenn-
an dag.
Klukkan sex að kvöldi var mikið
farið að lygna, það mikið, að sumir
skipstjórar bátanna fóru að huga
að róðrum um miðnættið. Varð þó
ekki af því vegna sjávargangs.
Ég, sem þessar línur skrifa, fór
í háttinn á líkum tíma og ég var
vanur. Ég var sofnaður, en vakna
nú við símahringingu. Það var
tengdadóttir okkar, sem býr vest-
ur í bæ. Hún segir okkur, að kvikn-
að sé í svokölluðum Kirkjubæjum,
sem eru austur undir Urðavitan-
um.
Við hjónin fórum í stofuna í
húsi okkar, hún snýr mót austri.
Sjáum við þar mikinn eld, sem
muni einmitt vera í umræddu húsi.
Ekki höfðum við þó lengi horft á
þetta, þar til við sáum, að ekki
gat verið um húsbruna að ræða,
enda leið ekki á löngu, þar til við
fengum upphringingu aftur frá
einum ástvina okkar. Er okkur
sagt, að almannavarnarráð hafi
verið að senda út skipun þess efnis,
að allir Vestmannaeyingar skyldu
safnast saman inni í Friðarhöfn og
skipta sér í fiskibátana, sem þar
voru, en þeir myndu flytja þá til
Þorlákshafnar.
Þegar þessi tilkynning var lesin
í útvarpið, mun klukkan hafa ver-
ið um hálf þrjú aðfaranótt 23.
janúar.
Hræðileg sjón blasti við augum
manna, því að ógurlegur eldur gaus
upp frá Helgafelli og niður fyrir
Urðavita, með óskaplegum drun-
um og hávaða, og með öskufalli
og gjalli og vikri, sem var svo
einkennilegt að ganga á.
Nú var ekkert annað að gera en
hlýða skipun þessari, og í flýti tók-
um við hjónin saman það nauðsyn-
legasta, sem okkur kom saman um,
að við þyrftum um stundarsakir,
að því er við héldum, en lögðum á
það áherzlu að taka með okkur
hlífðarföt, þar eð við vissum, að
við áttum fyrir höndurn að fara
allt að fimm klukkustunda sjóleið
í þungum sjó og vetrarnáttmyrkri.
Ólýsanleg tilfinning gagntók okk-
ur, er við lokuðum okkar kæra
húsi, sem við höfðum búið í um
þrjátíu ár.
En á þessari stundu datt okkur
þó ekki i hug, að við myndum
aldrei sjá það aftur.
Við mennirnir ættum þó alltaf
að hafa það hugfast, að allt, sem
við teljum okkur eiga hér í heimi,
er gjöf og lán frá góðum Guði.
Drottinn gaf og Drottinn tók, lof-
að veri hans blessaða nafn.
Við hröðuðum okkur inn í Frið-
arhöfn, þar sem má segja, að allir
bæjarbúar væru saman komnir, og
skipti fólkið sér í bátana eins og
bezt gekk.
Ekki sást ótti eða heyrðist víl á
nokkrum manni. En mjög alvar-
legt var að sjá, hve margt manna
var í sumum bátunum, of margt
til að allir gætu verið undir þilj-
um.
Áður var frá því sagt, að skip-
stjórar hættu við að fara í róður,
vegna þess að sjór var of þungur.
Þar hefur æðri máttur verið að
verki.
Nú byrjuðu bátarnir hver af öðr-
um að sigla út höfnina, og ekki
leið á löngu, þar til þeir fóru að
stíga ölduna, strax fyrir utan
hafnargarðana.
Á þeirri stundu varð mér hugs-
að til þess, að ef til vill myndu
ekki allir bátar komast út fyrir
Klettsnefið, þar eð mér sýndist í
náttmyrkrinu, að eldurinn væri
kominn svo nærri innsiglingunni.
En einnig var hönd Drottins þar
að verki, svo að ekki kom til þess,
og allt gekk betur en unnt var að
gera sér í hugarlund. Við fréttum
frá hinum bátunum, sem á leiðinni
voru, að allt gengi vel og að engin
slys hefðu orðið.
Þegar við komum inn og vestur
fyrir Eyjar, blasti við voðaleg sjón.
Það var eins og austurparturinn
af blessaðri Eyjunni okkar væri
eitt eldhaf. Engum gat dulizt, hví-
líkur voði var þarna á ferðum.
Guð einn vissi, hvernig allt myndi
enda.
Þegar komið var til Þorlákshafn-
ar, veit ég vel, að öllum var efst
í huga þakklæti og þá fyrst og
fremst til Guðs, sem leitt hafði á
sjötta þúsund manns heilu og
höldnu þessa dimmu vetramótt, án
þess að nokkur maður hefði meiðzt,
hvað þá misst lífið, sem þó hefði
verið full ástæða til.
6