Bjarmi - 01.01.1978, Qupperneq 8

st
BLESSUÐ
BÓK
fJm rit Nýja testamentisins
Síöara Korintubréf
Vér minnumst þess, er vér kynnt-
um oss tildrög þess, að Páll reit
fyrra bréf sitt til Korintumanna,
að Tímóteus var á förum til Kor-
intuborgar, 1. Kor. 4,17 og 16,10.
Hann er nú kominn aftur, enda er
hann sendandi 2. Kor. ásamt með
Páli. Þó virðist svo sem ferð hans
til safnaðarins í Korintu hafi ekki
borið tilætlaðan árangur. Postul-
inn hefur að minnsta kosti séð
ástæðu til að senda Títus til að
reka erindi sitt í Korintu eigi all-
löngu síðar. Hefur honum þótt för
hans skipta miklu máli og má sjá,
með hvílíkri eftirvæntingu og kviða
hann bíður komu hans aftur. Svo
órólegur verður hann, þegar hann
hittir Títus ekki í Tróas, að hann
helzt þar ekki við, þrátt fyrir góð
starfsskilyrði í þeirri borg, heldur
hraðar sér áfram til Makedóníu,
2. Kor. 12nn, unz hann finnur Títus
og fær hjá honum góðar fréttir frá
Korintu. Þá róast hann, 7,5nn.
Páll rægður
Það kemur ljóslega fram í bréf-
inu, hvers vegna postulinn var svo
kvíðinn sem raun bar vitni. Hann
óttaðist, að söfnuðurinn í Korintu
sneri að fullu við honum bakinu.
Páii var kunnugt um, að andstæð-
ingar hans, júðingjar frá Jerú-
salem, voru að verki í söfnuðin-
um í Korintu. Þetta voru kristnir
menn, sem vildu fella trúbræður
sína í fjötra ýmissa fyrirmæla,
sem voru þó úr sögunni með komu
Krists, 2. Kor. 10—11. Fyrir áhrif
þeirra lögðu safnaðarmenn athafn-
ir postulans út á verri veg. Eink-
um sveið þeim, að hann hafði
breytt ferðaáætlun sinni. Hafði
hann ákveðið að fara beint frá
Efesus til Korintu, en í staðinn
hélt hann norður til Makedóníu og
svo þaðan til Korintu, l,15nn, sbr.
1. Kor. 16,5—7. Og í stað þess að
hraða sér til Grikklands til þess
að vitja vina sinna í Korintu, hafði
postulinn skrifað þeim mjög alvar-
legt bréf, og var efni þess með
þeim hætti, að við mátti búast, að
það yrði söfnuðinum ekki til upp-
örvunar, heldur hryggðar, 2. Kor.
2,2nn; 7,8nn. í bréfinu var meðal
annars vikið að misklíð milli Páls
og lesendanna, 2,5nn; 7,llnn. Allt
þetta töldu Korintumenn vita á
illt, svo að skiljanlegt var, að Páll
biði komu Titusar með mikilli eftir-
væntingu.
Gleði Páls varð því ákaflega
mikil, þegar hann hitti Títus í
Makedóníu, líklega í Filippí, og
heyrði hin góðu tíðindi frá Kor-
intu. Söfnuðurinn hafði iðrazt
óhlýðni sinnar við postulann og
sannað honum fyrri kærleika sinn
til hans, 7,6nn, 13nn. Þessi kennd
af kvíða og eftirvæntingu, gleði og
uppörvun ríkir enn í huga Páls,
þegar hann ritar nú síðara Korintu-
bréfið. Með því vill hann meðal
annars undirbúa þriðju heimsókn
sína til Korintu, en hún mun vera
áfangi í þeirri ferð, sem frá er
sagt í Post. 20,2nn. Postulasagan
segir reyndar ekki frá annarri
heimsókn Páls til Korintu, en ljóst
er, að Páll gerir ráð fyrir henni í
2. Kor. 12,1 og 13,1.
Eins og fyrr segir, skrifar Páll
2. Korintubréf til þess að undirbúa
þriðju komu sína til safnaðarins.
