Bjarmi - 01.03.1978, Blaðsíða 4

KMSTIIR €e Æ.SKAM
Sannur kristindómur
Sumt fólk heldur, að Jcristindómurinn sé leiðinlegur.
Trúðu pví ekki. Jesús lifði fuTlkomnu, œvintýralegu lifi.
Sú eina tegund kristindóms, sem er leiðinleg, er hálfvolgur
kristindómur. Kristindómur er trú manna, sem eru reiðu-
húnir til pess að berjast á móti straumnum. Ertu viðbúinn
pví œvintýri að lifa Guði, jafnvel pótt aTlir t kringum pig
lifi öðruvisu? Billy Graham.
„Vingjainlegt augnaráð gleður hjartað.” Orðskv. 15,30.
Þab byrjaði með brosi
Það var fullskipað á spítalanum.
Alls staðar voru sjúklingar, í
hverju rúmi í öllum deildum og
varðstofum. Nokkrir sjúklingar
lágu á aðalganginum á fyrstu og
annarri hæð og biðu þess, að farið
væri með rúm þeirra inn á ein-
hverjar stofur, jafnskjótt og því
yrði við komið.
Ég þurfti að fara fram hjá þess-
ari röð af rúmum á leiðinni inn í
endurhæfingarsalinn, og einn dag-
inn tók ég eftir lítilli, aldraðri
konu með silfurhvítar hærur. Hún
virtist vera ákaflega döpur í bragði
og veikburða í sjúkrarúminu, svo •
að ég nam staðar, brosti og mælti
við hana nokkur hvatningarorð.
Þegar ég var á leiðinni til baka,
tók hún í handlegginn á mér, gaf
mér nokkra indæla ávexti, sem
voru á borðinu hennar, og sagði,
að brosið hefði hrært hana inn í
innstu hjartarætur. Hún var þakk-
lát, að á þessum spítala, þar sem
allir voru önnum kafnir og sífellt
á þönum, hafði hún þó hitt ein-
hvern, sem gat staldrað við andar-
tak og brosað til hennar.
Ég lofaði að líta aftur til hennar
— og þá var hún komin inn í stof-
una sína. Við töluðum saman, og
hún sagði mér, að hún sækti alltaf
kirkju og henni þætti mjög varið
í „Jesúm litla í Prag“.
Ég gat gert henni ljóst, að Jesús
var ekki alltaf barn, heldur stækk-
aði og varð maður og að hann
hefði gefið líf sitt fyrir okkur, og
einnig fyrir hana.
Konan veitti hinum einfalda
boöskap fagnaöarerindisins viðtöku
og opnaði hjarta sitt og tók á móti
Jesú sem frelsara sínum. Við báð-
umst fyrir saman, og ég lét hana
fá nokkur góð og gagnleg rit, áður
en ég kvaddi hana.
Ég gladdist í hjarta mér yfir
því að fá að flytja þessum sjúkl-
ingi boðskapinn um Krist. Drottinn
hafði leitt mig á svo einfaldan hátt.
Það byrjaði allt með brosi . . .
Jeanine Dufrane,
hjúkrunarkona, Belgíu.
----------------------------v
ÞEGAR
FAÐIR MINN
DÓ
Hann faðir minn var góður og
umhyggjusamur, og við söknum
hans mikið. Móðir mín dó fyrir
nokkrum árum. Mér finnst ég
vera fátækur, þegar bæði eru
nú farin frá okkur, þó að ég
eigi sjálfur fjölskyldu og heim-
ili, — fátækur, af því að það
hefur nú runnið upp fyrir mér
í raun og sannleika eftir dauða
föður míns, hversu mikið ég hef
misst með foreldrum mínum. Mér
finnst því ábyrgð mín jafnvel
meiri núna — að ég og ást-
vinir mínir nái takmarkinu heima
hjá Guði. Nú er það hin mikla
von okkar, að við fáum að hitt-
ast á himnum.
Þegar faðir minn var dáinn,
fann ég í veskinu hans blað,
sem á var ritaður sálmur um
bænina. Ég hef geymt þetta
blað, af því að mér finnst þessi
sálmur eiga svo vel við föður
minn, einkum annað erindið, þar
sem sá er ávarpaður, sem biður
fyrir börnum sínum og ástvin-
um, minnist þeirra í bæn ár eftir
ár. Ég hef nefnilega ekki verið
kristinn fram að þessu, þó að
ég hafi verið trúhneigður. En
þegar faðir minn dó, fann ég,
að hið eina rétta var að snúa
sér tii Jesú Krists. Við hjónin
viljum því bæði vera kristin.
Ó, að viö hefðum getað sagt
föður mínum þetta, áður en hann
dó. En hvað hann hefði glaðzt.
Þýtt.
4