Bjarmi - 01.03.1978, Blaðsíða 10

Heimiliö og fjölskyldan - 8
Framhald úr síðasta blaði.
„Um tíma glímdum við nokk-
uð við vandamál vegna agans“,
segir Leonard. „Einmitt um það
leyti komu lög um, að bannað
væri að leggja hendur á börn,
svo að snoppungar voru úr sög-
unni. Við settum vissar reglur
um hegðun. Drengirnir sam-
þykktu þær, og við héldum fast
við þær. Ef þeir brugðust á ein-
hvern hátt, skertum við athafna-
frelsi þeirra. Þeim var ekkert um
það gefið, en þakklát vorum við,
þegar einn þeirra trúði Muriel
fyrir því dag nokkurn, að þeir
vissu, allir piltarnir, að „pabbi"
bæri sanna umhyggju fyrir
þeirn".
Leonard kallaði alla heimilis-
menn saman í tíu mínútur á
hverju kvöldi til bæna. Þá var
lesið úr nýrri þýðingu af Biblí-
unni og beðið fyrir öllu mögu-
legu.
„Þeir vildu, að við bæðum
fyrir mæðrum þeirra á sjúkra-
húsum og ýmsum öðrum, sem
þeim lá á hjarta“, sagði Muriel.
„Við vorum alltaf glöð, þegar við
heyrðum, að þeir báru umhyggju
fyrir foreldrum sínum, því að
einu sinni í mánuði var þeim leyft
að taka á móti gestum, og ætl-
azt var til þess af okkur, að
við notuðum þá tækifærið til að
búa foreldrana undir að taka
drengina sína aftur. Gagnkvæmt
samþykki varð að vera fyrir
hendi, ef drengjunum átti að
vegna vel meðal fjölskyldna
sinna“.
Gömlu hesthúsi í grenndinni
var breytt í litla kirkju, og þar
hélt Leonard guðsþjónustur á
sunnudagskvöldum. Drengirnir
komu allir, þótt þeir væru ekki
skyldugir til þess. Þeim þótti
skemmtilegt að syngja kóra, og
þegar Leonard talaði, létu þeir
í Ijós við hann, ef þeir voru hon-
um ósammála.
Biblíulestur hafði hann á mið-
vikudögum fyrir þá, sem vildu
koma. Leonard var ekki með öllu
sáttur við að hafa slíkar sam-
verustundir, þar sem það var
TAKTU
HEIMILI
MITT
lagt á vald drengjanna, hvort
þeir kæmu eða ekki.
„Því fylgir alltaf viss hætta“,
sagði hann, „því að á meðan
verður ekki fylgzt með þeim, sem
koma ekki, og þeir fóru stund-
um út og lentu í ógöngum. Við
tókum alltaf við þeim aftur og
gáfum þeim kost á að reyna upp
á nýtt. En stundum fóru þeir
aftur í sama fenið. Samt forð-
uðumst við, hvað sem fyrir kom,
að láta nokkurn drenginn finna,
að við létum okkur á sama
standa um hann, enda þótt þeim
væri fullljóst, að við sættum
okkur ekki við það, sem þeir
hefðu aðhafzt".
Það var ómetanlegt að hafa
umráð yfir landinu kringum hús-
ið. Reistur var svolítill búgarður,
og þeir drengir, sem voru gefnir
fyrir skepnur, voru hvattir til að
vinna með kindur, grísi og hænu- -
unga. Stundum var drengjum,
sem höfðu verið grimmir við dýr,
leyft að starfa á búgarðinum.
Að sjálfsögðu var fylgzt vel með
þeim, en raunin varð sú, að þeim
fórst flestum sérlega vel við
skepnurnar.
„Við urðum að sýna einlægan
áhuga á því, sem þeir gerðu“,
sagði Muriel. „Yfirborðsáhugi
var þeim einskis virði. Ef grísir
höfðu fæðzt, urðum við að gera
svo vel að koma þegar í stað
til að skoða þá. Við urðum að
læra allt um dýr og dægurlög
10