Nú má segja, að söfnuðurinn hafi
séð sig um hönd í flestum grein-
um, svo að Páll gat treyst honum.
Þó var enn um að ræða nokkur
atriði, sem þurfti að lagfæra. Þann-
ig voru samskotin handa kristnum
mönnum í Jerúsalem, þau er Páll
hafði gefið fyrirmæli um í 1. Kor.
16,lnn, enn laus í böndunum. Páll
sendir því Títus og tvo aðra bræð-
ur á undan til þess að koma þeim
í gott horf. Jafnframt skrifar hann
hin eindregnu hvatningarorð, sem
er að finna í 2. Kor. 8—9, um að
að þeir leggi fé af mörkum til þessa
málefnis.
Varnarrit
Þá voru andstæðingar Páls, hinir
gyðinglunduðu fræðarar frá Jerú-
salem, enn þá í Korintuborg og
fundu hljómgrunn meðal safnaðar-
ins. Þeir höfðu ekki aðeins lætt
viliukenningum sínum inn í söfn-
uðinn, heldur spillt fyrir postulan-
um sem mest þeir máttu um langa
hríð og haldið því fram, að hann
hefði ekki postulavald. í bréfinu,
sem vér f jöllum um hér, má finna
mörg bein og óbein svör við spurn-
ingum, sem vaknað hafa vegna
árásanna á hann. Að öllum lík-
indum hafa mótstöðumennirnir
ekki þorað að halda því fram, að
umskurn að hætti Gyðinga eða lög-
málið væri forsenda fyrir sáluhjálp
eða vegur til helgunar. En þeir hafa
vegsamað dýrð Móse á kostnað
fagnaðarerindisins, 3. Og þreng-
ingar Páls, 4, hógværlega fram-
göngu hans, 10, og jafnvel þá ráð-
breytni hans að þiggja ekki laun
fyrir kristniboðsstarf sitt hafa þeir
túlkað svo, að augljóst væri, að
hann væri enginn sannur postuli.
Þeir hafa jafnvel dylgjað um, að
hann kæmi sér hjá óþægindum á
annan hátt, kap. 11—12.
Postulinn hafði ekki unnið sigur
nema að hálfu leyti, meðan Kor-
intumenn létu viðgangast, að þess-
ir menn störfuðu í söfnuðinum.
Þess vegna er 2. Korintubréf fyrst
og fremst reikningsskil við júðingj-
ana. Sjálfsvörn Páls er dulin í
fyrsta hluta bréfsins, 1—7, en í
síðari hlutanum, 8—12, er hún aug-
ljós og verður meginefnið. Þetta
bréf er því persónulegasta bréfið,
sem vér eigum frá hendi Páls. Þó
er takmark hans ekki að réttlæta
sjálfan sig fyrst og fremst, held-
ur ryðja hindrunum úr vegi, svo
að fagnaðarerindi hans um Jesúm
Krist komist að hjörtum Korintu-
manna, sbr. 12,19.
Segja má, að í varnarriti þessu
birtist jafnframt ferðaáætlun sú,
sem hann hafði fylgt. Hann byrjar
í upphafi bréfsins að rifja upp það,
sem fyrir hann bar í héraðinu
Asíu, þ.e. í Efesusborg; segir síðan
frá ferð sinni þaðan til Makedóníu
á fund Títusar, 2nn; greinir frá
árangri þessa fundar, 7, en beinir
síðar sjónum suður á bóginn til
Korintu. Hann segir frá því, að
hann hafi sent Títus aftur þangað,
8—9, gerir atlögu að júðingjunum,
10—11, og víkur síðan að væntan-
legri komu sinni til safnaðarins, 13.
Gera má ráð fyrir, að bréfið sé
skrifað í nokkrum áföngum.
8